Εν Άνδρω

 Του Διαμαντή Μπασαντή

 

Δευτέρα απόβραδο. Με την φωτογραφική μηχανή κατέβηκα στο λιμάνι της Ραφήνας. Ήταν η τέταρτη και τελευταία μέρα μιας ξαφνικής μεταπασχαλινής απεργίας στα πλοία που ερήμωσε την Άνδρο και τα άλλα νησιά. Και που έδειξε πόσο η νησιώτικη κοινωνία μας εξαρτάται από τα πλοία που την συνδέουν με τον κόσμο. Αν η απεργία διαρκούσε περισσότερο θα μπορούσε να υπάρξει μεγάλο πρόβλημα για την οικονομία και την κοινωνία του νησιού μας.

Φωτογράφιζα: Από όλες τις αποστάσεις. Από όλες τις γωνίες. Με τους κάβους δεμένους μαζί. Με τις άγκυρές ν' απλώνουν μακριά. Σαν πολεμιστές που ξαποσταίνουν πριν ξαναριχτούν στη μάχη με την θάλασσα την επομένη. Το θέαμα ήταν εξαιρετικό. Τέσσερα καράβια στην σειρά. Δεμένα δίπλα-δίπλα: Να σχηματίζουν μεγάλα στενόμακρα σχήματα. Να απλώνουν παράξενα και σιωπηλά. Να περιμένουν με καρτερία να ξεκινήσουν πάλι. Πολύ δύσκολο να τα βρεις όλα μαζί δεμένα. Πολύ απάνιο να δεις τα τέσσερα πλοία που πέρασαν ή περνάνε καθημερινά από την Άνδρο όλα μαζί δεμένα σε ένα λιμάνι.

Τα πλοία είναι η γέφυρα μας με τον κόσμο. Είναι η συγκοινωνία μας. Είναι οι προμήθειες μας. Είναι η διέξοδος μας. Είναι η ζωή μας. Και ήταν πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, που τα πλοία της γραμμή μας ήταν δεμένα το ένα δίπλα στο άλλο περιμένοντας το σινιάλο της επομένης για να ξεκινήσουν όλα μαζί τις ασταμάτητες διαδρομές τους. Αν σταματήσουν σταματάνε τα νησιά μας. Σταματά η Άνδρος....

Κάθησα και τα χάζευα μέχρι που βράδιασε. Κι άρχισα να τα φωτογραφίζω φωτισμένα. Φάνταζαν παράξενα. Εξώκοσμα. Ολοφώτεινα. Άδεια. Σιωπηλά. Εντυπωσιακά. Ακίνητα. Καρτερικά. Η πολυήμερη απεργία είχε αναγκάσει τους καπετάνιους τους να τα δέσουν κοντά. Ίσως για να υπάρχει χώρος για κάτι έκτακτο. Ίσως για να αντέξουν σε έναν δύσκολο καιρό.

Αναμονή και πλησμονή. Μέχρι αύριο που θα ξεκίναγαν όλα. Και το λιμάνι θα άδειαζε. Κάποια θα γύριζαν πίσω το βράδυ. Ένα θα έδενε σε άλλο λιμάνι. Θα επέστρεφαν στην κανονικότητα των δρομολογίων τους. Και θα μαζί τους θα επέστρεφε η κανονικότητα στη ζωή των νησιών μας. Στη ζωή της Άνδρου. Στη ζωή τη δική μας...