Εν Άνδρω

 

 Αργά το απόγευμα μετά μια ζεστή μερα, Ο Νειμποριός χαλαρός. Στον κλασικό Στυλιανό οι προνομιούχοι της στιγμής απολαμβάνουν το καλοκαιρινό απόβραδο. Και ξάφνικά στην γαλήνια θάλασσα, σαν από το πουθενά, αθόρυβα προβάλει ένα παλιό όμορφο σκαρί και στέκεται δίπλα στον φάρο του 19ου αιώνα! Ήταν σαν φωτογραφία που ξέφυγε από κάποια παλιά ναυτικά βιβλία. Θύμιζε πολύ κάτι από παλιά καρτ-ποστάλ... (φωτ. Εν Άνδρω).

 "Μου θυμίζει τον Άνεμο, είπε ο παλιός καπετάνιος στο διπλανό τραπέζι. "Μόνο που αυτό είναι γιώτ", συνέχισε κοιτώντας το όμορφο παλιό σιδερένιο σκαρί. Θύμιζε εικόνες μιας εποχής που τα πλοία είχαν υπέροχες καμπύλες. Που έμοιαζαν λίγο "στην γοργόνα την αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου". Το φωτογραφίσαμε για να κρατήσουμε κάτι από την σκηνή, μη και χαθεί και νομίζουμε πως δεν υπήρξε... (φωτ. Εν Άνδρω).

 

 Μην αντέχοντας στον πειρασμό πήγαμε στο λιμάνι. Πριν από εμάς είχε φτάσει ο Γιάννης με την Ελένη. Είχαν εντυπωσιαστεί κι αυτοί από την παλιά φινέτσα και την κομψοτητα και στις καμπύλες μιας άλλης εποχής. Τότε που οι ελασματουργοί και οι σιδηρουργοί έκαναν τις λαμαρίνες να αποκτούν γυναικεία χάρη... "Δεν άντεξες κι ήρθες να το δεις κι εσύ από κοντά", είπε! Και συνέχισε: "το λένε Δηιάνειρα, το όνομα της γθναίκας του Ηρακλή. Αυτή που τον αγάπησε τρελά και για να μην τον χάσει του έδωσε κατά λάθος τον δηλητηριασμένο χιτώνα και πέθανε..."! Τον κοίταξα με έκπληξη. Ήξερε όλη την ιστορία του Ηρακλή. Εγώ ούτε που την θυμόμουν... (φωτ. Εν Άνδρω)

 

 Το αστείο είναι πως κι ένας ναυτικός του διπλανού νεότευκτου (και λίγο σαν κουτί)  γιωτ, με τον οποίο πιάσαμε κουβέντα, ήξερε κι αυτός την ιστορία της Δηιάνειρας. Τελικά όλο το λιμάνι ήξερε για την αρχαία κυρία. Απόδειξη πως στην  Ελλάδα οτιδήποτε σχετικό με γυναίκες από την μυθολογία και την αρχαιότητα μέχρι σήμερα οι άνδρες το έχουν "σπουδάσει"... (φωτ. Εν Άνδρω).

 

Για την ιστορία. Το γιώτ "Deianeira" ναυπηγήθηκε στην Αγγλία το 1951! Είναι από τα πρώτα μεταπολεμικά γιώτ. Και είναι σε εξαιρετική κατάσταση. Ταξιδεύει με 10-11 μίλια την ώρα. Έχει μήκος 38,12 μέτρα, πλάτος 6,34 μέτρα, είναι 203 τόνους, έχει σημαία Αγ. Βικεντίου και νοικιάζεται στους επιβάτες. Έφτασε στην Άνδρο από Σύρο το απόβραδο 16 Ιουλίου. Αργά το βράδυ βρήκαμε τους ξένους επιβάτες του (μάλλον Γάλλοι) να τρώνε παγωτό χωνάκι στον Στυλιανό! Αυτό κι αν ήταν έκπληξη: είναι να απορείς πόσο γρήγορα εξοικειώνονται με τα στέκια του Νειμποριού ακόμα και οι Γάλλοι που φτάνουν πρώτη φορά στην Άνδρο... (φωτ. Εν Άνδρω)

 

 Και μια φωτογραφία δύο γιώτ. Αριστερά το καινούριο και δεξιά το παλιό με φόντο την βενετσιάνικη Χώρα. Καμία σχέση το άνετο πλαστικό κουτί , το γιωτ του σήμερα, που τρέχει με 20 μίλια την ώρα, με το παλιό σιδερένιο πλοίο με τις υπέροχες καμπύλες δίπλα του, που πάει με 10 μίλια. Με το πρώτο οι επιβάτες ταξιδεύουν από το ένα νησί στο άλλο. Με το δεύτερο οι επιβάτες ταξιδεύουν αναζητώντας κάτι από ένα παλιό όμορφο όνειρο... (φωτ. Εν Άνδρω).

  

 Χτες βράδυ ήρθε. Σήμερα πρωί έφυγε. Μια τελευταία ματιά στο φως. Οι καμπύλες, οι γωνίες, τα χρώματα του πλοίου. Σαν μικρογραφία παλιού υπερωκεανείου στις αρχές του 20ου αιώνα. Ιδίως το λευκό του σκάφους και το κίτρινο της παλιάς τσιμινιέρας του! Λες και αναδύθηκαν από το ποίημα του Εμπειρίκου που ξεκινά με τους στίχους: "Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις/ Άσπρο στο σώμα σου και κίτρινο στις τσιμινιέρες..." (φωτ. Εν Άνδρω)

 Δ.Μπ.