Εν Άνδρω

Γράφει ο Ι.Π. - Άλκης 

 

      Στην παρέα μας, όταν καθόμασταν στην παραλία του Φελλού κάτω από την σκιά των αρμυρικίων, που απλώνονταν στην δεξιά πλευρά της αμμουδιάς, μετά το μπάνιο,  βάζαμε ένα θέμα, διαφορετικό κάθε μέρα, για να περάσει η ώρα ευχάριστα. Εκείνη την ημέρα θέμα είχαμε τις φωνές των ζώων.  Είχαμε τρείς απόψεις. Την γνωστή, την Ανδριώτικη και την εγγλέζικη. Μπε, Μπεέέ  ,  Well, Bien, Gut, Bene, Hene . . . .  Έπεφτε πολύ γέλιο.

      Όταν φτάσαμε στο πως φωνάζει το κατσικάκι, ο Peter μας είπε ότι από την προηγουμένη ημέρα άκουγε ένα μονότονο βέλασμα, μπεέέέ,  μπεέέ. Ακόμη και την νύχτα κατά διαστήματα. Όταν ανεβήκαμε για το σπίτι του, σταθήκαμε πριν φτάσουμε στο σχολείο και κάναμε ησυχία.  Πράγματι, ακουγότανε ένα μονότονο βέλασμα  δυνατό, που εξασθενούσε και έσβηνε. Ακουγόταν κάπου κάτω στην ρεματιά πίσω από το σχολείο.

      Γυρίσαμε στο πλάτωμα της Ευαγγελίστριας και πράγματι, μπορέσαμε να εντοπίσουμε την πηγή του βελάσματος.  Ηταν ένα άσπρο κατσικάκι,  κοντά στο  γκρέμι του καπετάν-Δημήτρη, που είχε μπλεχτεί σε κάτι πλέγματα.  Ο Peter εφερε από το σπίτι του δυνατά κιάλια και διακρίναμε ότι το κατσικάκι είχε μπλέξει το κεφαλάκι του  σε ένα πλέγμα. Δίπλα του ήταν μια μεγάλη κατσίκα που το «έγλυφε» και παραδίπλα πηδούσαν παίζοντας 3 κατσικάκια. Θα ήταν τα αδελφάκια σκεφτήκαμε.  Μετά η μαμά-κατσίκα, ξάπλωσε δίπλα στο κατσικάκι, για συμπαράσταση. Δίπλα ακριβώς, στο μισό μέτρο διακρίναμε ένα γκρεμό.  Αποφασίσαμε να το σώσουμε.

            Προγραμματίσαμε την επιχείρηση για το απογευματάκι που θα δρόσιζε, διότι είχε διαδρομή με τα πόδια και σκαρφάλωμα.  Ξεκινήσαμε από το σχολείο, περάσαμε από την Ευαγγελίστρια, στην διακλάδωση πήραμε την κατηφοριά προς τον κάμπο του Φελλού, και στην άλλη διακλάδωση τον δρόμο προς τον κάτω Φελλό.  Αφού περάσαμε την ρεματιά με τις καλαμιές και την νεροτριβιά, στο δεύτερο δρομάκι δεξιά αφήσαμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε με τα πόδια μέχρι το γκρέμι του καπεταν-Δημήτρη. Από κει  ακουγόταν καλύτερα το βέλασμα.

         Όλη η περιοχή είχε διάφορα φυτά μισό μέτρο, τα περισσότερα αγκαθωτά. Οι δυό σταμάτησαν διότι δεν φορούσαν μακρυά παντελόνια. Οι άλλοι δυό συνεχίσαμε. Ήταν ανηφοριά. Στα δεξιά ήταν ο γκρεμός. Κάτω δεν έβλεπες πόσο βαθύς ήταν διότι έβλεπες μόνο τις κορυφές από τα πλατάνια. Το ρέμα κάτω ερχόταν από το βουνό, περνούσε από το σχολείο και συνέχιζε μέχρι την θάλασσα στην δεξιά άκρη της παραλίας του Φελλού.

         Ύστερα από αρκετή ορειβασία το είδαμε. Ήταν ένα πανέμορφο αλλά ταλαιπωρημένο κατσικάκι.   Προσπαθώντας να περάσει από ένα πλέγμα 20Χ25 που υπήρχε κατά μήκος του γκρεμού, πέρασε το κεφαλάκι και τα κερατάκια του, αλλά το σωματάκι του δεν χωρούσε. Πήγε να κάνει πίσω για να βγει, αλλά…  εκεί δημιουργήθηκε το πρόβλημα. Τα κερατάκια σκάλωσαν.  Ήταν εκεί 2,5 μέρες χωρίς νερό. Μας κοιτούσε παραπονεμένο. Η  μαμά-κατσίκα από μακριά μας κοιτούσε θα 'λεγα παρακλητικά.   Ο  Peter ανέλαβε την διάσωση - απαγκίστρωση. Δέθηκε με ένα σκοινί, γιατί το πλέγμα ήταν στο χείλος του γκρεμού και το κατσικάκι ήταν από την έξω μεριά, 20 εκατοστά από το χείλος . . .   

        Όταν το πλησίασε το κατσικάκι αντέδρασε. Στην 3^η προσπάθεια έπιασε τα κερατάκια και τα απελευθέρωσε. Και έγινε το θαύμα. Το κατσικάκι ξεπετάχτηκε με όση δύναμη του είχα απομείνει και «σαν κατσίκι» ρίχτηκε στον γκρεμό.  Από πίσω του τρέξανε η μαμά-κατσίκα και τα αδελφάκια.

  Σε λίγο άρχισε όλη η ρεματιά να αντηχεί από βελάσματα διαφόρων τόνων, όλα τα κατσίκια υποδεχόταν τον ήρωα!!!  Ευτυχώς πρόλαβα και το φωτογράφησα, και τότε πρόσεξα ότι φορούσε παπουτσάκια μόνο στα μπροστινά πόδια, από τα πίσω ποδαράκια φαίνεται ότι με την ταλαιπωρία του, είχαν  φύγει...

6/2/2021