Του Διαμαντή Μπασαντή   Σάββατο 18 Νοεμβρίου 1973 Ακόμα μια φορά κλείνει ο κύκλος γύρω από αυτή την επέτειο που φαντάζει πια τόσο παράξενη. Ακόμα μια φορά η 17η του Νοέμβρη κυκλώνει τη ζωή μας. Με παλιά συνθήματα. Με παρελθόντα αιτήματα. Κι εμείς ανάμεσα στην αδιαφορία και στις συμβάσεις, ανάμεσα στην νοσταλγία και στην προσμονή, βλέπουμε βουβοί τη ζωή μας να περνά φευγαλέα στην άκρη μιας οθόνης.

Του Δημήτρη Ασλάνογλου   Είχαν περάσει λίγες ώρες, που καβατζάραμε τον Κάβο-Φινιστέρο, στις ΒΔ ακτές της Ισπανίας στον Ατλαντικό. Ταξιδεύαμε τον Μπέη (Βισκαϊκός κόλπος) με πορεία, που χτυπούσε το Ούζαντ, στις ακτές της ΒΔ Γαλλίας. Εμείς χτυπούσαμε πορεία για το Ούζαντ, αλλά κι ο Μαϊστρος, χτυπούσε τη μπάντα του βαποριού μας τόσο ανελέητα, σαν να ήθελε με το μπότζι, να ξεσκεπάσει τα ύφαλα, να δούνε το φως, μπας και θρέψει καλύτερα η στρειδώνα, που κρύβεται κολλημένη από κάτω.

Του Διαμαντή Μπασαντή   Ένα πέρασμα. Ανάμεσα σε σκέψεις. Ένα πέρασμα στον Κάβο-Ντόρο. Ένα πέρασμα που σε βγάζει σε λιμάνια γνώριμα. Που σε βγάζει σε λιμάνια απροσδόκητα. Ένα πέρασμα τρικυμισμένο. Πάνω του η ψυχή παιχνιδίζει. Μια αναμέτρηση. Τις ώρες που η μέρα κυλά στη στεριά. Τις ώρες που η νύχτα γλιστρά στη θάλασσα. Ένα πέρασμα ανάμεσα σε δύο εικόνες. Στην μια παιδί κατηφόριζα τον ποταμό στα Λειβάδια. Ο πατέρας με κρατούσε από το χέρι. Στην άλλη νέος έτρεχα με μια μοτοσικλέτα στις στροφές της Παλαιόπολης για να προλάβω ένα καράβι που κόντευε στο λιμάνι.

Επιμέλεια: Νίκος Γιαννής Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα. Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Του Διαμαντή Μπασαντή Αργάμιση και βάλε στον πεζόδρομο του Όρμου Αν υπάρχει ένα μέρος στην Άνδρο που είναι η χαρά των παιδιών αυτό είναι το Κόρθι. Συγκεκριμένα ο Όρμος Κορθίου. Ο μικρός πεζόδρομος του φαντάζει ένας τεράστιος παιδικός διάδρομος για ποδηλατοδρομίες. Και η κατάληξη του, η πλατεία μπροστά στο σχολείο, ένας ατέλειωτος παιδότοπος. Βλέπετε οι μεγάλοι έχουν «μεταναστεύσει» προ πολλού στην παραλία αφήνοντας ελεύθερο τον ασφαλή πεζόδρομο και την πλατεία στους μπόμπιρες.

Του Διαμαντή Μπασαντή Άνδρος δεν είναι μόνο η Χώρα. Άνδρος είναι και το Γαύριο και το Κόρθι. Άνδρος είναι και τα ξεχασμένα χωριά που αυτές τις μέρες έχουν την τιμητική τους με τα τοπικά πανηγύρια. Γίνονται λοιπόν και αλλού εκδηλώσεις. Και θα έπρεπε να επαναλαμβάνονται μερικές και σε άλλα μέρη. Μιλώ εδώ με την εμπειρία της έκδοσης ενός μεγάλου αφιερώματος για την Άνδρο που παρουσιάσαμε μέχρι στιγμης στο Γαύριο και στο Κόρθι. Την εμπειρία και τις σκέψεις από αυτή τη διαδρομή καταγράψαμε και μεταφέρουμε και σε εσάς εδώ.

Του καπετάν Δημήτρη Ασλάνογλου Χώρα Άνδρου Κωνσταντινούπολη - πίνακας Χ. Αθανασιάδη, έκθεση Κυδωνιέως Δεν πέρασαν πολλές μέρες από την τελευταία φορά, που είχαμε ταξιδέψει στο Βόσπορο. Όμως κάθε φορά, μοιάζει σαν νάναι πρώτη φορά. Είναι γιατί ποτέ δεν χορταίνεις, ν’ αρμενίζεις τη ματιά σου στο τρούλο της Αγιάς Σοφιάς. Και ποτέ δεν κουράζεσαι με το νου σου, να διαβαίνεις τα απομεινάρια ενός τείχους, που έμελλε να πορθηθεί, μέσα από μιά κερκόπορτα αφύλακτη, αλλά και μολυσμένη με την κατάρα κάποιας προδοσίας, που της σάπισε τα μάνταλα και την έριξε φαρδιά πλατιά τα χέρια ενός εχθρού άξεστου και σαθρού.

Του Διαμαντή Μπασαντή "Με τα χρόνια καράβια, άνθρωποι και λιμάνια δένονται περίεργα...   Κάθε πλοίο έχει τη δική του προσωπικότητα. Του τη δίνουν οι άνθρωποι του. Με τα χρόνια πλοία, πληρώματα και νησιά δένονται μεταξύ τους και αποκτούν μια παράξενη οικειότητ Το τελευταίο ρεμέτζο (βίντεο)α. Και με τον καιρό νοιώθουμε πια τους ανθρώπους των καραβιών δικούς μας ανθρώπους..."  (από την ανάρτηση: "Το τελευταίο ταξίδι" της ιστοσελίδας "εν Άνδρω").

(α) Από το αρχείο του Εν Άνδρω. Πρώτη δημοσίευση 20/6/2014. Το τέλος του ταξιδιού Του Διαμ. Μπασαντή Η φωτογραφία δείχνει το πλοίο “Πηνελόπη Α.” να φεύγει με ρυμουλκό από το λιμάνι της Ραφήνας. Ήταν δεμένο και ξεχασμένο εννέα ολόκληρους μήνες στην άκρη του. Κάθε φορά που έφτανα εκεί και το έβλεπα με κυρίευε θλίψη. Πόσα ταξίδια έκαναν μαζί του για Άνδρο; Πόσα χρόνια με πήγε και με έφερε στο πατρικό νησί; Πόσες μνήμες δεν έχω πάνω του; Πόσες ώρες πέρασα στην γέφυρα όλα αυτά τα χρόνια με τον καπετάν Κώστα Βελαλόπουλο συζητώντας για τόσα και τόσα πράγματα;