Από τα 10 μποφόρ του 2019 στη νηνεμία του 2020!
Πρωτοχρονιά 2020. Ανατολή ηλίου στην Άνδρο. Λαμπερή μέρα μετά από την τετραήμερη θύελλα με την οποία αποχώρησε το δύσκολο 2019. Ηρεμεί η φύση μετά την αντάρα των ημερών. Το πέλαγος τις πρωινές ώρες σαν χαμόγελο μικρού παιδιού. Το 2020 ξεκινά με καλούς οιωνούς. Όμως πριν αφήσουμε πίσω για τα καλά το 2019 ας θυμηθούμε τις τελευταίες στιγμές του σαν παρακαταθήκη σε ένα μέλλον που είθε να είναι καλύτερο για όλους...
Το 2019 έφυγε μέσα στην αντάρα. Η καταιγίδα "Ζηνοβία" με ανέμους και ριπές 10 μποφόρ τα πήρε και τα σήκωσε όλα. Ανεμόβροχο, χιονόνερο, χιόνια, κύματα. Ήταν μια μεγαλοπρεπής θύελλα που θύμισε για μια ακόμα φορά πως η φύση μπορεί να δείξει εύκολα και την πολύ δύσκολη όψη της. Εμείς εκείνες τις στιγμές το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την κοιτάμε πίσω από το θολωμένο τζάμι αναμετρώντας το έχει μας και τη δύναμη της...
Πάμε πίσω δύο 24ώρα. Πρωινό Δευτέρας 30 Δεκεμβρίου 2019. Άνεμοι 10 μποφόρ χτυπούν τον "βράχο" της Άνδρου. Αφρισμένο το πέλαγος "ορθώνεται σαν Θεοτόκος", όπως έγραψε ο Ελύτης. Κρύο κι ένα θυελλώδες ανεμόβροχο που σαρώνει τον ορίζοντα. Το Μέσα Κάστρο, ο Αφανής Ναύτης, η Ρίβα, η Αγία Θαλασσινή, πολιορκούνται από τα χαράματα από αφρισμένα κύματα. Το Αιγαίο δείχνει τη δύναμη του. Κι η Άνδρος τη δική της. Η Χώρα, που κάποτε λεγόταν Κάτω Κάστρο και ίδρυσε ο Μαρίνος Δάνδολος το 1205, αντέχει. Όπως άντεξε παραπάνω από 800 χρόνια...
Εικόνα σαν καρτ-ποστάλ της δεκαετίας του 1980. Όμως είναι σήμερα. Είναι ένα σήμερα που συνεχώς αλλάζει και γίνεται χτες. Το σήμερα της 30ης Δεκεμβρίου 2019 δεν είναι ίδιο με το σήμερα της 1ης Ιανουαρίου 2020. Το χωρίζουν δύο 24ώρα και μια θύελλα 10 μποφόρ...
Εικόνες της "αφροέσσας θάλασσας", όπως την έλεγε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Εικόνες ενός θαλασσοδαρμένου φάρου. "Μέχρι τον φάρο" έγραψε η Βιρτζίνια Γουλφ. Σκοτεινά τα νερά αποτυπώνουν έναν σκοτεινιασμένο ουρανού. Μέσα σε αυτό το κινούμενο τοπίο μόνο ο φάρος στέκει ακίνητος, ολόρθος, κόντρα στον άνεμο όρτσα στο κύμα...
Τα κύματα κατακλύζουν την Πλακούρα. Πλημμυρίζουν την προβλήτα, όπου κάποτε αποβιβάζονταν η Χώρα και η Άνδρος. Σήμερα απομένει ξεχασμένη κι έρημη να την σαρώνει ο καιρός...
Και το σκηνικό των τριών συμβόλων της Άνδρου μέσα στην καταιγίδα: η Αγία Θαλασσινή, το Μέσα Κάστρο, ο Τουρλίτης. Σήματα ενός νησιού που άντεξε πολλά και ακόμα αντέχει. Που δημιούργησε πολλά και δημιουργεί και σήμερα. Που μας αγάπησε και το αγαπήσαμε. Γι' αυτό και επιστρέψαμε στην θαλπωρή των εικόνων του. Ιδίως των χειμερινών. Αυτές που συχνά είναι ντυμένες με την άγρια ομορφιά της ξεχωριστής φύσης του...
Κι ο φάρος. Στην άκρη της σκέψης: ο φάρος. Στο κέντρο της εικόνας: ο φάρος. Μπροστά στο αγριεμένο πέλαγος όρθιος, μόνος κι αγέρωχος: ο φάρος. Τούτη δεν είναι φωτογραφία. Είναι ζωγραφική της φύσης και του ανθρώπου. Είναι απεικόνιση ζωής και ελπίδα απαντοχής. Είναι η Άνδρος που επιστρέφει αενάως στη ζωή μας. Είναι το όνειρο ενός ταξιδιού που δεν κάναμε και που ίσως κάποτε κάνουμε. Μα κι αν δεν το κάνουμε, τι μ' αυτό; Το έκανε ο πατέρας για εμάς 40 ολόκληρα χρόνια. Εμείς μείναμε στην ακτή που μας οδήγησαν τα βήματα, που αυτός καθόρισε άθελά του. Αναμετρώντας τις γραμμές των οριζόντων. Αυτές για τις οποίες έγραψε κάποτε ο Νίκος Καββαδίας και που μετά από χρόνια τραγούδησε ο Θάνος Μικρούτσικος. Έφυγαν και οι δύο κι έμειναν τα ποιήματα του ενός και τα τραγούδια του άλλου. Όπως μένουν οι παραπάνω εικόνες και δυό λόγια που γράφουμε για μια ακόμα χρονιά που έφυγε και για μια άλλη που ήρθε και μας βρήκε άκρη μιας θάλασσας που ακόμα ταξιδεύουμε χειμώνα-καλοκαίρι...
Διαμαντής Μπασαντής
