Εν Άνδρω

Το ΝΕΩΒΑR στην έξοδο της πλατείας Καΐρη δεν το είχαμε πάρει είδηση για καιρό. Άλλωστε δεν φαίνεται και από πουθενά από την πλατεία Καΐρη. Κι όμως έχει την καλύτερη θέα στην πλατεία Καΐρη. Δεν το βλέπουν, αλλά αυτό βλέπει το Παραπόρτι και την έξοδο του ποταμού στη θάλασσα. Περίεργο κι όμως αληθινό. Για πρώτη φορά μια παρέα από Θεσσαλονίκη που μιλήσαμε μας μίλησε γι' αυτό. Πάνε κάποια καλοκαίρια. Την δεύτερη φορά που πήγαμε ήταν όταν πέρσι ψάχναμε μια νεαρή φίλη με την παρέα της και μας είπε τηλεφωνικά που θα την βρούμε. Ήταν καλοκαιρινό βράδι και το μπαρ δεν είχε καρέκλα να κάτσεις και σκαμπό να ακουμπήσεις. Γινόταν το "έλα να δεις"!

Ακολούθησαν πλήθος αναφορές από τον Δημήτρη, τον Παντελή, τον Πέτρο, την Μυρτώ, τον Γκιλέρμο. Άρχισα να υποψιάζομαι πως το μπαρ με την καλύτερη πίτσα της Αγοράς ήταν μια κατηγορία μόνο του. Άλλωστε και ο χώρος του μπαρ είναι μια κατηγορία μόνος του. Όλα αυτά μέχρι που είχα τυχαία στην πλατεία Καΐρη μια τρίωρη συζήτηση με τον συνιδιοκτήτη του μπαρ Παναγιώτη Ραΐση, από τ' Αποίκια, και διαπίστωσα πως ήταν μια κατηγορία μόνο του. Η συζήτηση ξεκίνησε τυχαία όταν με κάλεσε μια γνωστή παρέα στην οποία ήταν και ο Παναγιώτης. Οι άλλοι έφυγαν μετά μισή ώρα γιατί είχαν δουλειές. Ο Παναγιώτης ανεξάντλητος έμεινε μέχρι που κουραστήκαμε και οι δύο. Την επομένη πήγα αργά το απόγευμα να περιηγηθώ με την ησυχία μου τον χώρο του μπαρ. 

Ήταν μια έκπληξη να διαπιστώνεις πως μόνο ένας "οραματιστής" τύπος σαν τον Παναγιώτη, μαζί με τον ξάδελφό του Νικόλα Βροντίση, ήρθαν και σκέφτηκαν πως ο μικρός πεζόδρομος, που ξεκίναγε από σκαλάκια στην άκρη της πλατείας Καΐρη και περνούσε προς τα κλειστά από χρόνια δημόσια ουρητήρια και μπροστά από μια αποθήκη, θα μπορούσε με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις και παρεμβάσεις να μετατραπεί σε μπαλκόνι με θέα ή σε αυλή με δέντρα και κρεμαστά φυτά. Το μπαλκόνι βλέπει το Παραπόρτι και το μικρό δέλτα του Λειβαδιανού ποταμού. Ο πεζόδρομος και τα φυτά στο βάθος έστησαν το σκηνικό μιας νησιώτικης αυλής. 

Μια ελάχιστη χειρόγραφη καλλιτεχνικά γραφή πάνω σε ένα βαμμένο γκρίζα κουτί του ηλεκτρικού έγινε πινακίδα με το όνομα του μπαρ. Μινιμαλισμός στο έπακρο. Ευφάνταστο. Απλό. Αθόρυβο σημάδι. Οι ψαγμένοι το βλέπουν, οι βιαστικοί το προσπερνούν και μένουν στο ντεκόρ του μπαρ...

Το ντεκόρ της αυλής συμπληρώνει το σκηνικό του μπαρ μέσα στην παλιά αποθήκη με φόντο τον παλιό πέτρινο τοίχο, που χωρίζει την κουζίνα για τις πίτσες από το μπαρ με τα ποτά. 

Η ώρα που πήγαμε δεν ήταν ώρα για μπαρ. Ήταν ώρα βραδινού φαγητού. Η ξένη κυρία έπαιζε με το κινητό της μπροστά στις πίτσες που είχε παραγγείλει. Έμοιαζε σαν ξεχασμένη στον εαυτό της.

Και οι δύο κυρίες που έπαιρναν το απογευματινό κοκτέιλ τους ήταν κι αυτές το ίδιο απορροφημένες στη συζήτηση τους. 

Το όλο σκηνικό από κάθε άποψη θύμιζε περισσότερο γωνιά στη Μύκονο παρά στην Άνδρο. Κι όμως όλη αυτή η ωραία κατάσταση που δημιουργήθηκε από το πουθενά κι έμοιαζε να είναι στο πουθενά ξεχώριζε από την πρωτοτυπία της. Αυτοί που την εμπνεύσθηκαν, ο Παναγιώτης Ραΐσης και ο Νικόλας Βροντίσης, είδαν "κάτι" εκεί που οι άλλοι δεν έβλεπαν τίποτα. Έφτιαξαν "κάτι" εκεί που όλοι οι άλλοι πήγαιναν από ανάγκη. Καθάρισαν έναν χώρο. Τον ανακαίνισαν και δημιούργησαν μια γωνιά σ' ένα κεντρο-απόκεντρο σημείο που κανείς πριν από αυτούς δεν είχε σκεφτεί. Κι όχι μόνο το δημιούργησαν, αλλά με τον δικό τους μινιμαλιστικό και αθόρυβο τρόπο, και το έκαναν στέκι της νεολαίας, σημείο αναφοράς της Άνδρου και πέρα από την Άνδρο. Κι όμως αυτό το "μακρινό σημείο" ήταν και παραμένει μόνο 8 σκαλάκια απόσταση από την πλατεία Καΐρη!

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"