Βάδιζα στην Λειβάδιζα ή ο κόσμος είμαστε εμείς!…
Λειβάδιζα: ο Άγιος Συμεών και δίπλα του ο Άγιος Νικόλαος.
Κυριακή 1η Δεκεμβρίου 2019. Στην Λειβάδιζα ένα χωριό που αργοσβήνει ξεχασμένο σε μια άκρη της βορειοανατολικής Άνδρου. Εκεί ανάμεσα στον κάποτε πολυπληθή Αμμόλοχο και στο κάποτε φραγκικό Βιτάλι. Λίγο πιο πέρα από τον σημερινό κοσμοπολίτικο και καλοκαιρινό Ζόργκο. Εκεί η Λειβάδιζα. Για όσους - κι είναι πολλοί - δεν την ξέρουν. Για όσους την ξέρουν – κι είναι πια λίγοι – περιττές οι επεξηγήσεις.
Εκεί αποφάσισε ο παπα-Παναγιώτης να λειτουργήσει ένα μικρό ξεχασμένο για δεκαετίες μικρό εξωκλήσι: τον Άγιο Νικόλαο. Χτισμένο δίπλα στον Άγιο Συμεών – που κάποτε υπήρξε ενορία – σε ένα χωριό τριών κατοίκων σήμερα. Εκεί στην ξεχασμένη Άνδρο μαζεύτηκαν την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου 2019 ο παπάς και καμιά 20αριά ανθρώποι της γύρω περιοχής να γιορτάσουν – έστω και πρόωρα – τον Άγιο Νικόλαο.
Ή, όπως μας έγραψε στο λιτό σημείωμα που έστειλε ο παπα-Παναγιώτης (που διακονεί το βορινό Μακροτάνταλο και προσφέρει βοήθεια και στον πατέρα-Νικόλαο και στο Μπατσί):
«Μετά από 40 και πλέον χρόνια την 1η Δεκεμβρίου ημέρα Κυριακή τελέσαμε την θεία λειτουργία μετά της αρτοκλασίας στο παρεκκλήσιο του Αγίου Νικολάου προσαρτημένο στον Ιερό Ναό του Αγίου Συμεών στη Λειβάδιζα των 3 κατοίκων, παρουσία 20 ανθρώπων από τις γύρω περιοχές. Η λειτουργία ξεκίνησε στις 8 και τελειώσαμε στις 11. Μετά το πέρας της θείας λειτουργίας δεχθήκαμε φιλοξενία σε τοπικό σπίτι συμμετέχοντος στο πανηγύρι. Σας γράφω για να θυμηθεί η Άνδρος πως υπάρχουμε κι εμείς…»
Με ιδιαίτερη συγκίνηση ακούσαμε τον παπα-Παναγιώτη στο τηλέφωνο να περιγράφει το μικρό πανηγύρι του ξεχασμένου χωριού. Μια ιδιαίτερη συγκίνηση διαβάσαμε το λιτό μήνυμα του πλημμυρισμένο από θάλασσα και αγάπη για τον τόπο του. Και με συγκίνηση αποτυπώνουμε εδώ τις εικόνες του, που έχουν κάτι από Παπαδιαμάντη.
Από τον μεγάλο Σκιαθίτη κοσμοκαλόγερο που άφησε ανεξίτηλο τον ίσκιο του στην ελληνική λογοτεχνία και στις ψυχές όλων των νησιωτών γράφοντας για τη ζωή στα μικρά ξεχασμένα μέρη μιας πατρίδας, που "μας πληγώνει" - όπως έγραψε ο Σεφέρης - και την οποία φέρνουμε αδιάκοπα μέσα μας…
«ΕΝ ΑΝΔΡΩ»
