Πάει καιρός που ακούστηκε η τελευταία βροχή...
«Πάει καιρός που ακούστηκε η τελευταία βροχή…» γράφει ο Ελύτης αναφερόμενος στον γλυκό ήχο της βροχής που πέφτει στο διψασμένο έδαφος. Έχει να βρέξει μήνες στο νησί. Όλοι κοιτούν τον ουρανό με ανησυχία κι αναρωτιούνται: "Πως θα βγάλουμε το καλοκαίρι;"…
Απομεσήμερο Κυριακής. Μια ιδιότυπη βαριά συννεφιά πάνω από την Άνδρο. Κοιμάσαι και ξάφνου ακούς τον ήχο μιας απαλής βροχής στην αυλή. Δεν είναι όνειρο. Είναι ο υπέροχος ήχος της βροχής. Απόγευμα, Ξυπνάς και βγαίνεις στην βεράντα. Ίχνος νερού. Το πλακόστρωτο στεγνό, ο κήπος χωρίς υγρασία. Η βροχή που άκουσες ήταν τόσο απαλή που φαντάζει όνειρο.
Απέναντι ένα παράξενο σύννεφο τυλίγει τους Γερακώνες. Έρχεται από την θάλασσα τυλίγει όλο το μεγάλο βουνό χωρίς όμως ν’ αφήνει νερό, παρά μόνο το λευκό αποτύπωμα του. Κατεβασμένο πολύ χαμηλά όπως η ομίχλη. Τίποτα περισσότερο…
«Πάει καιρός που ακούστηκε η τελευταία βροχή…» ψιθυρίζεις τους στίχους του Ελύτη για παρηγοριά. Και με την φωτογραφική μηχανή αποτυπώνεις το πέρασμα του παράξενου σύννεφου. Και περιμένεις την βροχή – μαζί με την ξερή γη – μιαν άλλη μέρα…
Περιμένεις και κοιτάς τη ροή του νερού στις πηγές που έχει μειωθεί. Ακούς πως έχει πέσει η ροή στα παλιά υδραγωγεία - μιας και δεν έχουμε νέα. Τα περισσότερα δίκτυα – παρά τα πολλά προβλήματα – έχουν ακόμα κανονική ροή. Όμως για την ώρα είμαστε λίγοι. Τι θα γίνει όταν το καλοκαίρι έρθουν οι πολλοί; Και τι θα γίνει με την γη, που έχει αρχίσει να διψά από τον Μάη;
Ερωτήματα καθώς κοιτάς τον άνυδρο ουρανό…
ΥΓ Αργά το βράδυ εδέησε να βρέξει λίγο και να ποτίσει την διψασμένη γη για μισή ώρα. Κάτι ήταν κι αυτό...
«Εν Άνδρω»
