Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

 Το όνομα του είναι David Bouslayev, είναι φωτογράφος στον διαφημιστικό χώρο και ζει στο Παρίσι. Γαλλοεβραίος την καταγωγή, νέος ηλικιακά και ταξιδιωτικός σε αντιλήψεις. Έκανε ένα στοπ στη δουλειά του πριν ενάμιση χρόνο και ξεκίνησε ένα ταξίδι ζωής. Πριν έξι μήνες έφτασε στην Ελλάδα κι άρχισε να την γυρνά για να την ανακαλύψει. Τον Δεκέμβριο έφτασε στη Νάξο όπου έμεινε ένα μήνα. Και τον Ιανουάριο στην Άνδρο. Νοίκιασε κάπου στη Χώρα και ξεχειμώνιασε εδώ. Εδώ τον βρήκε η πανδημία. Κι ξέμεινε εδώ...

 

Το ξέμεινε είναι σχήμα λόγου. Η αλήθεια είναι πως έμεινε εδώ. Η Άνδρος τον είχε μαγέψει αρχικά. Κι εκεί που στη Νάξο έμεινε ένα μήνα στην Άνδρο είχε μείνει δύο όταν τον βρήκε η πανδημία. Κι έμεινε εδώ. Και ασφαλέστερα από το Παρίσι ήταν. Και ωραιότερα από τις άλλες Κυκλάδες του φάνηκε. Και τα ταξίδια δεν ήταν πλέον στο φόρτε τους. Και έτσι έμεινε στην Άνδρο. Τον συναντήσαμε ένα απόβραδο σε μια διαδρομή στον ποταμό στα Λειβάδια. Είχε βγει για την τακτική βόλτα του. Έπαιζε με ένα όμορφο άλογο που ήταν στις όχθες του ποταμού. Πιάσαμε την κουβέντα. Για Γάλλο τα αγγλικά του ήταν πολύ καλά και το... ελληνικό λεξιλόγιο του καλό! Έτσι μάθαμε για την εβραϊκή ρίζα του. "Εμ, πέστο" σχολιάσαμε. "Γάλλος με πολύ καλά αγγλικά δύσκολο". Βολτάραμε καμιά ώρα στο ποτάμι και φτάσαμε στο Παραπόρτι. Αυτό τράβηξε για την Χώρα κι εμείς για το αυτοκίνητο. Ήταν χαρούμενος στην Άνδρο. Την είχε βρει εξωπραγματική για κυκλαδονήσι... 

Αλλά και πως να μην του αρέσει. Τον είχε εντυπωσιάσει το πράσινο και τα νερά. Τον είχε ελκύσει η φυση. Του άρεσαν και τα άλογα ("αυτό που το βάζεις;"). Όταν τον συναντήσαμε περιέγραφε σε μια φίλη του στη Χάγη τ' άλογα δίπλα στο ποτάμι των Λειβαδίων. Ρώτησε για τα πάντα: από τα κυπαρίσσια μέχρι τις κεραμωτές στέγες των σπιτιών που είναι διαφορετικές στις Κυκλάδες. Ρωτήσαμε για τα ταξίδια του. Ανταλλάξαμε εμπειρίες από τα δικά μας όταν ξαφνικά διακόψαμε κι εμείς την εργασία μας και φύγαμε στο Ηνωμένο Βασίλειο και μετά στις Ηνωμένες Πολιτείες για μεταπτυχιακά γύρω στα 30. Αυτός ήταν γύρω στα 40. Κι ήταν ένα βήμα ζωής γι' αυτόν. Ήταν ένα άλμα ψυχής για εμάς, όπως του εξηγήσαμε.

Δύο άνθρωποι που βρεθήκαμε τυχαία στον ποταμό των Λειβαδίων. Στη γενέτειρα του πατέρα μου και στον σταθμό ανασυγκρότησης της δικής του διαδρομής. Μέσα στην παγκόσμια πανδημία. Έχοντας διασχίσει και οι δύο άλλες τροχιές, άλλες ζωές. Που, όμως, και οι δύο αγαπήσαμε τις μεγάλες διαδρομές. Αλλά και την κατάληξη τους στα υπέροχα μονοπάτια της Άνδρου. Είχε ανεβοκατέβει τα περισσότερα και τα ήξερε με τα νούμερα τους. Είχα διασχίσει πολλά και τα ήξερα με τις ονομασίες τους. Δίπλα μας ο μικρός Οδυσσέας είχε σταματήσει το ποδήλατο κι άκουγε με ενδιαφέρον την συζήτηση των δύο ταξιδιωτών της ζωής. Ποιος ξέρει κάποια μέρα ίσως κι αυτός κάνει τα δικά του μεγάλα ταξίδια - αυτά που υπονοεί το όνομα του - και βρεθεί κι αυτός ένα απόβραδο με έναν άλλο ταξιδιώτη στο μέλλον δίπλα στην όχθη του ποταμού των Λειβαδίων κι ανταλλάξει κι αυτός εμπειρίες μιας άλλης ζωής, της δικής του, που θα έχει επιλέξει να ξεμείνει στην ομορφιά της Άνδρου...