Σκαρφαλώνοντας στην ιστορία της Άνδρου...
Του Διαμαντή Μπασαντή
Μια περιδιάβαση αυτές τις γιορτινές μέρες στην ιστορία της Άνδρου μέσα από το παιχνίδι και τα μάτια των παιδιών. Ήρθαν, λοιπόν, τα παιδιά στην Άνδρο. Κι άρχισαν να την ερευνούν, να την εξερευνούν, να την απολαμβάνουν. Άρχισαν να των ψηλαφίζουν. Να ανεβαίνουν, να κατεβαίνουν. Και να σκαρφαλώνουν στα μνημεία και στην ιστορία της. Μπορεί να μην την ξέρουν. Όμως τους κάνει εντύπωση. Και με τον τρόπο τους την βιώνουν. Σωματικά και εμπειρικά. Μέχρι κάποτε να την βιώσουν και πνευματικά. Το πνεύμα ακολουθεί. Προηγείται η σωματική επαφή. Ακόμα και με την ιστορία. Στην πρώτη λοιπόν φωτογραφία τρεις νέες κοπέλες σκαρφαλώνουν πάνω στον Αφανή Ναύτη, έργο του σπουδαίου Κορθιανού γλύπτη Μ. Τόμπρου, που από το 1957 μέχρι σήμερα συμβολίζει ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του νησιού. Για τις τρεις νέες κοπέλες, για την ώρα, είναι μια κορυφή για να την ανέβουν. Να την κατακτήσουν εμπειρικά. Αύριο μπορεί να γίνει από σύμβολο σκαρφαλώματος σύμβολο αναφοράς της ιστορίας του τόπου τους. Προς το παρόν χαίρονται την στιγμή (φωτ. Εν Άνδρω).
Άλλη μια στιγμή σωματικής επαφής με την ιστορία του νησιού. Τρία παιδιά (δύο κορίτσια κι ένα αγόρι) κατεβαίνουν, αφού πριν σκαρφάλωσαν στον κάστρο του Μαρίνου Δάνδολου. Μπορεί να μην τον έχουν ακούσει. Μπορεί να μην ξέρουν πως η ιστορία του ξεκινά τον 13ο αιώνα. Όμως σκαρφάλωσαν πάνω του. Περπάτησαν στην ιστορία του. Και στην ιστορία μας. Κι αύριο όταν μάθουν θα θυμούνται πως κάποτε παιδιά σκαρφάλωσαν κι έπαιξαν με την ιστορία ενός τόπου. Πρώτα ζεις ως παιδί την ιστορία και μετά την κατανοείς (αν την κατανοείς) ως μεγάλος (φωτ. Εν Άνδρω).
Τέλος χρόνου. Τέλος παιχνιδιού. Τα παιδιά κατεβαίνουν από το πέτρινο ημιτελές γεφυράκι που ενώνει το Κάτω Κάστρο με το Μέσα Κάστρο. Που ενώνει το χτες με το σήμερα. Που ενώνει τα παιδιά με το αύριο. Που ενώνει το Πάσχα με τις καθημερινές. Δίπλα μου ο μικρός λέει: "τι ωραίο θα ήταν αν είχαν ανακατασκευάσει μέρος του Κάστρου. Η Άνδρος θα έδειχνε πολύ καλύτερη." Κάπου εκεί σκεφτόμαστε: Ο μικρός το σκέφτηκε. Κανένας άλλος γιατί δεν το σκέφτηκε; Κι αν δεν ήταν ένας παλαιός δήμαρχος - πριν χρόνια - και δεν είχε συντηρήσει το γεφυράκι ούτε αυτό θα υπήρχε. Και η Άνδρος θα είχε χάσει κάτι από την γοητεία και την ιστορία της. Θα είχε χάσει ένα ακόμα μνημείο εξαφανίζοντας τα ίχνη της. Υποβαθμίζοντας την ιστορία της, χάνοντας τις μνήμες της... (φωτ. Εν Άνδρω).
