Το πρώτο μπάρκο...
Του Βασίλη Μαλταμπέ
“Είχα ένα χάρτη”, έλεγε.”Αυτός μου έδωσε το έναυσμα της αγάπης για τα ταξίδια. Χάρτης, το αποτέλεσμα ατελείωτων μετρήσεων και αναγωγών. Χάρτης, που έχει φτιαχτεί με αίμα, με λάθη και κόστος ανθρώπινης ζωής. Τώρα βλέπω πάνω στον χάρτη αποτυπωμένο μέσω συμβολισμών τον κόσμο. Αύριο θα ταξιδέψω και θα κατακτήσω αυτό που απεικονίζεται.”
Τις τελευταίες λέξεις τις έλεγε με στόμφο. Και πράγματι ταξίδεψε.
Σε δεξαμενόπλοιο βρέθηκε ως δόκιμος μηχανικός. Όταν αποχαιρετούσε τους οικείους του ήταν Μεγάλη Τετάρτη.
Το πλοίο ήταν τουρμπινάδικο, απ'τα τελευταία αυτής της τεχνολογίας. Πολύ φιλικά για τους μηχανικούς αυτά τα πλοία,του έλεγαν.
Η πρώτη εικόνα όταν ανέβηκε, ήταν το καλωσόρισμα απ'τον θείο του ο οποίος ήταν μάγειρας σε εκείνο το πλοίο. Είχε ένα πλατύ χαμόγελο και στεκόταν στον αλουέ στο Upper Deck. Φορούσε την άσπρη ποδιά της δουλειάς. Η πρώτη εικόνα. Η πιο δυνατή. Αυτό μπορεί να το βεβαιώσει τώρα μετά από 26 σχεδόν χρόνια που πέρασαν από τότε.
Του είχαν φανεί τεράστιοι οι χώροι στο μηχανοστάσιο, οι οποίοι έμοιαζαν σαν ένα απέραντο εργοστάσιο. Ο τρίτος της βάρδιας,κάνοντάς του μια σύντομη περιήγηση του τόνισε “τώρα θα παίρνεις τις γραμμές,για να μαθαίνεις τα δίκτυα. Και προσοχή μεγάλη στον ατμό. Λάθος χειρισμός εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για την σωματική σου ακεραιότητα.”
Την ίδια μέρα παίρνοντας πρωτοβουλία ανέβηκε έως πάνω απ' τους λέβητες. Ένοιωσε δέος με τα πανιόλα, τις σκάλες πάνω κάτω, τις ατέλειωτες σωληνώσεις. Διάβαζε, τις ταμπέλες: DΕΑΕRATOR, GAS AIR HEATER. Λέξεις που δεν του έλεγαν απολύτως τίποτε τότε.
Και το βράδυ καθώς συλλογιζόταν την νέα του ζωή αποκοιμήθηκε. Έκανε άστατο ύπνο. Ήταν σε έναν λαβύρινθο χωρίς να μπορεί να βγει, ένοιωθε αγωνία στην προσπάθειά του να βρεί την έξοδο.
“Τί άλλο σου έμεινε από το πρώτο ταξίδι;” τον είχα ρωτήσει.
“Η έντονη ζέστη στον Περσικό”, μου αποκρίθηκε,”που ξεπερνούσε τους 50 βαθμούς, η συχνή λεκτική αντιπαράθεση του πρώτου με τον δεύτερο σχετικά με τα λάθος εργαλεία που χρησιμοποιούσε, η διαρροή στο καζάνι όπου ίσα ίσα χωρούσε ο Μαστρογιάννης ο τρίτος στον υδροθάλαμο για να κολλήσει τα τρύπια τούμπα, αντιπαρερχόμενος αρκετά μέτρα ασφαλείας. Αυτές και πολλές άλλες αναμνήσεις έχω από το πρώτο μου μπάρκο, αλλά πίστεψέ με, εκείνο το καλωσόρισμα του θείου μου ήταν το πιο δυνατό κίνητρο για να συνεχίσω την συναρπαστική αλλά και σκληρή ζωή του πλοίου.”
“Και όνομα του πλοίου;
“Α, το όνομά του.Αυτό μου θύμιζε διαρκώς την πατρίδα:
ANDROS CHRYSSI.”
