Φτου ξελεφτερία… στο Γαύριο!!!…
Κάπου μέσα στο χάος των δεκάδων καθημερινών mail είχε χαθεί του Άγγελου Σφακιανάκη, στο οποίο αφηγείτο την ιστορία του τραγουδιού «δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια» του Μάκη Χριστοδουλόπουλου. Τον παίρνω τηλέφωνο. Απαντά. Ένας εύθυμος Άγγελος ρωτάει: «τι τρέχει;»
"Δεν τρέχει το mail", απαντώ. "Δώσε λύση." Βρίσκει αμέσως... λύση! Kι εγώ βρίσκω το κείμενο…
Τον ευχαριστώ. Κλείνοντας συμπληρώνει:
"Είμαι με φίλους στο Γαύριο, στο Sail, γιορτάζω το άνοιγμα της εστίασης με ωραία παρέα".
Με το που κλείνουμε παίρνω τον ανταποκριτή μας στο Γαύριο και του εξηγώ:
- Πήγαινε στου Τζοάνου είναι ο Άγγελος με παρέα. Πάρε 2-3 φωτογραφίες. Να δείξουμε πως ξεμύτισαν και οι κρυμμένοι καλλιτέχνες της Άνδρου»…
Άγγελος Σφακιανάκης μετά της συζύγου, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μετά της συζύγου και φίλοι τους. Στο Γαύριο γιορτάζοντας το άνοιγμα της εστίασης...
Άλλο που δεν ήθελε κι αυτός. Μόλις είχε διαβάσει την ανάρτηση για το λαϊκό τραγούδι που έκανε επιτυχία ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος σε μουσική παραγωγή Άγγελου Σφακιανάκη πριν χρόνια. Σε δύο λεπτά νάτος φάντης μπαστούνι ο δικός μας στο Sail να παίρνει φωτογραφίες. Τον βλέπει ο Άγγελος, τον χαιρετά, και χαμογελά ερωτηματικά. Κι ο δικός μας απαντά:
- "Μην ανησυχείς... δεν κοιμάμαι πια τα βράδια"…
- «Α, είσαι κι εσύ στο κόλπο», λέει ο Σφακιανάκης σκασμένος στα γέλια…
- «Εμ, τι νόμισες πως ήρθα μόνος μου έτσι τυχαία;», απαντά ο άλλος…
Για την ιστορία στην παρέα των καλλιτεχνών της Άνδρου ήταν ο μουσικός παραγωγός Άγγελος Σφακιανάκης με τη σύζυγο του Αγγελική, από τα Ρέματα της Άρνης, ο σκηνοθέτης και κινητήριος νους του Θεάτρου Νέου Κόσμου Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος με τη σύζυγο του Κοραλία Σωτηριάδη, από την Πλάκα στο Κόρθι. Και ο Γιώργος Κόκκινος φίλος τους, αλλά και παλιός μας γνώριμος από τα χρόνια του... Αγώνα!!!…
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Μπορεί να μην έχουμε ακόμα τουρισμό, αλλά βγαίνουμε σιγά-σιγά ψιλο-εμβολιασμένοι από τα σπίτια μας. Και ως γνωστόν για τον Έλληνα η εστίαση ήταν και παραμένει το πρώτο βήμα προς την… «ελευθερία»…
«Φτου ξελεφτερία», λοιπόν, από το Γαύριο αυτή την φορά…
Διαμ. Μπασαντής