Όταν αλλάζουν τα νερά ή τα μυστικά του καλού καφέ...
Πρωινό ενός λαμπερού Σάββατου Οκτωβρίου. Θυμάμαι παλιές διαδρομές κι ανηφορίζω. Χαλκίδα. Εκεί που πήγαινα εκδρομή με το τρένο μαθητής. Εκεί που πήγαινα εκδρομή με τους φίλους φοιτητής. Εκεί που είδαμε την πρώτη παλίρροια, τα νερά να πηγαίνουν πάνω-κάτω ανά έξι ώρες. Εκεί που αλλάζαν τα νερά και τα κοιτάγαμε ανακαλύπτοντας τον κόσμο. Κοιτώ σήμερα τα νερά που πάνε βόρεια. Θυμίζουν τις πρώτες παλίρροιες του Τάμεση. Θυμάμαι μεταπτυχιακός στο Λονδίνο που κοίταγα το ποτάμι έκπληκτος να πηγαίνει ανάποδα και δεν καταλάβαινα. Ρώτησα έναν Ιρλανδό: "πως γίνεται και πάει ανάποδα;" "Η παλίρροια, φίλε μου", απάντησε. "Μα δεν είμαστε δεκάδες μίλια μακριά από την θάλασσα;" ξαναρώτησα. "Και τι σημασία έχει, η παλίρροια πάει μακρύτερα", ξαναπάντησε. Έτσι, έμαθα πρακτικά την παλίρροια, κοιτάζοντας τα νερά του Ευρίπου στην Ελλάδα και τα μεγάλα ανεβοκατεβάσματα του Τάμεση στο Λονδίνο.
Παλίρροια φίλε μου η ζωή, με ανεβοκατεβάσματα σκεφτόμουν, καθώς μίλαγα στη διαδρομή με τον Οδυσσέα. Στον Εύριπο, στο Λονδίνο, ή ακόμα και στην Άνδρο. Φυσικά φαινόμενα τα πρώτα δύο, κοινωνικά φαινόμενα το τρίτο στην Άνδρο. Ανηφορίζω με τον Οδυσσέα, 18χρονο φοιτητή του ΟΠΑ, για καφέ στην Χαλκίδα. Μέσα στην εβδομάδα θα πίνουμε καφέ στη Μπρίζ και στις Βρυξέλες στο ευρωκοινοβούλιο προσκαλεσμένοι του παλιού φίλου ευρωβουλευτή Μανώλη Κεφαλογιάννη. Ένα φεγγάρι, το 2004, όταν ήταν υπουργός ναυτιλίας, υπήρξα σύμβουλος του. Τότε ο Μανώλης άνοιγε περπατησιά φέρνοντας τους κινέζους της COSCO στην Ελλάδα, αλλάζοντας την μοίρα του Πειραιά. Και βάζοντας την Ελλάδα στο "δρόμο του μεταξιού". Η μοίρα του πολιτικού είναι να ανεβαίνει με την πλημμυρίδα και να κατεβαίνει με την άμπωτη. Αυτά λέγαμε με τον Μανώλη και τον θυμάμαι όταν ανέλαβε το υπουργείο να λέει στα ΜΜΕ: «Καλοχαιρέτα τσι πεζούς όντε καβαλικέψεις για να σε χαιρετούν και αυτοί όντε θα ξεπεζέψεις». Ο Μανώλης "ξεπέζεψε" πριν χρόνια στο ευρωκοινοβούλιο. Όμως το έργο του στον Πειραιά συνεχίστηκε και μνημονεύεται ακόμα και σήμερα. Και το έργο του στο ευρωκοινοβούλιο συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Αυτό είναι η ζωή φίλε μου, ανεβοκατεβάσματα, έργα ανθρώπων και καλή καρδιά. Κάθε μέρα γυρίζουμε σελίδα. Και μερικές φορές αλλάζουμε και βιβλίο. Στη Χαλκίδα για καφέ, λοιπόν, λίγο πριν το ταξίδι. Πατέρας και γιός. Διδασκαλία ζωής του μεγάλου στον μικρό. Και η φρέσκια ματιά στον κόσμο του μικρού. Αυτά συζητάγαμε πίνοντας τον καφέ μας. Εξαιρετικός καφές. Φτάσαμε νυσταγμένοι και μας ξύπνησε. Ρώτησα τον 26χρόνο Βαλάντη. που χαμογελαστός μάς σέρβιρε τι μάρκα καφές ήταν. Και η απάντηση του: "εκτός από την μάρκα είναι και το κέφι που τον φτιάχνει κανείς. Ένας καφές, ακόμα και ο καπουτσίνο, θέλει το μεράκι του. Τη σωστή δόση. Τη σωστή πίεση. Το νερό τόσο-όσο. Το αφρόγαλα στη σωστή αναλογία. Την κανέλλα του όση πρέπει. Και κυρίως να μην τον κάνεις βαριεστημένα. Να σου αρέσει αυτό που κάνεις. Ότι κι αν κάνεις...". Τον άκουγα κι έβλεπα μια νέα γενιά Ελλήνων κεφάτη. Να ξεκινά τη ζωή της πολύ πέρα από την πατροπαράδοτη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία ή τη εύκολη νοοτροπία της ξεπέτας, που κυριαρχούν. Τον χάρηκα τον 26χρονο Βαλάντη. Κάτι τέτοιους χρειάζεται η χώρα, αλλά και η Άνδρος, για να αλλάξει νοοτροπία και να γυρίσει σελίδα...
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ
