Εν Άνδρω

 Απόβραδο στο Νειμποριό. Ο κόσμος πηγαινοερχόταν στην απογευματινή βόλτα του στην πεζογέφυρα. Δύο κοπέλες φωτογράφιζαν ένα μαγιάτικο στεφάνι με φόντο την ακύμαντη θάλασσα και το νωχελικό φάρο. "Βιολέτες για μια εποχή" έγραψε κάποτε ο υπέροχος Τάσος Λειβαδίτης. Από τους ρομαντικότερους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Εναπόθετε βιολέτες μνήμης στην δική του εποχή. Εποχή πολέμου, ερήμωσης, αλλά και εποχή ατίθασης νιότης. Βιολέτες και στο απόβραδο της πρωτομαγιάς του 2020 σε μια εποχή περίκλειστη και απομονωμένη από την παγκόσμια πανδημία που ερήμωσε την Άνδρο και τα άλλα νησιά. Βιολέτες σ' ένα γλυκύτατο απόγευμα. Η άνοιξη στην κορύφωση της. Κάθε εποχή και οι βιολέτες της...

 Μας το φύλαγε τούτη η άνοιξη. Να είναι διαφορετική, απόμακρη, στοχαστική, μοναχική κι ερημική. Και πάνω από όλα περιπατητική. Δεκάδες βγήκαν την παραμονή και το απόβραδο της πρωτομαγιάς στο Νειμποριό για μια βόλτα. Η Χώρα άδεια, αλλά η παραλία με κόσμο να βολτάρει. Να συζητά. Να ρεμβάζει. Και να απολαμβάνει κάτι που πριν την πανδημία ελάχιστη σημασία έδινε: την βόλτα του απόβραδου μέχρι το λιμάνι...

 Να φτάνει στα εξωκλήσια για να αγναντέψει την θάλασσα. Και να περπατά μέχρι το ελικοδρόμιο. Να ζει οικογενειακά την απέραντη ηρεμία της στιγμής. Βγαίνοντας από τα σπίτια που ξαφνικά έγιναν μικρές κυψέλες απομόνωσης. Γυρεύοντας μια ανάσα ζωής από μιαν άλλη εποχή σε αυτό το ανοιξιάτικο μαγευτικό απόβραδο... 

 Πάμε πάλι πίσω στο Νειμποριό. Ένα Νειμποριό όπως δεν τον είδαμε ποτέ. Μπαμπάδες, μαμάδες, παιδάκια, καροτσάκια, περιπατητές και... μοτοσυκλετιστές!...

 Όλοι πάνε πάνω-κάτω. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν καφετέριες, μπαρ, εστιατόρια, καφενεία, για να κάτσουν οι άνθρωποι κάπου. Και πλέον βολτάρουν ή κάθονται οικογενειακά σαν γειτονιά στις μικρές ξεχασμένες αυλές...

Ή, μερικοί, ακόμα καλύτερα, έχουν βγει στα πεζούλια, στα σκαλάκια. Και συγκροτούν γειτονιά μέσα στο ανοιξιάτικο απόβραδο. Ο Νειμποριός θυμίζει γειτονιές άλλης εποχής. Τότε που οι άνθρωποι έβγαιναν και κάθονταν στο απόβραδο μπροστά στα σπίτια και στα κεφαλόσκαλα κι έκαναν παρέα. Ακόμα και οι δύο καφετέριες, του Χαλά και του Λάσκαρη, που άνοιξαν εδώ και δύο μέρες για να "τιμήσουν" την άνοιξη και την πρωτομαγιά είναι "take away". Δεν έχουν καρέκλες και οι ιδιοκτήτες τους έχουν κάνει γειτονιά! Όλα θυμίζουν κάτι από τις "βιολέτες για μια εποχή" που έγραψε κάποτε ο Λειβαδίτης...  

 Οι μοτοσυκλετιστές και αρκετοί περιπατητές κατέληξαν στο λιμάνι. Εκεί που άλλες μέρες έφταναν ελάχιστοι τώρα έγινε κέντρο αναφοράς. Όλοι καταλήγουν εκεί. Για να ανταλλάξουν δυο λόγια. Να καθίσουν στις πίντες. Τότε που η παρέα κυριαρχούσε. Η πανδημία και το κλείσιμο των καταστημάτων αναβίωσε - με τον τρόπο της - μιαν άλλη παλιότερη εποχή.  

 Ανάμεσα στις αποτραβηγμένες στη στεριά βάρκες και τα καΐκια, κυκλοφορούν και βολτάρουν στο ανοιξιάτικο απόβραδο μπαμπάδες, μαμάδες, καροτσάκια. Μια κοινωνία γύρισε ξαφνικά πίσω το ρολόι του χρόνου και ανακάλυψε το παραμελημένο και ξεχασμένο από χρόνια λιμάνι της...

Ανακάλυψαν πως το λιμάνι είναι από τα ωραιότερα σημεία της Χώρας. Και θα ήταν υπέροχο αν είχε ολοκληρωθεί και αν είχε κι ένα-δύο κεντράκια. Μόνο έτσι θα γινόταν η παραλία του Νειμποριού η έξοδος μιας περίκλειστης Χώρας προς την θάλασσα. Μια θάλασσα που την περιβάλει από παντού και η Χώρα... αποστρέφεται. Λες και ζούμε στην εποχή της πειρατείας! Ίσως είναι ευκαιρία η πανδημία που μας έβγαλε στον περίπατο να ανακαλύψουμε κάτι από τον χαμένο εαυτό μας. Αλλά και κάποιες χαμένες ή μηδέποτε αξιοποιημένες γωνιές αυτού του νησιού. Από αυτή την άποψη η πρωτομαγιά του 2020 ίσως βοηθήσει να ξαναδούμε μερικά πράγματα σε αυτό το ωραίο μα παραμελημένο νησί. Και ίσως να ανακαλύψουμε και κάτι από τις παλιές ωραίες συνήθειες. Τότε που οι βιολέτες είχαν κυρίαρχη θέση στις ζωές μας...

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"