Από τους Γερακώνες η οροσειρά της Κουβάρας χιονισμένη στον ορίζοντα ακόμα και σήμερα που άνοιξε ο καιρός και έλιωσε τα χιόνια. Όμως το παγωμένο τοπίο ξεπαγώνει σιγά-σιγά... (φωτ.Χαρίδημος) Το λιώσιμο των πάγων… στην Άνδρο!!! Ακούγεται αστείο. Λες και μιλάς για το λιώσιμο των πάγων… στην Γροιλανδία!!! Κι όμως δεν είναι. Από χτες άρχισε το λιώσιμο του χιονιού και συνεχίζεται σήμερα με το λίωσιμο των πάγων που σωρεύτηκαν στα ψηλά βουνά της Άνδρου. Ένα θέαμα εξίσου μοναδικό με το πολύ χιόνι και οι σκανδιναβικές θερμοκρασίες που είχαμε στο νησί αυτές τις μέρες…

  Ανηφορίζοντας σήμερα το πρωί το περίπολο της πυροσβεστικής από Άρνη για Βουρκωτή...  Πρωί-πρωί αναγνώστης/ανταποκριτής μας, που πάει από Γαύριο στη Χώρα παίρνει τηλέφωνο: «όλος ο κεντρικός δρόμος καθαρός φτάνω Παλαιόπολη και δεν έχει προβλήματα». Τον ευχαριστώ και κλείνω. Αμέσως μετά χτυπά πάλι το τηλέφωνο. Είναι ο συνεργάτης Κ.Χ. που γράφει τον καιρό: «έχει χιόνια στα ορεινά και βροχή στα πεδινά, ίσως έχουμε πλημμυρικά φαινόμενα». Τον ευχαριστώ κλείνω και αναρτώ.

Του Δημήτρη Σταυρόπουλου   Το χειμωνιάτικο πέρασμα του Κάβο Ντόρο είναι - πώς να το κάνουμε - μια ιεροτελεστία. Έχει μια αγριάδα και ταυτόχρονα μια μαγεία ξεχωριστή. Τις περισσότερες φορές η θάλασσα δεν έχει κέφια. Δεν ησυχάζει. Κατεβάζει φουρτούνα από τα Δαρδανέλια με κύματα χοντρά, πραγματικά βουνά ή έχει ένα σουέλ που σου χαλάει τη διάθεση από την σοροκάδα.

Χριστούγεννα στην Πανάχραντο. Χριστούγεννα στην Άνδρο και στο Αιγαίο, που ξημερώνει σήμερα μυστηριακό, αλλά καθώς προχωρά η μέρα γίνεται ξανά φωτεινό και δοξαστικό... (φωτ. Εν Άνδρω) 

Του Διαμαντή Μπασαντή Είναι όμορφα σου λέω, άμα χαράζει στο Αιγαίο... (φωτ. Εν Άνδρω). Η συζήτηση με τον Θανάση πολύωρη και χαλαρή: άλλοτε περιπαικτική, κάπου ενδοσκοπική, κάποτε αναλυτική. Για την Άνδρο του χειμώνα. Για την Άνδρο των άδειων δρόμων. Για την Άνδρο της μοναξιάς. Για την Άνδρο των λίγων παιδιών και του παλιού ξεχαρβαλωμένου σχολείου. Για την Άνδρο των κλειδαμπαρωμένων σπιτιών. Για την Άνδρο αυτών «που μένουν και περιμένουν»…

Το μεγαλύτερο φεγγάρι εδώ και πολλά χρόνια πάνω από την Άνδρο, πάνω από το Αιγαίο, πάνω από την ζωή μας. Το επόμενο θα είναι το 2034. Ποιοι θα ζουν τότε για να το ξαναδούν; Ας το δούμε απόψε. Μια στιγμή στην αιωνιότητα της μικρής ζωης μας. Έστω κι αν τα σύρματα του δρομου επιχειρούν να το φυλακίσουν... (φωτ. Εν Άνδρω).  Η λαμπερή μοναδική αποψινή πανσέληνος μ ένα τεράστιο supermoon, φώτισε και ολόκληρη την Άνδρο και την έκανε πιο όμορφη μέσα στο χειμωνιάτικο συννεφιασμένο βράδυ της…

Του Διαμαντή Μπασαντή Ο Έντυ και ο Μάριος ποζάροντας, ο ένας εξουθενομένος και ο άλλος γελαστός, σε μια από τις δύσκολες ανηφόρες στον φακό του Δημήτρη Αντωνέλλου Ήταν λίγο μετά τον αγώνα όταν δύο νέοι με αθλητικά, λάμποντας ολόκληροι, μπήκαν στη Λιθοδομή στο Όρμο, όπου είχαμε στήσει το κέντρο ενημέρωσης των αναγνωστών μας. Από εκεί περιγράψαμε την εκκίνηση, τον τερματισμό και την απονομή του αγώνα. Κι εκεί περιμέναμε και την ενημέρωση από τους ανταποκριτές/συνεργάτες μας στα διάφορα μονοπάτια της Άνδρου. Όπως καθόμαστε βλέπουμε τους δύο νέου να πλησίαζουν στο τραπέζι που καθόταν ο πρώην δήμαρχος Γιάννης Γλυνός. 

Του Διαμαντή Μπασαντή   Μιλάγαμε με τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στην υπέροχη βεράντα του. Πρωινό Σαββάτου. Κάποια στιγμή μπροστά μας πέρναγε το Andros με τον καπετάν-Γιώργη Κολίτσα. Θυμήθηκα το πρωινό της Αγίας Μαρίνας στο Απροβάτου που χαιρέταγε μόνος του από μακριά το πανηγύρι του χωριού του. Τον είχαμε πάρει τηλέφωνο τότε και σφύριξε πάλι. Σταμάτησα τη συζήτηση με τον Βαγγέλη και πήρα τον καπετάν-Γιώργη τηλέφωνο: -        «Σήμερα δεν έχει εκκλησιά που να γιορτάζει στην Άνδρο για να σφυρίξεις;» Τον ρώτησα. «Σε βλέπω ψηλά πάνω από την Πλάκα να περνάς...» Ξαφνιάστηκε. Ήταν του Σωτήρος. Μεγάλη γιορτή. Θυμάμαι μικρός με πήγε ένα αξέχαστο καλοκαίρι η θεία Ειρήνη στο κτήμα του Καμπάνη στα Λειβάδια. Ήταν η μέρα που λειτουργούσαν την εκκλησία του κτήματος και άνοιγαν το σπίτι. Μικρές νοσταλγικές μισοξεχασμένες ιστορίες… Ενθουσιάστηκε ο καπετάν-Γιώργης, που τον βλέπαμε, ήταν και η μέρα σημαντική, πήγε στην «μπουρού» και άρχισε να σφυρίζει! Τον γράψαμε σε βίντεο. Πήρα και 2-3 φωτογραφίες...  Το πλοίο σφυρίζει και πάει... (βιντεο Εν Άνδρω) Και κάθησα και σκεφτόμουν: όσες φορές και αν ακούω αυτό το μοναχικό σφύριγμα του πλοίου που περνά πάντα θα με συγκινεί το ίδιο. Μου θυμίζει τον πατέρα μου. Μου θυμίζει την ζωή της Άνδρου. Μου θυμίζει τον μακρινό αποχαιρετισμό εκείνων που φεύγουν κι εκείνων που μένουν. Το παράξενο ήταν πως ενθουσιάστηκε και ο Βαγγέλης δίπλα μου με το δυνατό σφύριγμα του πλοίου. Χαμογελάσαμε. Αποχαιρετίσαμε τον καπετάνιο που συνέχιζε. Αργά το απόγεμα ανέβασα το βίντεο: κάτι σαν ενθύμιο, μέρα που ήταν σήμερα…

  Θαλασσοκόρακας, θαλασσοπούλι της κατηγορίας των κορμοράνων, στα Γιάλια... Σαββατοκύριακο. Ζέστη. Λες να πας για ένα πρωινό μπάνιο στην κοντινή παραλία, που αυτό τον καιρό είναι πολυσύχναστη. Ευτυχώς όμως το πρωί είναι λίγος ο κόσμος. Καμιά ώρα μετά καθώς φεύγεις πέφτεις πάνω στον Πέτρο. Καλημεριζόμαστε. Λέτε διάφορα. Και ξαφνικά καθώς κοιτάμε την θάλασσα βλέπω τον Πέτρο να ενθουσιάζεται: Κοιτώ και δεν χορταίνω. Ο κορμοράνος άνετος και ωραίος: χαζεύει, ξύνεται. Κοιτά γύρω-γύρω. Κοιτά την θάλασσα. Και μετά μένει σαν πέτρινο άγαλμα πάνω στο βράχο. Το πουλί είναι στις ίδιες αποχρώσεις με τα βράχια της ακτής. Βγάζω βιαστικά την φωτογραφική μηχανή και ζουμάρω στον υπέροχο θαλασσοκόρακα:    -        Με την ησυχία σου, λέει ο Πέτρος. Θα μείνει ώρα. Δεν βλέπεις πόσο εξοικειωμένος είναι με τους ανθρώπους. Πόσο κοντά τους είναι χωρίς να φοβάται… Άνετοq o θαλασσοκόρακας καθώς περνά κοντά του η κοπέλα, η οποία δεν τον έχει αντιληφθεί... Το βλέπω. Κι αρχίζω να τραβάω φωτογραφίες. Κάποια στιγμή μια ωραία κοπέλα περνά μπροστά του και μπροστά από τον φακό. Την κοιτά ατάραχος. Ο Πέτρος δίπλα κάνει σαν μικρό παιδί από την χαρά του. Κι εγώ συνεχίζω να φωτογραφίζω για μια ακόμα φορά κορμοράνο-μοντέλο που ποζάρει άνετος στον τηλεφακό!… Η αιωνιότητα σε μια στιγμή. Ιούλιος στην Άνδρο... Γιάλια,  Άνδρος. Πρωινό Ιουλίου 2016. Μια στιγμή καλοκαιρινής αιωνιότητας… «Εν Άνδρω»