Εν Άνδρω

Του Δημήτρη  Σταυρόπουλου

Ρέματα. Ο κυρ - Βαγγέλης μαζεύει βαλανίδια για τα ζώα του...

Υπάρχουν πολλά μοντέλα και φιλοσοφίες ζωής. Ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα της επιλογής, για τον τρόπο που θα πορευτεί. Καριέρα, έντονη κοινωνικότητα, χρήμα, ζωή στην μεγαλούπολη, άγχος, ανέσεις, με τίμημα που όλοι όσοι ζούμε στα τσιμέντα το γνωρίζουμε καλά. Ή, την ηρεμία και την ομορφιά της φύσης, που μπορεί να σου στερεί πολιτισμικές ανέσεις, αλλά σου χαρίζει πολύτιμη γαλήνη, αυτογνωσία και καθαρή σκέψη.

Οργιαστική η φύση και το νερό στα Ρέματα...

Η κοιλάδα μαγική...

Φτάνοντας στην Άρνη. Το χειμώνα το χωριό έχει 50 κατοίκους...

Το ερώτημα φυσικά είναι ρητορικό και αναπάντητο εδώ και παρά πολλά χρόνια. Η ευτυχία είναι υπόθεση του καθενός και του χαρακτήρα του. Το σίγουρο πάντως είναι ένα και βεβαιωμένο… επιστημονικά: Τα λεφτά και οι ανέσεις δεν φέρνουν την πολυπόθητη ευτυχία που είναι κάτι υποκειμενικό για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο.

Δύο κάτοικοι ανταλλάσουν μια καλημέρα...

Στην ορεινή, δύσκολη και «άγνωστη» Άνδρο, συναντήσαμε ανθρώπους που φιλοσόφησαν τις δυο εκδοχές και κατέληξαν στην δεύτερη. Με μεγάλη εμπειρία ζωής, πολυταξιδεμένοι σε όλο τον κόσμο ως ναυτικοί, έχουν «αράξει» στα χωριά τους κατ επιλογήν και δηλώνουν ευτυχισμένοι παρά τις δυσκολίες του τόπου. Ζουν από την γη, ασχολούνται με τον πρωτογενή τομέα παραγωγής, φυτεύουν, σπέρνουν, έχουν ζωντανά, και είναι γεμάτοι καθώς απολαμβάνουν τον πρωινό καφέ τους ξημερώματα με τις μεθυστικές μυρωδιές της φύσης τριγύρω.

Όλο το σπίτι ένας κήπος με λουλούδια...

Η Αθήνα και η κάθε μεγαλούπολη τους απωθεί ακόμα και σαν σκέψη, αν και έχουν συγγενείς που μένουν εκεί. Μια βόλτα στο δάσος πάνω στο ποτάμι, είναι για αυτούς ένας περίπατος στον παράδεισο. Μια νύχτα κοντά στο τζάκι που σιγοκαίει με τσίπουρο, καλή παρέα και ωραία συζήτηση, αξίζει πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε βιβλιάριο τραπέζης.

Απλά και ωραία πράγματα. Να τους γνωρίσουμε λοιπόν.

Ο κυρ - Βαγγέλης αφηγείται στον Πέτρο Κολοβέτζο: πριν 15 χρόνια τον φώναξαν στον Πιτροφό στο παλιό λιοτρίβι που έγινε Μουσείο της Ελιάς για να βάλει εμπρός. Ήταν τεχνίτης στα παλιά λιοτρίβια της Άνδρου...  

Βαγγελης Καλόγνωμος ετών 86 από τα Ρέματα. Τον συναντήσαμε γαλήνιο να κάθεται στο χώμα κάτω από τα πλατάνια και να ξεδιαλέγει βελανίδια, που μάζεψε από τα αιωνόβια δέντρα δίπλα στο ποτάμι. Με αυτά ταΐζει τα ζώα του. Μιλήσαμε πολύ. Για την ζωή του, τα ταξίδια, τις δυσκολίες και την καθημερινότητα του. Ήρεμος, γελαστός, κατασταλαγμένος, απόλυτα δεμένος με τον τόπο του.

Με απλά λόγια μας  είπε ότι έχει βρει το λιμάνι του. Ένα ήσυχο και ασφαλές λιμάνι, που τον κάνει να νοιώθει ευτυχισμένος. Με τους λίγους φίλους βλέπει τις εποχές να αλλάζουν και απολαμβάνει, ότι του δίνει απλόχερα η ζωή που διάλεξε.

Ο κυρ - Γιάννης αφηγείται στον Πέτρο Κολοβέτζο: στη δεκαετία του 1950 ήρθε στην Άρνη ένας φωτογράφος για να βγάλει τα παιδιά φωτογραφία. Όμως τα μισά παιδιά ντράπηκαν και δεν βγήκαν γιατί δεν είχαν παπούτσια. Τέτοια ήταν η φτώχια εκείνα τα χρόνια στο ορεινό χωριό. Η φωτογραφία αυτή με τα μισά παιδιά υπάρχει κρεμασμένη στο παλιό σχολείο της Άρνης μέχρι σήμερα.

Γιάννης Σταβαρης ετων 83 από την Αρνη. Ένας χαμογελαστός άνθρωπος γεμάτος ιστορίες. Φιλόξενος και αυτός και η σύζυγος του Κική Γκιώνη, ανοίγουν πρόσχαρα το σπίτι τους και φιλεύουν τους περαστικούς, γνήσιο τσίπουρο και εξαιρετικό γλυκό μήλο.

Ένα ρακί στον επισκέπτη κι ένα κουταλάκι του γλυκού για το "καλώσωρισες"...

Ο κ. Σταβαρης, θυμάται όλους τους χωριανούς. Διατέλεσε άλλωστε και πρόεδρος της Κοινότητος. Διηγείται γεγονότα της θάλασσας και φτάνει στην Κατοχή, όπου οι Γερμανοί έστησαν πολυβόλα στα υψώματα και θέριζαν το σχολείο, όπου κρύβονταν οι Ιταλοί μετά την συνθηκολόγηση. Μιλάει για την γη σαν να είναι παιδί του, για τον Ρώσο υπουργό που πήγε νύχτα στο μοναστήρι για τους χιονιάδες του χειμώνα. 

Κατηφορίζοντας για τον γυρισμό... 

Γι αυτούς τους ανθρώπους κάτι τέτοιο, είναι η ευτυχία και η ισορροπία τους. Επέλεξαν ένα ήρεμο τρόπο ζωής, και δεν το μετανιώνουν. Αρνούνται τον αστικό πολιτισμό και ζουν αρμονικά με τα στοιχεία της φύσης.

Μικρές όμορφες ανθρώπινες ιστορίες…