Κάτι δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί σωστά ο πρόεδρος της Ουκρανίας και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί του. Το κείμενο στο οποίο αναφέρθηκε ο κ. Ζελένσκι δεν είναι «τελεσίγραφο» που θα επέβαλλε ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ στον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν. Είναι απλώς αφετηρία διαπραγματεύσεως, υποκείμενη σε αλλαγές.
Ούτε το Ουκρανικό είναι το μόνο θέμα που προφανώς απασχολεί τις αντιπροσωπείες Ρωσίας και ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι την Πέμπτη ο κ. Πούτιν αποκάλυψε πως διεξάγονται συζητήσεις με την αμερικανική πλευρά σχετικώς με τη Γροιλανδία, τονίζοντας πως είναι προφανές ότι «οι ΗΠΑ θα εξακολουθήσουν συστηματικά να επιβάλλουν τα γεωπολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντά τους στην Αρκτική».
Η εποχή του προέδρου Μπάιντεν έχει περάσει οριστικά. Ο κόσμος μάλλον επανέρχεται σε μια παλαιότερη τάξη πραγμάτων, «όπου οι ισχυροί κάνουν ό,τι μπορούν και οι αδύναμοι υφίστανται ό,τι τους πρέπει», έγραφε πρόσφατα ένας ευφυής συντηρητικός πολιτικός της Βρετανίας, ο κ. Μάικλ Γκόουβ.
Για τους ηγέτες της συμμαχίας των προθύμων, η ειρήνη με τον κ. Πούτιν είναι μια πολιτική εξευμενισμού που θα ενθαρρύνει απλώς την Κίνα. Αντιθέτως, για τον κ. Τραμπ είναι απολύτως αναγκαίο να τερματίσει έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδίσει, ώστε να προετοιμασθεί για έναν πόλεμο που δεν πρέπει να χάσει.
«Είναι πολύ εύκολο για τους στρατιωτικούς να θεωρούν πως όλα πάνε στραβά γιατί οι “κότες” της πολιτικής είναι κατώτεροι των περιστάσεων», έγραφε το 1931 ο Κόμης Σφόρτσα, εκπρόσωπος της Ιταλίας στις διαπραγματεύσεις των Συμμάχων στο Παρίσι μετά το τέλος του Μεγάλου Ευρωπαϊκού Πολέμου.
Το αντίθετο συμβαίνει στις ημέρες μας με την πολεμική ρητορική του βοναπαρτιστή προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, αλλά και του Βρετανού πρωθυπουργού Κιρ Στάρμερ, σε μικρότερο βαθμό, που ατυχώς εισπράττουν τη χλεύη της Μόσχας, την παγερή αδιαφορία του προέδρου Τραμπ και την απροθυμία των «προθύμων».
Για την Ελλάδα, η Ουκρανία δεν είναι χώρα με ευτυχείς ιστορικές αναφορές. Το 1919 ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Συμμάχων στο μοιραίο μικρασιατικό εγχείρημά του, δέχθηκε να αποστείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι Μπολσεβίκοι στήριξαν τον Μουσταφά Κεμάλ με όπλα και χρυσό. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επανέλαβε προχθές το ίδιο σφάλμα. Θα ήταν εξάλλου μάταιο. Στις μέρες μας, η Τριανδρία της Ισχύος συγκροτείται αποκλειστικά από τους προέδρους των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κίνας.
