Εν Άνδρω

 Maria Bati Hutton

 

(Το  παρακάτω συγκλονιστικό κείμενο δημοσιεύθηκε πριν λίγες ώρες στο facebook της κ. Μaria Bati Hutton. Tο έστειλε αναγνώστης στο site. Το anaδημοσιεύουμε χωρίς λόγια - Εν Άνδρω)

Σκέφτομαι μέρες ολόκληρες για το αν πρέπει να γράψω τα παρακάτω λόγια. Για το ποιες λέξεις να διαλέξω, για το πως θα διαβαστεί από τον καθένα κτλ. Δεν έχω τοποθετηθεί ποτέ πολιτικά και ούτε τώρα θα το κάνω. Όποιος θεωρήσει το αντίθετο διαβάζοντας τα θα είναι από τον προεκλογικό πυρετό, στον οποίο βρίσκεται το νησί αυτό τον καιρό και δεν θα έχει κατανοήσει ακριβώς τα λόγια μου.

Οι παρακάτω σκέψεις έχουν να κάνουν με το πως νιώθω σαν μάνα. Ακόμα και τόσους μήνες μετά συχνά ονειρεύομαι τα αγγελούδια που χάθηκαν στο Μάτι, ονειρεύομαι τις μανάδες που δεν έχουν καρδιά γιατί ξεριζώθηκε από τον πόνο και την απώλεια.... Ονειρεύομαι διάφορα, ξυπνάω και κοιτάω στις κούνιες τα δικά μου μωρά, να δω αν είναι καλά, περνάει αρκετή ώρα μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. Ύστερα από λίγες μέρες τα ίδια...τα ονειρεύομαι ξανά και ξανά. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι τα πρόσωπα τους (γιατί όλοι τα είδαμε στο διαδίκτυο κτλ) ακόμα και την μέρα.

Αναρωτιέμαι αν μόνο εγώ νιώθω έτσι, αν όλοι οι άλλοι γύρω μου ξέχασαν ξαφνικά, σαν όλο αυτό να μην έγινε ποτέ...αναρωτιέμαι πολλά. Μου φαίνεται αδιανόητο σαν μάνα και σαν άνθρωπος και όχι σαν δημότης του νησιού μας ο άνθρωπος που έχει μια τεράστια ευθύνη για όλο αυτό (να δεχτώ ακόμα πως είχε και μικρή για να προλάβω κάποιους) να θέλει ένα καινούργιο πολιτικό αξίωμα τόσο γρήγορα, χωρίς καμία τύψη, καμία ενοχή...γιατί; Αναρωτιέμαι αν εγώ που δεν το βίωσα από κοντά όλο αυτό νιώθω έτσι, πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που ήταν στην πρώτη γραμμή αυτής της τραγικής καταστροφής να προχωράει έτσι απλά.

Πριν γράψω όλα τα παραπάνω ρώτησα την μητέρα μου να μου πει την γνώμη της για το αν πρέπει να το κάνω και μου απάντησε ...μην ασχολείσαι παιδάκι μου, οι περισσότεροι δεν θα καταλάβουν γιατί το γράφεις και θα παρεξηγηθείς, ρώτησα και 2-3 φίλους και μου είπαν μην το κανείς, είσαι επαγγελματίας και μπορεί να το βρεις μπροστά σου...

Μα εγώ ένιωσα πως κάποια στιγμή πρέπει να μιλάμε, να μην τα αφήνουμε όλα έτσι να περνάνε και να χάνονται... Ένιωσα πως δεν μιλάω για πολιτική και ψήφους αλλά για ψυχές που χάθηκαν και κάπου από εκεί ψηλά ζητούν δικαίωση... πως δεν πρέπει να ξεχαστούν από κανέναν σαν μια δακρύβρεχτη ταινία που είδαμε και πέρασε.

Δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν με τα παραπάνω γραφόμενα... δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Ειλικρινά. Απλά νιώθω τόσο μεγάλη έκπληξη και απορία για αυτό που συμβαίνει και δεν μπορώ να σωπάσω... Αν το κάνω θα πρέπει να διδάξω και στα δικά μου παιδιά στο μέλλον να το κάνουν και δεν το θέλω.

Ο καθένας για τους δικούς του λόγους θα ερμηνεύσει όπως νομίζει τα παραπάνω και θα είναι προσωπικό του δικαίωμα... Τροφή για σκέψη είναι μόνο ...στην μνήμη αυτών που χάθηκαν και σε εκείνες τις μανάδες που δεν θα νανουρίσουν τα μωρά τους ξανά.

 (Στη συγκεκριμένη αναδημοσίευση δεν θα ανέβουν σχόλια)