Εν Άνδρω

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ

Όπως είπε η επικεφαλής του ΘΟΑ στην αρχή της παράστασης ο εφετεινός είναι ο 20ος χρόνος της παρουσίας του Ομίλου στα θεατρικά και πολιτιστικά δρώμενα του νησιού. Και αφιέρωσε τα τρία θεατρικά μονόπρακτα στη μνήμη τεσσάρων σημαντικών ανθρώπων που έχουν φύγει από τη ζωή, όμως ήταν αυτοί που συνέβαλαν αποφασιστικά στη δημιουργία και στη λειτουργία του Ομίλου: του Νίκου Θεολόγου, του Ανέστη Χατζηθεοδώρου, του Κώστα Τσαπέκου και του Θοδωρή Μπαφαλούκου. Επί μια ολόκληρη 20ετία ο ΘΟΑ εκπαίδευσε και δίδαξε θέατρο στο νησί με την συμβολή πολλών άξιων και αφιλοκερδών δημιουργών, που έδρασαν και συνεχίζουν να δρουν στα πλαίσια της ομάδας και που δούλεψαν με δεκάδες ερασιτέχνες εραστές της θεατρικής; τέχνης της Άνδρου. 

Ο ΑΝΔΡΙΩΜΕΝΟΣ - ROBERT MIDDLEMASS

 

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, άνθρωποι του μόχθου, των γραμμάτων, επαγγελματίες, συνταξιούχοι, νεαροί και νεαρές, φοιτητές και μαθητές όλης της Άνδρου πέρασαν από το θεατρικό σανίδι του ΘΟΑ όλα αυτά τα χρόνια. Ανέβασαν παραστάσεις και παρακίνησαν τους ανδριώτες να διδαχθούν θέατρο στη διάρκεια των δύσκολων μηνών του χειμώνα και τους υπόλοιπους να πάνε να τους δουν στις παραστάσεις τους τους καλοκαιρινούς μήνες. Δεν ήταν απλή υπόθεση. Αντιθέτως ήταν μια δύσκολη υπόθεση που η κοινωνία του νησιού στο σύνολο της έφερε με τρόπο εξαιρετικό σε πέρας.   

Κατά καιρούς ο γράφων τα τελευταία 10 χρόνια έχει δει πολλές ενδιαφέρουσες ή και εξαιρετικές θεατρικές παραστάσεις από τα μέλη του ΘΟΑ. Όλες, μα όλες, αποτύπωναν την ανάγκη των ανθρώπων να βγουν από το κλειστό καβούκι της προσωπικής ζωής και να ξετυλίξουν πάνω στη σκηνή, σε κοινή θέα, ικανότητες, δυνατότητες, αδυναμίες, εκφραστικές προσπάθειες, ερμηνείες ρόλων και συμπεριφορών. Όλες, μα όλες, από τις πλέον πρωτόλειες μέχρι τις πλέον άρτιες είχαν κάτι από την αύρα της προσπάθειας όλων αυτών των καθημερινών ανθρώπων να εκφράσουν εαυτούς και αλλήλους. 

ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ - ΤΕΝΕΣΥ ΟΥΪΛΙΑΜΣ

Αν η κριτική είναι η επισήμανση της επιτυχίας ή της αποτυχίας, με στόχο την βελτίωση ή την αναγνώριση της αριστείας στην τέχνη, τότε η κριτική μας για το εγχείρημα της 20ετούς δράσης του ΘΟΑ είναι θετική και της αξίζει ένα θερμό χειροκρότημα. Είδαμε πολλούς θεατρικούς συντελεστές να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Είδαμε σκηνοθετικές προσπάθειες αξιέπαινες. Είδαμε γνωστούς και φίλους να αποδίδουν ρόλους με αξιοπιστία και ερμηνευτική ικανότητα. Όπου το αποτέλεσμα δεν έφτανε σε επιθυμητό επίπεδο είδαμε την προσπάθεια της συμμετοχής. Κι αυτή από μόνη της ήταν μια ακόμα επιτυχία του ΘΟΑ, που κατάφερε να κινητοποιήσει και τους λιγότερο γνώστες να συμμετέχουν επί σκηνής. 

Το ερασιτεχνικό θέατρο έχει πολλές διακυμάνσεις ανάλογα του χρόνου σπουδής ενός έργου, της ερμηνευτικής ικανότητας των μελών του, του ταλέντου ενός εκάστου. Όμως σε τελευταία ανάλυση είναι η προσπάθεια του συνόλου των ανθρώπων του να συμμετέχουν, να πειθαρχήσουν και να συντονιστούν σκηνοθετικά στα δρώμενα μέσα από τις πολλές παραμέτρους μιας παράστασης. Για τον λόγο αυτό θα σταθούμε σε τρία πράγματα που ξεχωρίσαμε στην παράσταση των τριών μονόπρακτων που ανέβασε ο ΘΟΑ. 

ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΤΟΥ - ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

Το πρώτο είναι η επιλογή των έργων. Δύο από το διεθνές ρεπερτόριο κι ένα ελληνικό. Το πρώτο του Robert Middlemass, το δεύτερο του Τένεσυ Ουίλιαμς και το τρίτο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Και τα τρία διαπραγματεύονται με τον τρόπο τους τη μοναξιά, την απογοήτευση, την αποτυχία, την παραίτηση, τα χαμένα όνειρα, την ματαιότητα. Συνάμα και στα τρία εμφιλοχωρεί από την χαραμάδα η ελπίδα. 

Στο πρώτο μέσα από τη νέα γυναίκα που αναζητεί την αλήθεια κι επιβραβεύεται με ένα ηρωικό ψέμα και κάποια απρόσμενα χρήματα. Στο δεύτερο μάνα και κόρη αντιμέτωπες με την σκληρή πραγματικότητα των γηρατειών και της αρρώστιας δίνουν μια αντίθετη μάχη. Η κόρη να "πετάξει" με κομμένα τα φτερά. Και η μάνα με προ πολλού σπασμένα φτερά η ίδια να "προσγειώσει" την κόρη, της οποίας τα νιάτα αρνούνται να υποταχθούν στη σκληρή πραγματικότητα. Στο τρίτο η μοναξιά και η γεροντική άνοια συνυπάρχουν με την σκληρή πραγματικότητα. Ελπίδα αποτελεί το κλάμα ενός μωρού και μιας μάνας. Το τέλος μιας μοναχικής ζωής, που είναι χαμένη στις αναμνήσεις και στις ψευδαισθήσεις συνυπάρχει με την αρχή μιας άλλης ζωής, που μόλις ξεκινά έξω από το παράθυρο του γέροντα. 

Και τα τρία μονόπρακτα ήταν πολύ δύσκολα ερμηνευτικά. Το ότι οι συμμετέχοντες τα διδάχτηκαν κι επιχείρησαν να παίξουν τόσο δύσκολους ρόλους είναι από μόνο του μια επιτυχία. Το κοινό που παραβρέθηκε είχε τη δυνατότητα να ακούσει μερικούς ρόλους σημαντικών θεατρικών συγγραφέων. Ήταν μια "συνάντηση" όλων με έργα που εξερευνούν τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Η επιτυχία σε τέτοια έργα είναι δύσκολη ακόμα και για επαγγελματίες. Τα σκηνικά και τα κουστούμια, η μουσική και ο ηχητικός συντονισμός της παράστασης αποτύπωσαν την εμπειρία που έχει κερδηθεί από τον ΘΟΑ όλα αυτά τα χρόνια. Η σκηνοθεσία έκανε το καλύτερο δυνατό όπως είπε σεμνά στο τέλος της παράστασης....    

ΗΘΟΠΟΙΟΙ

ΑΝΔΡΙΩΜΕΝΟΣ: Νίκος Πατζόπουλος, διοικητής, Γιαννούλης Πέτσας, ιερέας, Θοδωρής Κουλούρης, ανδρειωμένος, Άλντυ, Λίκαϊ, φύλακας, Ελένη Μπαλαμπάνη, κοπέλα.

ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ: Ανδριάνα Κορκοδείλου, μάνα, Κατερίνα Δημητριάδου, κόρη.

ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΤΟΥ: Γιώργος Τικόπουλος.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χρύσα Παπαϊωάννου