Εν Άνδρω

Γράφει ο Δημήτρης Δανίκας

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ - ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Προσέξτε τη σειρά των πραγμάτων. Η Μαρία Καρυστιανού, λοιπόν. Όποιος την υποτιμάει δεν ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει. Επειδή βαρύ και ασήκωτο το βιογραφικό της. Επειδή θα παίξει ρόλο. Και μάλιστα πολιτικό. Επειδή έχει βάλει ως αποκλειστικό σκοπό της ζωής της το «ξεμπάζωμα» της τραγωδίας των Τεμπών. Επειδή επιμένει πως ακόμα και μόνη της θα παραμείνει ακλόνητη στη θέση της. Επειδή το κέντρο της πολιτικής της δεν είναι (κυρίως) ο Κυριάκος, αλλά το κράτος. Δηλαδή η καταστροφή του υπάρχοντος και η δημιουργία ενός νέου, σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους.

Έχει άδικο; Καθόλου. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, τότε θα διαπιστώσει πως εκείνη τη μοιραία νύχτα συγκεντρώθηκαν, συνενώθηκαν, συνεργάστηκαν όλες οι παθογένειες από συστάσεως ελληνικού κράτους. Να τις απαριθμήσω; Εκλογική πελατεία, ολοσχερής απαξίωση ενός τόσο σπουδαίου συγκοινωνιακού μέσου. Συρρίκνωση προσωπικού. Αγοραία εκποίηση δημόσιας περιουσίας σε μια μάλλον ασήμαντη ιταλική εταιρεία. Απελπιστική καθυστέρηση εγκατάστασης σύγχρονων υποδομών. Ανύπαρκτος ευρωπαϊκός εκσυγχρονισμός των δομών. Εκατομμύρια πεταμένα στα σκουπίδια. Να συνεχίσω;

Ο Κώστας Καραμανλής, λοιπόν. Που στην αρχή της πρωθυπουργικής διαδρομής του επαγγελλόταν την «επανίδρυση» του κράτους. Ποιο το αποτέλεσμα; Μια τρύπα στο νερό.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου της «πράσινης» αλλαγής. Που αφού πρώτα φόρτωσε το Δημόσιο με δεκάδες χιλιάδες «πρασινοφρουρούς». Και αφού στη συνέχεια ο αριθμός των «πράσινων παιδιών» είχε ισοφαρίσει τον αντίστοιχο της «γαλάζιας» πελατείας, στη συνέχεια, διά του Πεπονή, προχώρησε στη δημιουργία του ΑΣΕΠ.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που στην αρχή της δημιουργικής πολιτικής πορείας του προς την εξουσία μιλούσε με κατηγορηματικό τρόπο και ύφος για ριζική αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού. Τι έγινε;

Θα σας πως εγώ τι έγινε. Πόσοι οι εργαζόμενοι σε όλους τους τομείς του Δημοσίου; Περίπου εξακόσιες χιλιάδες. Ίσως και περισσότεροι. Ακόμα χειρότερα. Πόσοι μαζί με τις οικογένειές τους; Κάπου ένα εκατομμύριο. Και λίγους λέω. Επομένως, πόσες οι ψήφοι; Και επομένως έτσι και τους χάσει, πάπαλα η εξουσία.

Αγαπητοί, ας μην κοροϊδευόμαστε. Η κοινωνία πάσχει. Από βαριά και μέχρι στιγμής αθεράπευτη ασθένεια. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση, την ανοχή της κοινωνίας. Όποιος πάει κόντρα στα συμφέροντα των επιμέρους «ομάδων» θα τον καταπιεί η μαρμάγκα. Για παράδειγμα, ας πούμε, ποιοι προσέρχονται και κατεβαίνουν σε αυτά τα ογκωδέστατα συλλαλητήρια; Μόνο όσοι αληθινά και αυθεντικά συναισθάνονται τον πόνο και την τραγωδία των γονιών αυτών των παιδιών που από τη μια στιγμή στην άλλη «εξαερώθηκαν» πάνω στις γραμμές των τρένων;

Καθόλου. Υποψιάζομαι ότι δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι, θυμωμένοι με τις ταμειακές μηχανές και τα POS και εξοργισμένοι με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, όχι μόνο λάκισαν από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και στις δημοσκοπήσεις ελπίζουν και εύχονται το τέλος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πόλεμος συμφερόντων. Πάντα αυτό γινότανε. Γι’ αυτό και ο ταχαριστερός Αλέξης Τσίπρας απώλεσε την εξουσία. Επειδή ο Ευκλείδης Τσακαλώτος τούς «έγδαρε». Αμ τι νομίζετε; Ότι την έχασε λόγω της Συμφωνίας Πρεσπών; Πλάνη ασυγχώρητη!

Πώς μπορεί να γίνει αυτή η ριζική αλλαγή και ο πλήρης μετασχηματισμός του κρατικού μηχανισμού; Θα σας πω με τα ελάχιστα που γνωρίζω. Πρώτον, με αξιολόγηση από διεθνώς αξιόπιστες εταιρείες. Υπάρχουν τέτοιες. Ρωτήστε, ας πούμε, δασκάλους και καθηγητές στα αγγλικά σχολεία του Δημοσίου.

Δεύτερον, με τον ταυτόχρονο διπλασιασμό των αμοιβών όλων όσων αξιολογηθούν ως άριστοι και κατάλληλοι. Και τρίτον, με τον εκτοπισμό όλων των ακατάλληλων. Οι οποίοι μέχρι τη σύνταξή τους θα λαμβάνουν τον μισθό τους.

Καλά τώρα. Μπας και ονειρεύομαι; Φυσικά. Αφού ποιος με επάρκεια γνώσεων και υψηλό δείκτη ευφυΐας θα αποφασίσει να θυσιαστεί για να λαμβάνει τέτοιες αμοιβές; Εννοώ τις σημερινές. Το τζάμπα έχει τελειώσει. Όσα δίνεις, τέτοιες υπηρεσίες θα λαμβάνεις. Απλό. Αυτός και ο νόμος ο καπιταλιστικός.

Επομένως, τι κάνουμε; Κουτσοπορευόμαστε. Κουτσοαλλάζουμε. Κουτσοβολευόμαστε. Όπως έλεγε και ο αείμνηστος μεγαλοτσιφλικάς της Σικελίας του 1860, που τον υποδύεται ο αείμνηστος Μπαρτ Λάνκαστερ στον αριστοτεχνικό «Γατόπαρδο» του Λουκίνο Βισκόντι του 1963, προφανώς από ρήση του Αντόνιο Γκράμσι: «Όλα πρέπει να αλλάξουν για να μην αλλάξει τίποτα»!