Εν Άνδρω

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ

Ο 

Αυτές τις ανοιξιάτικες μέρες της βροχής και των βιαστικών σύννεφων βρέθηκα να περιπλανιέμαι στην κοιλάδα της Χώρας. Από την Μονή Παναχράντου στους Γερακώνες μέχρι το Υψηλού και το Πέταλο. Από την μια μουσκεμένη πλαγιά μέχρι την άλλη. Από το ένα σύννεφό στο άλλο. Από το ψιλόβροχο μέχρι την μπόρα. Από την μεσημεριάτικη ζέστη στη βραδινή ψύχρα. Η Άνδρος έχει πολλά πρόσωπα κι είναι παράξενη και λίγο μαγική στην πρώιμη άνοιξη. Ξεκινώ αυτή την περιδιάβαση σε τοπία οικεία και αγαπημένα, διατρέχοντας στιγμές και πρόσωπα από τις διαφορετικές ζωές μου: στην Άνδρο, στην Αμερική, στην Αγγλία, στην Αθήνα. Τελειώνοντας μια διαδρομή σε μια πόλη, σε έναν τόπο, σε παλιά κι αγαπημένα πρόσωπα, ξεκινώ πάλι από την αρχή: σε μια άλλη ζωή, σε μια άλλη διαδρομή με άλλα πρόσωπα. 

Το μοναστήρι της Παναχράντου. Χαμένο στα βιαστικά ανοιξιάτικα σύννεφα. Οικίες στιγμές με φίλους της σημερινής εποχής. Είναι το μοναστήρι σκέφτηκα - έτσι κυκλωμένο από τα σύννεφα - που βοηθά τον στοχασμό. Είναι η ατμόσφαιρα που οδηγεί να αποτραβηχτείς και να φύγεις βιαστικά. Η σκέψη παιχνίδισε πάλι σε παρελθούσες εικόνες. Ξεκίνησα την κάθοδο από τους Γερακώνες...

Το επόμενο πρωί οι Γερακώνες χάθηκαν, καθώς κοιτούσα την βροχή στην κοιλάδα από το Υψηλού. Πάντα μου άρεσε η βροχή. Ίσως γιατί έζησα παιδί στη χώρα όπου τα ορθάνοιχτα ζεστά καλοκαίρια δεν τέλειωναν κι όταν ερχόταν η βροχή ήταν μια ανάσα στην ξεραμένη γη. Αλλά και μια αναζήτηση στην εσωτερική ζωή. Η βροχή δημιουργεί μια παράξενη εσωστρέφεια, μια ιδιότυπη θαλπωρή, μια επιστροφή στο παρελθόν, σε ζωές αλλοτινές που έζησες με άλλα πρόσωπα, σε τόπους μακρινούς και διαφορετικούς. Με αυτές τις σκέψεις διέτρεξα τις μέρες μου.

Απόβραδο Δευτέρας 13 Μαρτίου λίγο πριν τις 10 το βράδυ. Έχω επιστρέψει από την Άνδρο αφήνοντας πίσω μου τα τοπία της βροχής και των σύννεφων, τις στιγμές του ταξιδιού από το χτες μέχρι το σήμερα. Στον καναπέ μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή λαγοκοιμάμαι με τις ειδήσεις στα ακουστικά. Δίπλα το κινητό ξεκινά να χτυπά ασταμάτητα. Δεν ακούω. Το βλέπει και το σηκώνει η Αλεξάνδρα. Ο αριθμός είναι εξωτερικού. Από το Λονδίνο. Με σκουντάει. Ξυπνώ ξαφνιασμένος, την βλέπω το σκυθρωπό ύφος της. Ρωτώ "τι τρέχει". Και απαντά "ο Σταύρος..." 

"Τι έγινε" ξαναρωτώ. "Πέθανε" απαντά. "Είναι η κόρη του από το Λονδίνο" συνεχίζει. Αρπάζω το τηλέφωνο ξαφνιασμένος κι αρχίζω τις ερωτήσεις. Τι να τις κάνεις τις ερωτήσεις μπροστά στο θλιβερό άγγελμα. Όμως, όπως όλοι έτσι κι εγώ λόγω του σοκ ρωτώ και ξαναρωτώ: "πως, γιατί, πότε". Ερωτήσεις αμηχανίας μπροστά στο καταλυτικό γεγονός του τέλους μια φιλίας 35 χρόνων. Ο Σταύρος, που με πάντρεψε και βάφτισε τον γιό μου, έσβησε από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη μετά από επιπλοκή σε στεφανιογράφημα και καταστολή από την οποία δεν συνήλθε. Έτσι, απλά, έτσι ξαφνικά, ο Σταύρος διέβη τον Αχέροντα. Κι έμειναν λόγια οι προσκλήσεις μου από την Άνδρο, στην οποία δεν ήρθε ποτέ...

Ο Σταύρος, αστός από την Κηφισιά, έζησε τη ζωή του στον Καναδά και στον Λυκαβηττό. Πέρασε τις δύο τελευταίες δεκαετίες του παλεύοντας για το σπίτι και τον κήπο του στην Αντίπαρο. Τον βοήθησα να το πάρει. Όμως έμειναν ανεκπλήρωτες οι υποσχέσεις για αμοιβαίες επισκέψεις μας στα δύο νησιά των Κυκλάδων που αγαπήσαμε. Πρόλαβα μόνο να του περιγράψω το τοπίο της Χώρας και να του στείλω μερικές φωτογραφίες. Τίποτα άλλο. Συνήθως στη ζωή τα απλά και καθημερινά τα αναβάλουμε και στο τέλος δεν προλαβαίνουμε...  

Ο Σταύρος Πετρολέκας υπήρξε συνοδοιπόρος επί 35 χρόνια. Γνωριστήκαμε τις δύσκολες μέρες του 1989 όταν ψηφίζαμε συνεχώς για να βγει κυβέρνηση και πρωθυπουργός. Περάσαμε δεκάδες ώρες σε καφέ της παραλιακής. Και δεκάδες νύχτες συζητώντας στο καφέ του ανατολικού αεροδρομίου του Ελληνικού. Έργο του μεγάλου διεθνούς αρχιτέκτονα Έρο Σαρίνεν. Εκεί συμφωνήσαμε το 1991 να με παντρέψει. Και λίγο πιο πέρα σε μια ταβέρνα της περιοχής κάναμε το γαμήλιο δείπνο μετά ένα μήνα. Η κόρη του η Μαρίνα ήταν παράνυφος. Σήμερα είναι στο Λονδίνο αναλύτρια διεθνούς οίκου αξιολόγησης. Και η δίχρονη τότε κόρη του Αλεξάνδρα, βρέθηκε να παίζει στο δείπνο με τη Ρένα Βλαχοπούλου, που έτρωγε σε διπλανό τραπέζι. Ήταν η Αλεξάνδρα και η Μαρίνα, που με πήραν από το Λονδίνο για να μου πουν το θλιβερό μαντάτο...   

Ζούμε στο διάβα του βίου μας πολλές, συνεχόμενες και παράλληλες ζωές. Οι οποίες άλλοτε συναντιόνται κι άλλοτε όχι. Έζησα μια παράλληλη ζωή 35 χρόνων με τον Σταύρο, συνοδοιπόρο πολλών και ωραίων στιγμών. Οι ζωές μας όμως στην Άνδρο και στην Αντίπαρο δεν συναντήθηκαν ποτέ. Περάσαμε στην Αθήνα πολλές και αξέχαστες στιγμές. Φίλος και στήριγμα ζωής ο Σταύρος. Πρόλαβα και τον ευχαρίστησα κάποτε. Όμως ο Σταύρος ήταν ασταμάτητος. Πως να ξεχάσω την καθοδήγηση του στην κόρη μου Μυρτώ για τις σπουδές της στην Ολλανδία. Ή, τις συζητήσεις του με τον Οδυσσέα για το σχολείο και το μέλλον του. Με την "αποχώρηση" του χάνεται μια ολόκληρη εποχή και μια από τις παράλληλες ζωές μου. Ο παλιός, καλός αστός, ο Σταύρος Πετρολέκας δεν είναι πια εδώ. Το τηλέφωνο που μιλούσαμε τα τελευταία χρόνια σιώπησε για πάντα. Έμειναν μόνο η Άνδρος και η Αντίπαρος: σιωπηλές, βροχερές, συννεφιασμένες. Να συνεχίζουν την πορεία τους μέσα στον χρόνο. Με εμάς ή χωρίς εμάς...