Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

 

Πρώτο χιόνι στα βουνά της Άνδρου για εφέτος. Κουβάρα/Πέταλο... (φωτ. Εν Άνδρω).

Τη νύχτα χιόνισε στην Άνδρο. Το πρώτο φετινό χιόνι μετά από μια άνυδρη χρονιά. Παρά το κρύο ήταν κάτι σαν ευλογία. Ξεκίνησα με ενθουσιασμό, που μεγάλωσε καθώς ο Φιλάρετος από την Πανάχραντο έστειλε την πρώτη πρωινή φωτογραφία με την κορυφή της Κουβάρας χιονισμένη ψηλά πάνω από τον Πιτροφό και το Πέταλο.

Πρώτο χιόνι πάνω από τον Πιτροφό και το Πέταλο. Η Κουβάρα χιονισμένη... (φωτ. Μονή Παναχράντου).

Η θερμοκρασία στο Υψηλού 6 βαθμοί, στα Αποίκια 5. Πάνω από τα Αποίκια 4. Στην Βουρκωτή 2. Και πάνω από την Βουρκωτή 1. Στη στροφή για την κορυφή της Κουβάρας το κρύο τσουχτερό. Και ο αέρας ψυγείο…

Ψάχνωντας για χιόνι στην Κουβάρα... (φωτ. Εν Άνδρω).

Το αυτοκίνητο άντεξε τα πρώτα 400 μέτρα. Στην πρώτη μεγάλη ανηφόρα άρχισε να τα φτύνει... Το εγκατέλειψα και άρχισα να ανεβαίνω με τα πόδια προς την κορυφή. Ο δρόμος ανηφορικός: σχεδόν 45 μοίρες σε μερικά σημεία. Το κρύο πολύ και ο αέρας το έκανε χειρότερο. Θεώρησα όμως εύκολο να ανηφορίσω καμιά εκατοστή μέτρα (έτσι είπα) για να βγάλω μερικές φωτογραφίες και να υποδεχτώ τον καλοδεχούμενο χειμώνα. Άφησα και το κινητό στο αμάξι (!) και ξεκίνησα μόνο με τη φωτογραφική μηχανή!...

Χιονισμένες οι κορυφές πάνω από το Πέταλο... (φωτ. Εν Άνδρω). 

Έβγαλα την πρώτη ανηφόρα – καμιά πανηνταριά μέτρα: λαχανιασμένος. Μπροστά μου μια δεύτερη μεγαλύτερη ανηφόρα, που έδειχνε πως κάπου οδηγούσε. Πήρα φόρα και ανέβηκα: περισσότερο λαχανιασμένος!!! Μπροστά μου μια τρίτη ανηφόρα, που μάλλον έδειχνε πως στην κορυφή υπήρχε κάποιο ίσιωμα. Ξαναπήρα φόρα και ανηφόρισα με την βεβαιότητα πως εκεί πως θα ήταν ίσιωμα και θα έβγαζα μερικές καλές φωτογραφίες.

Εδώ κάπως η "πίστα" γίνεται βατή. Και σε ξεγελά γιατί νομίζεις πως φτάνεις στην κορυφή. Αλλά δεν... (φωτ. Εν Άνδρω).

Με το που ανέβηκα μπροστά μου μια τέταρτη ανηφόρα! Τώρα θεώρησα πως αυτή σίγουρα έφτανε σε κάποια κορυφή. Ξαναπήρα φόρα και ανέβηκα: πάρα πολύ λαχανιασμένος πια. Η ανάσα μου βαριά. Ζοριζόμουν σαν ατμομηχανή! Αλλά θεώρησα πως πια θα έφτανα!... Αλλά δεν έφτασα!… Μπροστά μου μια πέμπτη ανηφόρα!!! Τι να έκανα πια; Είχα ανέβει τέσσερις πίστες, όπως θα έλεγε και ο γιός μου ο Οδυσσέας: να σταματήσω στην πέμπτη;

Στα χιόνια φτάνεις. Στην κορυφή όχι... (φωτ. Εν Άνδρω).

Χαμογέλασα με την παρομοίωση της ανηφόρας με πίστα. Και ανέβηκα. Περίεργο: αυτή τη φορά ήμουν λιγότερο λαχανιασμένος. Αλλά πάρα πολύ πιο παγωμένος. Έφτασα σε ένα μικρό πλάτωμα και έβγαλα 2-3 φωτογραφίες. Δεν είχα κουράγιο έτσι παγωμένος για περισσότερες. Κοίταξα μπροστά μου: μια έκτη πίστα – συγνώμη μια έκτη ανηφόρα. «Ε, δεν την ανεβαίνω κι αυτή να βγω στην κορυφή» σκέφτηκα. Και την ανέβηκα…

 

Και φτάνεις σε πιο πολλά χιόνια. Αλλά όχι στην κορυφή!!! (φωτ. Εν Άνδρω).

Αλλοίμονο δεν ήμουν στην κορυφή. Ήμουν μπροστά σε μια έβδομη ανηφόρα/πίστα!!! Τα πήρα στο κρανίο. Και έτσι παγωμένος, αλλά ελάχιστα λαχανιασμένος δίνω μια και την ανεβαίνω. Ήμουν σίγουρος πως θα έβλεπα κάποια κορυφή. Αλλά «φευ» μπροστά μου ήταν πάλι μια ανηφόρα!!! Λιγότερο μεγάλη. Γύρω στις 25-30 μοίρες. Μετά τις προηγούμενες μου φάνηκε σχεδόν ευθεία. Στο βάθος έβλεπα κάτι χιόνια πλάι στον μικρό κακοτράχαλο δρόμο. «Ε, ας πάω μέχρι εκεί» σκέφτηκα. Και πήγα. Και μετά πήγα και λίγο πιο πάνω μέχρι που στο τέλος έπεσα πάνω σε πάγο μέσα στον δρόμο. «Ε, να μην πάω λίγο πιο πέρα ξανάπα»... Τα χέρια μου – χωρίς γάντια – είχαν κοκκινίσει και είχαν φουσκώσει. Όμως, το αποφάσισα: "ας πάω λίγο και στον παγωμένο δρόμο"!!! Αλλά δεν πήγα: γιατί γλίστραγε πολύ!!! Τότε σκέφτηκα ότι δεν είχα και το κινητό μαζί μου: "κι αν τύχει κάτι εδώ πάνω, πάει, άντε μετά να με βρουν"…

Και φτάνεις στον πάγο. Αλλά όχι στην κορυφή!!! (φωτ. Εν Άνδρω).

Και εκεί γύρισα και άρχισα να κατεβαίνω. Είχα κάνει 1500 μέτρα περίπου. Πάντα την κατηφόρα την θεωρούσα εύκολη. Εδώ όμως ήταν βασανιστήριο. Χειρότερο από την ανηφόρα. Ένα ξεροβόρι 6-7 μποφόρ σε ξύριζε καταπρόσωπο. Σε περόνιαζε μέσα από τα ρούχα. Σου έκοβε τα πόδια και την ανάσα. Δεν ήσουν λαχανιασμένος, αλλά δυσκολευόσουν να ανασάνεις από τον αέρα και το κρύο.

Κατέβηκα δύσκολα την πρώτη πίστα – συγνώμη κατηφόρα! Κατέβηκα δύσκολα την δεύτερη. Περπάτησα αργά-αργά μέχρι την τρίτη και την κατέβηκα. Κατέβηκα λίγο ακόμα. Στην τέταρτη πίστα άρχισα να βλέπω λίγη θάλασσα στον ορίζοντα. Αλλά τι να το κάνεις η απόσταση δεν μίκραινε. Μάλλον μάκραινε έτσι όπως ήμουν πια εντελώς παγωμένος. Κάποια στιγμή φάνηκε ένα τζιπ να ανηφορίζει. Χαιρέτισα τον κυνηγό που ήταν μέσα. Η παρουσία κάποιου άλλου εδώ πάνω μου έδωσε δύναμη και κουράγιο. Μου είπε πως απείχα σχετικά λίγο από το αυτοκίνητο. Συνέχισα…

Και παίρνεις την κατηφόρα, αλλά τα πράγματα λόγω παγωμένου αέρα γίνονται χειρότερα. Ενώ ο άλλος με το τζιπ ανεβαίνει άνετος. Όμως αυτός δεν έκανε... γυμναστική!!! (φωτ. Εν Άνδρω).

Συνέχισα είναι μια κουβέντα. Κατέβηκα ακόμα μια πίστα/κατηφόρα. Αλλά αυτοκίνητο γιοκ στον ορίζοντα!!! Είχα πια παγώσει για τα καλά. Τα γυμνά χέρια μου είχαν ζαρώσει στο κρύο λες κι ήμουν 90 χρονών. Τα βήματα μικρά και αβέβαια. Δεν ένοιωθα κούραση. Ένοιωθα παγωμένος και πονούσα στα πόδια, στα χέρια, στο πρόσωπο. Σκέφτηκα πως κάπως έτσι θα είναι τα κρυοπαγήματα και χαμογέλασα. Πήγαινα γυρεύοντας…

Ώσπου μαζί με την θαλασσα στο ορίζοντα αντικρύζεις και το αμάξι. Μόνο που είναι ακόμα μακριά. Κι αν είσαι παγωμένος φαίνεται πολύ πιο μακριά... (φωτ. Εν Άνδρω).

Κάποια στιγμή μετά μια ακόμα πίστα/κατηφόρα είδα την τελική κατηφόρα. Αναθάρρησα γιατί είδα στο βάθος το αυτοκίνητο. Όμως δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο μακριά ακόμα ήμουν. Όταν ανέβαινα είχε φανεί πολύ πιο κοντά. Τώρα λες και ήταν στην άκρη του πουθενά το άτιμο…

Τη νύχτα χιόνισε στην Βουρκωτή. Όμως την μέρα το έλιωσε... (φωτ. Εν Άνδρω).

Συνέχισα με μικρά βήματα. Με πνευμόνια γεμάτο παγωμένο αέρα. Με χέρια ξερά από το κρύο. Κάποτε έφτασα. Άνοιξα και μπήκα. Τα είχα καταφέρει. Άρχισα να φυσάω την μύτη μου που είχε κρυσταλλιάσει. Να τρίβω τα χέρια μου. Έβαλα το καλοριφέρ. Ένοιωθα σαν αρχαίο άγαλμα. Άρχισα να οδηγώ σιγά-σιγά. Δεν ήμουν και για πολλά-πολλά...

Η κυρά Θεοδόσία που μας περιέθαλψε (νάναι καλά) στην Μονή της Αγίας Ειρήνης... (φωτ. Εν Άνδρω).

Πριν τα Αποίκια σταμάτησα στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης. Η κυρά Θεοδοσία με... περιέθαλψε!!! Μου έφτιαξε δύο ζεστά τσάγια με πολύ κονιάκ. Έφερε και κάτι κουλουράκια. Και ξανάδαμε το φως μας. Μας είπε πως το χτεσινό βράδυ στην Βουρκωτή χιόνισε, αλλά με τον πρωινό ήλιο έλιωσε. Την ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε...

Άλογα παστουρωμένα καταμεσίς στο δρόμο!!! Κατηφόριζαν κι αυτά παγωμένα ψάχνωντας κάπου ένα πιο ζεστό μέρος... (φωτ. Εν Άνδρω).

Στον δρόμο πέσαμε και σε κάτι κρυωμένα άλογα... παστουρωμένα!!! Κατηφόριζαν κι αυτά προς τα Αποίκια. Πρώτη φορά έβλεπα άλογα λυτά και μπαστουρωμένα… Συνέχισα μέχρι το ζεστό σπίτι μου. Ο ενθουσιασμός για το πρώτο φετινό χιόνι με είχε παρασύρει μακριά. Λες κι ήμουν πιτσιρικάς έτρεχα στο βουνό. Τέλος πάντων «τέλος καλό , όλα καλά»…

Το νερό τρέχει πάλι στις ρεματιές. Ήταν απόλαυση στη κρύα ρεματιά της Βουρκωτής να ακούς το νερό να κυλά ορμητικό και πάλι... (φωτ. Εν Άνδρω).

Καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή σκέφτηκα πως αντί να βάλω μερικές φωτογραφίες με κάποιες λεζάντες θα ήταν πιο ενδιαφέρον (και αστείο συναμα) να περιγράψω την μικρή περιπέτεια, που είχα με την έλευση του πρώτου χιονιού στην Άνδρο εφέτος. Άλλωστε δεν ανεβαίνει κανείς τόσες απότομες ανηφόρες – συγνώμη πίστες ήθελα να πω – κάθε μέρα. Kαι δεν ξυπνά μέσα μας κάθε μέρα το παιδί. Παρά μόνο με το πρώτο χιόνι...