Εν Άνδρω

Γωνιά οικεία, προσηνής κι η κυρά Πόπη ένα χαμόγελο ζεστό, που έγιναν και "take away" μέσα στην πανδημία!!!

Οι πληροφορίες έλεγαν πως η κλασική καλοκαιρινή ταβέρνα του Γιαννούλη, στην αρχή της μεγάλη ευθείας του Αγίου Πέτρου, άνοιγε καθημερινά μέσα στην πανδημία και στον χειμώνα. Ταβέρνα με μεγάλη καλοκαιρινή ιστορία από την δεκαετία του 1950 του Γιαννούλη. Μετά τον πατέρα η ταβέρνα περιήλθε στην κυρία Πόπη, την κόρη του, που είχε μάθει την τέχνη από τον πατέρα της. Και συνέχισε την μεγάλη καλοκαιρινή ιστορία της ταβέρνας. Οι πληροφορίες φίλων καλών από το Γαύριο έλεγαν πως η κυρία Πόπη και οι κατσαρόλες της μέσα στην πανδημία έκαναν θραύση μετατρέποντας την όμορφη καλοκαιρινή γωνιά της... σε "take away"!!! Ή, κατά Μπαμπινιώτη σε φαγητό για το σπίτι... 

 

Ο Γιαννούλης Μαστρογιώργος ιδρυτής και ιδιοκτήτης από τη δεκαετία του 1950 μέχρι εφέτος που "έφυγε" της ομώνυμης ταβέρνας...

Οι πληροφορίες, αλλά και οι προτροπές του αδιόρθωτου στο ρεπορτάζ φίλου, συναδέλφου και συνεργάτη Δημήτρη, οδήγησαν το αυτοκίνητο, σε μια διαδρομή από Γαύριο για Μπατσί, στο πάρκινγκ του Γιαννούλη! Περιποιημένο, καταπράσινο, ευρύχωρο, χαλίκι για την σκόνη. Πάρνινγκ-χαμόγελο για τον επισκέπτη. Και μπροστά η θεόκλειστη ταβέρνα. Κάναμε ένα γύρο πριν εμφανιστεί από το πουθενά η κυρία Πόπη. Ένα χαμόγελο ολόκληρη.

Κλειστή, αλλά και ανοικτή για φαγητό στο σπίτι η ταβέρνα του Γιαννούλη...

Με μια οικειότητα και ζεστασιά απρόσμενη μας ρώτησε τον σκοπό της επίσκεψης μας αναφέροντας και το όνομα μας!!! Μας ξάφνιασέ πριν την ξαφνιάσουμε. Τις είπαμε τον σκοπό της πρωινής επίσκεψης μας. Χαμογέλασε με σεμνότητα κι αναρωτήθηκε αν πρέπει να γράψουμε κάτι γιατί ντρεπόταν. Πρώτη φορά την επισκέπτονταν μέσο επικοινωνίας του νησιού. Και με έμφυτη συστολή δέχτηκε. Το ρεπορτάζ λοιπόν μετά την όμορφη, ζεστή και οικεία γωνιά της ταβέρνας του Γιαννούλη ξεκίνησε και με την κυρία Πόπη: μια υπέροχη φιγούρα της παλιάς ωραίας Άνδρου χειμώνα-καλοκαίρι... 

Η κυρία Πόπη και οι κατσαρόλες της...

Πήγαμε μέχρι την κουζίνα. Είχε δύο πιάτα. Κεφτέδες κοκκινιστούς και παστίτσιο. Τα έφτιαξε χτες. Πέρασαν καμιά 10αριά. Όμως σήμερα περίμενε περισσότερους. Είχε ήδη παραγγελίες για όλα. Κάθισε και μας είπε πως εκεί που δεν το περίμενε βρέθηκε να φτιάχνει κάθε μέρα ή μέρα παρά μέρα δύο φαγητά. Λόγω της πίεσης των πελατών!!! Κι εκεί που πέρσι άνοιγε για 8-10 νοματαίους την μέρα που πέρναγαν για ένα πιάτο φαγητό κι ήταν μια παρηγοριά μεσ' το χειμώνα τώρα βρέθηκε να ανοίγει για περισσότερους που παραγγέλνουν φαγητό για το σπίτι. Πως έγινε αυτό; Πρώτον έχουν μείνει στο νησί πολλοί περισσότεροι για χειμώνα. Ο κορονοϊός και η "κοινωνική απόσταση" (πεσ' τη και φυσική μοναξιά) της χειμωνιάτικης Άνδρου συνέβαλαν στο να μην υπάρχουν κρούσματα πολλά κι όπου υπάρχουν να είναι μοναχικά, περιστασιακά και ελεγχόμενα. Έμεινε κόσμος στο νησί. Κυρίως συνταξιούχοι και μεγαλύτεροι που είναι και ευπαθείς ομάδες.

Το παστίτσιο. Όλο ήταν μια παραγγελία...

Όλα ξεκίνησαν από έναν γείτονα της περιοχής του Κάτω Άγιου Πέτρου που παράγγελνε κάθε μέρα. Μετά προστέθηκαν και άλλοι της παραθεριστικής περιοχής, που ξαφνικά πήρε χρώμα και τον χειμώνα. Τώρα έρχονται και από το Γαύριο!!! Κι έτσι η κυρία Πόπη, ένα χαμόγελο ολόκληρη εκεί που είχε καλοκαιρινή ταβέρνα κι ένα φιλικό στέκι για τον χειμώνα έγινε... "take away"!!! Ή, κατά Μπαμπινιώτη φαγητό στο σπίτι. Και δεν μπορεί να λείψει. Μια μέρα θα πάει στον γιατρό, αλλά την επόμενη πρέπει να 'ρθει να μαγειρέψει!!! Κι αν ξεμείνει φαγητό από μια μέρα, την επόμενη δεν περισσεύει τίποτα!!!

Κάπως έτσι η Άνδρος απέκτησε "take away" που δεν το ήξερε. Κάπως έτσι οι κατσαρόλες της κυρίας Πόπης έγιναν πόλος αναφοράς στην παραθεριστική περιοχή του Κάτω Αγίου Πέτρου κι έφτασαν μέχρι το Γαύριο. Κάπως έτσι το έμαθε ο φίλος Δημήτρης και βρεθήκαμε κι εμείς με την κυρία Πόπη που μας σκλάβωσε με την έμφυτη ευγένεια, το ζεστό χαμόγελο και την προσήνεια της. Κάπως έτσι ανακαλύψαμε κι ανακαλύπτουμε μια Άνδρο στα καλύτερα της σε καιρούς χαλεπούς και δύσκολους. Όμως στα δύσκολα φαίνεται κι ο χαρακτήρας ενός εκάστου και μιας κοινωνίας. Και η Άνδρος στα δύσκολα έδειξε αντοχή κι απαντοχή στα πρόσωπα των ανθρώπων της...

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"