Εν Άνδρω

Ο καπάκης μετά το μπάτσι σήμερα το βράδυ ειναι στην επόμενη γύρα ψάξτε να βρείτε τον αλλο

Η χθεσινή συγκέντρωση του Καπάκη θύμιζε μνημόσυνο. Μάλλον έχουν συνειδητοποιήσει το ρεζίλεμα που τους έρχεται. Δεν ήξεραν άραγε ότι θα ψάχνουν να βρουν την ψήφο τους;

ειχαμε σκοπο με ολη την οικογενεια να στηριξουμε ΚΑΠΑΚΗ αλλα με την λανθασμενη επιλογη του να συμπορευτει με το Σουσουδη την αλλη κυριακη , δε θα δει ουτε τη ψηφο του. Ηταν που ηταν στραβο το κλιμα το εφαγε και ο Γαιδαρος. Κριμα κριμα , απομενει ο Λοτσαρης και ο Γιαννισης μονοι αξιολογοι πλεον.

Προς ΝΑΥΑΓΙΟ
Θα θέλαμε να γράψετε το όνομα σας να δημοσιεύσουμε το σχόλιο σας επώνυμα στα άρθρα του site. Πάλι αν δεν θέλετε επώνυμα πάρτε μας τηλέφωνο ώστε να ξέρουμε απλώς ότι δεν είναι τρολάρισμα.
Περιμένουμε απάντηση

Δεύτερη Κυριακή Γιάννης Καπάκης με.... Λοτσάρη ή Σουσουδη;;;;; Για να δουμε

ΕνΑνδρω χτύπησες καίρια στου Ανδριώτη την καρδιά και ‘πληξες το συναίσθημα της ναυτοσύνης που ρέει άφθονο στο DNA μας. Αναφέρομε στην δίγραμμη αναφορά σου στην ομιλία του κου Καπάκη στην Χώρα: “Εντύπωση προκάλεσε η δίλεπτη αναφορά του για την καταστροφή με τους 102 νεκρούς στο Μάτι. Είπε απλώς πως "σέβεται τους νεκρούς, είναι στη διάθεση της δικαιοσύνης και θα μιλήσει στον κατάλληλο χρόνο"!!!”.
Και μου θύμησες την παλληκαριά των καπεταναίων, στα ναυάγια να σώζουν τα πληρώματα και το πλοίο, κι άν όχι, και τύχαινε να σωθούν αυτοί, τότες δεν ησυχάζανε μέχρι να βρούνε και τον τελευταίο, να παρηγορήσουν τις μανάδες. Πόσες καπετάννισες στα μαύρα τρέχανε να συνδράμουν τις χήρες και τα ορφανά, να μάθουν το καλό νέο, να στέρξουν στο χαλασμό. Αλλοι καιροί, άλλα ήθη, άλλοι άνθρωποι ζυμωμένοι μ’αίμα, αλάτι, καρδιά και ήθος.
Τώρα ανεμελιά, πρώτοι στα πανηγύρια, διεκδικούμε αξιώματα και ...σιωπή. Ολα καλά.
Τί μου θύμησες! ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ του Καρκαβίτσα. Παραθέτω ένα απόσπασμα-μνημόσυνο και παράλληλα εγερτήριο της Αντριώτικης ψυχής στο δρόμο προς την κάλπη, γιά μην ρίχνουμε νερό στο κρασί μας, να μην συνθηκολογούμε στα ήθη μιας νέας εποχής που δεν μας πρέπει:

“Μόλις αράξαμε στη Στένη, ο καπετάν Ξυρίχης πήρε τη βάρκα κι έτρεξε στο τηλεγραφείο. Δυο ημέρες τώρα δεν ήβρεσκε ησυχία. Τριάντα μίλια έξω από το Μπουγάζι αντάμωσε τον «Αρχάγγελο», το μπάρκο του, που ήταν μέσα κυβερνήτης και γραμματικός τα δυο του αδέρφια. Δεν πρόφτασαν να καλοχαιρετηθούν, να ειπούν για το φορτίο και το ναύλο τους και τους χώρισε ο χιονιάς. Κατόρθωσε τέλος να ορθοπλωρίσει το δικό μας και ολάκερο ημερονύχτι θαλασσοδαρθήκαμε στ' ανοιχτά. Μα όταν μπήκε στο Βόσπορο, ρώτησε όλους τους βαρκάρηδες, τους πιλότους, ακόμη τους κουμπάρους και τις κουμπάρες· αλλά τίποτε δεν έμαθε για τον «Αρχάγγελο». Τι να έγινε; Φυλάχτηκε πουθενά; Πρόφτασε να ορθοπλωρίσει κι εκείνος ή έπεσε απάνω στους βράχους; Κι αν τσακίστηκε το μπάρκο, σώθηκαν τουλάχιστον τ' αδέρφια του; Όλο τέτοια συλλογίζεται κι έχει συγνεφωμένο το μέτωπο, τρέμουλο έχει στην καρδιά.
Όταν έφτασε στο τηλεγραφείο, ξέχασε μια στιγμή τον πόνο του εμπρός στον πόνο των αλλωνών. Κάτω στην αυλή, απάνω στις σαρακωμένες σκάλες και παραπάνω στ' ασάρωτα πατώματα κόσμος σαν αυτόν ανήσυχος· γυναίκες, άντρες, παιδιά πρόσμεναν να μάθουν από το σύρμα την τύχη των δικών τους. Κι εκείνο σώριαζε με την ταρναριστή φωνή του ακατάπαυστα θλίψη. Ονόμαζε πνιγμούς, μετρούσε θανάτους, έλεγε ναυάγια, περιουσίας χαμούς, συνέπαιρνε χαρές κι ελπίδες σαν δρόλαπας. Και κάθε λίγο απάνω στα πατώματα, στις σκάλες κάτω και παρακάτω στην αυλή θρήνοι ακούονταν, κορμιά έπεφταν λιπόθυμα, φωτιά κυλούσε το δάκρυ.
Ο καπετάν Ξυρίχης δε μπορούσε να υποφέρει περισσότερο το βάσανο. Βιαζότανε να μάθει και τη δική του μοίρα. Έσπρωξε τον κόσμο ζερβόδεξα, ανέβηκε δυο δυο τα σκαλιά, έφτασε με κόπο στη θυρίδα και ρώτησε με ολότρεμη φωνή:
— Για τον «Αρχάγγελο»... το μπάρκο... μην ακούσατε τίποτα;
— Τίποτα· του απαντά ξερά ο τηλεγραφητής.
— Τίποτα! πώς είναι δυνατόν; ξαναρωτάει. «Αρχάγγελο» το λεν· έχει φιγούρα δέλφινα... έχει στο μεσανό κατάρτι κόφα. Σπετσιώτικο χτίσιμο.
Και κολλάει περίεργα τα μάτια στου υπαλλήλου το πρόσωπο, αυτιάζεται τους κρότους που βγάζει ξερούς, συγκρατητούς, σαν δοντοχτύπημα κρυωμένου, η μηχανή. Τα σωθικά του λαχταρούν, φεύγουν τα σανίδια από τα πόδια του· έτοιμος να λιποθυμήσει. Μα δεν την παρατά τη θέση του. Τέλος σηκώνει εκείνος τα μάτια, τον καλοκοιτάζει μια στιγμή και λέει με φωνή αδιάφορη:
— Ναι ...«Αρχάγγελος». Χάθηκε στο τάδε μέρος της Ρούμελης. Κόπηκε στα δυο· η πρύμνη του ρίχτηκε στους βράχους με δυο παιδιά μέσα... Τα παιδιά είναι ζωντανά.
Ζωντανά! Αναστυλώνεται ο καπετάνιος στα πόδια του.
— Τα ονόματα; λέει με φωνή σαν χάδι· δεν μπορούμε τάχα να μάθουμε τα ονόματα;
— Πέτρος και Γιάννης.
Δόξα σοι ο Θεός! Πέτρος και Γιάννης είναι τ' αδέρφια του. Ζωντανά λοιπόν και τα δυο. Ζωντανά εκείνα, θρύμματα το ολοκαίνουργο σκαφίδι! Πάλι δόξα σοι ο Θεός! Φτιάνουν άλλο μεγαλύτερο και ομορφότερο. Φιλεύει ανοιχτόκαρδος πέντε πούρα τον υπάλληλο· δίνει ένα μετζίτι κέρασμα στον υπηρέτη· παρηγορεί γλυκομίλητος τα θλιμμένα πρόσωπα: - Δεν είναι τίποτα· όλοι καλά είναι· όλα καλά!
— Ποιας ηλικίας τάχα να είναι τα παιδιά; ρωτάει πάλι.
Ο υπάλληλος σκουντουφλιάζει· μα τον παρασκότισε! Γύρω ακούονται φωνές· ανυπόμονες· σπρώχνει ο ένας τον άλλον θέλουν να τον βγάλουν από τη θυρίδα. Έμαθε πως ζουν τ' αδέρφια του· δεν του φτάνει; Είναι κι άλλοι που λαχταρούν για τους δικούς τους. Ας μάθουν κι εκείνοι κατιτί! Μα εκείνος δεν αφήνει τη θέση του.
— Ποιας ηλικίας τάχα; ξαναρωτά.
— Δέκα δώδεκα χρονών.
Πάλι απελπισία. Τ' αδέρφια του δεν είναι τόσο μικρά. Είναι από είκοσιπέντε κι απάνω. Σκουντούφλης κατεβαίνει τις σκάλες, βγαίνει από την αυλή, παίρνει το βαποράκι και φτάνει στα Θεραπειά. Από κει μ' έν' άλογο φτάνει στον Αϊ-Γιώργη, παίρνει την ακρογιαλιά. Τα μάτια του ομπρίζουν. Ο ήλιος παιγνιδίζει ακόμη σε ζαφειρένιο ουρανό. Η θάλασσα λίμνη απλώνεται ως τα ουρανοθέμελα. Η γη ανθοσπαρμένη μοσχοβολά. Μα η ακρογιαλιά μοιάζει με νεκροταφείο. Κάθε βράχος και νεκροκρέβατο. Καράβια κομματιασμένα, βαρκούλες μισοσπασμένες, σχοινιά, κατάρτια, φιγούρες, πανιά, εικονίσματα, παδέλες, πιάτα, λιβανιστήρια, πυξίδες, χρυσόξυλα. Και μαζί χέρια, πόδια, κορμιά, δίχως κεφάλια, κεφάλια δίχως κορμιά, άδεια καύκαλα, τρίχες χωμένες στις σκισμάδες, μυαλά στουπιασμένα στην πέτρα. Ένα τρεχαντηράκι ομορφοφτιασμένο, άγγελος, πρόβαινε με πανιά και ξάρτια, λες κι αρμένιζε ανάερα. Και όμως ήταν καρφωμένο στο βράχο, σφιλιασμένο τόσο καλά στην πέτρα, που ουδέ νερό ουδ' άνεμος μπορούσε να περάσει. Κι ένα σκυλί στην πρύμνη δεμένο γύριζε μάτια φωτιές, δάγκωνε την αλυσίδα του και το νερό κοιτάζοντας αλύχταγε, κι αλύχταγε, σαν να το έβριζε, που χάλασε τ' ομορφοκάραβο.
Έκαμε ακόμη μερικά βήματα ο καπετάν Ξυρίχης και άξαφνα βρέθηκε μπρος στο μπάρκο του. Έπρεπε να είναι δικό του ξύλο, για να το γνωρίσει. Ούτε κατάρτια ούτε πανιά ούτε σκαφίδι απόμενε πλια. Μονάχα η πρύμνη του, κι εκείνη ξεσκλισμένη, κρατιότανε σε δυο χάλαρα*. Και γύρωθέ της πικρή νεκροπομπή, άλλα ξύλα σκορπισμένα, κουπιά και άρμενα· άλλες καρίνες φαγωμένες· άλλα ποδόσταμα* και σωτρόπια* και σταύρωσες. Κι ακόμη γύρωθέ της άλλη πικρότερη συνοδεία! Βλέπει το ναύκληρο νεκρό στο πλάγι· βλέπει τους ναύτες πέρα δώθε σκορπισμένους, άλλους κολλιτσίδα απάνω στα κοτρόνια, άλλους μισοσκεπασμένους με τον άμμο, άλλους παιχνίδι του νερού, δαρμός και φτύμα του. Κι απάνω στα τουμπανιασμένα κουφάρια, στα πρόσωπα τα χασκογέλαστα τα όρνια καλοκαθισμένα βύθιζαν το ράμφος στη νεκρή σάρκα και στον κρότο του πέταξαν κράζοντας, σαν να διαμαρτύρονταν που τα ενοχλούσε στο πλούσιο φαγοπότι.
Αρχίζει τώρα φριχτότερο του καπετάνιου το βάσανο. Εκείνα τα κουφάρια δείχνουν πως κοντά βρίσκονται και τα δικά του. Θέλει να δράμει, να ψάξει ολούθε, μα δεν τολμά. Κάτι μέσα του τον κρατεί, τα πόδια του καρφώνει στ' αχνάρια τους. Τέλος πάει και ψαχουλεύει. Βρίσκει ασούσουμα και τ' αδέρφια του. Το ένα κείτεται με το κεφάλι συψαλιασμένο, το άλλο έχει και τα δύο πόδια κομμένα στα γόνατα. Αν δεν του το 'λεγε η ψυχή, βέβαια δε θα τα γνώριζαν τα μάτια του, όπως και το μπάρκο. Αλλά του το είπε και τα καλογνώρισε. Και τότε τα μάτια του στέρεψαν ούτε δάκρυα βγάζουν ούτε σπαρταρούν. Τη θάλασσα μόνον κοιτάζουν πεισμωμένα. Άξαφνα ο γρόθος σηκώνεται να πέφτει με ορμή, που λες τρόμαξε και πισωπάτησε εκείνη φοβισμένη.
Έπειτα σκύφτει και γλυκοφιλεί τ' αδέρφια του. Χαϊδεύει τους τα χτυπημένα κορμιά ανάλαφρα, σαν να φοβάται μην τα ξυπνήσει· κάτι τους ψιθυρίζει μυστικά στ' αυτί, θες παρηγοριά, θες μακρινήν υπόσχεση. Έπειτα με το λάζο αρχίζει και σκάφτει τον τάφο τους. Παιδεύτηκε κάπου μια ώρα στον άμμο. Τον άνοιξε καλά απίθωσε πρώτα τ' αδέρφια, έπειτα το ναύκληρο, κατόπιν τους ναύτες, κύλησε επάνω πέτρες και χάλαρα. Έπειτα έπιασε πάλι τη στράτα του κι έφτασε στα Θεραπειά. Βρίσκει το βαπόρι, έφτασε πάλι στο μπάρκο του.
— Έτοιμα; ρωτά το γραμματικό.
— Έτοιμα.
— Βίρα άγκουρα!
Ο καπετάν Ξυρίχης, αμίλητος, έπιασε τη θέση του στο κάσαρο κι εξακολουθήσαμε το ταξίδι.”

ρε ποιός Γιαννίσης; Χωρίς σύμβουλο στην Υδρούσα και στο Κόρθι που να είναι απο εκεί. ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΕΙΤΕ μόνο ΜΠΑΛΛΑΣ.

Δεν έχει νόημα να ασχοληθεί σοβαρά κανείς με τα συνεργαζόμενα οψιμως φιλαράκια Σουσουδη και Καπακη. Πετάξτε τους στον Καιάδα της κάλπης.
Η Άνδρος αξίζει καλλιτερη τύχη.
Ελπίζω Γιαννισης και Λοτσάρης να κόψουν το νήμα την πρώτη Κυριακή. Ο συνδυασμός του Καπακη δεν πρέπει να βγάλει ούτε ένα σύμβουλο, αλλιώς είναι μεγάλη ντροπή για το Νησί μας να βρεθούν άνθρωποι που ψηφίζουν χωρίς την βάσανο του κριτηρίου της ανθρωπιάς και της συμπόνιας.
Η Άνδρος μπορεί να κερδίσει τον χαμένο χρόνο και τις χαμένες ευκαιρίες για ανάπτυξη, γι'αυτό χρειάζεται τον Δημήτρη ΓΙΑΝΝΙΣΗ εκλεγμένο Δήμαρχο την ερχόμενη τετραετία .
Ο Γιαννισης μπορεί να δουλέψει με όραμα, πρόγραμμα, ήθος, συνέπεια και επιμονή να ξαναγίνει η Άνδρος πρώτη στις Κυκλάδες και πρωτοπόρος στην ανάπτυξη για την ευημερία όλων.

Ο Μπάλλας είναι η έκπληξη των εκλογών. Σίγουρος την δεύτερη Κυριακη.