Εν Άνδρω

Γράφει ο ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ

 

Τις Βρυξέλες όλοι ξέρουν ως έδρα του ευρωκοινοβουλίου, της κομισιόν και του ΝΑΤΟ. Εκεί συνεδριάζει - κυρίως - και το συμβούλιο των αρχηγών κρατών της ΕΕ, που συγκλήθηκε εκτάκτως εκεί αυτές τις μέρες της κρίσης. Εκεί είναι και γραφειοκρατική διοίκηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί και η τουριστική ατραξιόν της Grand Place όπου περνούν όλοι οι τουρίστες και φωτογραφίζονται. Εμείς σε αυτή την 9η επίσκεψη μας αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την περιήγηση μας διαφορετικά Ξεκινάμε με τον μεγάλο Βέλγο σουρεαλιστή ζωγράφο Rene Magritte. Στις Βρυξέλες βρίσκεται το εξαιρετικό μουσείο του. Όμως όσοι δεν πάνε μέχρι εκεί, μόλις 300 μέτρα μακριά από την Grand Place, πάνω στην πρόσοψη δύο παραδοσιακών κτιρίων του 20ου αιώνα, αποτυπώνεται το περίφημο περιστέρι του Magritte. Ένα σουρεαλιστικό σύμβολο ελευθερίας και ανάτασης. Ξεκινάμε, λοιπόν, αυτή τη διαδρομή μας με τον Μαγκρίτ και το περιστέρι του: ένα πρόσωπο κι ένα τοπόσημο στις Βρυξέλες...

ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΤΟΠΟΣΗΜΑ

Βρεθήκαμε για τρεις μέρες στο ευρωκοινοβούλιο. Εκεί που συνεδριάζουν οι 705 ευρωβουλευτές, ανάμεσα τους και οι 21 Έλληνες. Ανάμεσα τους και φίλος από τα παλιά Μανώλης Κεφαλογιάννης. Με τον Μανώλη γνωριστήκαμε το 1995. Ήμουν στον Οικονομικό Ταχυδρόμο. Αυτός νέος βουλευτής τότε. Ξεκινήσαμε μια συνεργασία για την αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων, που δέχονταν από τότε αμφισβητήσεις. Το 2005, βρέθηκα σύμβουλος του. Ήταν υπουργός Ναυτιλίας. Ο Μανώλης ήταν ο υπουργός που ενέταξε την Ελλάδα στον "δρόμο του μεταξιού" φέρνοντας της COSCO στον Πειραιά. Ένα άνοιγμα που άλλαξε την μοίρα του Πειραιά μετατρέποντας τον σε ένα από τα μεγαλύτερα ναυτιλιακά κέντρα της Ευρώπης. Ο Μανώλης Κεφαλογιάννης ήταν πολιτικός των αποφάσεων και των τομών. Δεν ήταν κομματάρχης δημοσίων σχέσεων. Κι έτσι παρέμεινε μέχρι σήμερα, που είναι εισηγητής μερικών εκ των πλέον σημαντικών νομοθετημάτων της Ε.Ε.  

Το ταξίδι ήταν ένα "δώρο" του Μανώλη στον Οδυσσέα, που μπήκε εφέτος στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μια πρώτη διαδρομή του νέου φοιτητή στον ευρωπαϊκό χώρο τον οποίο θα σπουδάσει τα επόμενα χρόνια. Πόσο διαφορετικά τα πράγματα από τη δική μας γενιά. Εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1970, φοιτητές κι εμείς αναζητούσαμε το ευρωπαϊκό όνειρο στα πλαίσια της πολιτικής ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Για την ιστορία: Ναι στην ένταξη στην ΕΟΚ ψήφισαν μόνο η ΝΔ, ο Κύρκος και Ηλιού! Όλοι οι άλλοι ήταν κατά! Τώρα σχεδόν όλοι πια μιλούν για Ευρώπη. Και η Ευρώπη δίνει ευκαιρίες στα παιδιά μας...

Το ωραίο σε αυτή την ευρωπαϊκή αποστολή είναι πως βρεθήκαμε και με έναν παλιό γνώριμο, τον Κώστα Μπούρα. Με τον Κώστα γνωριστήκαμε το 2004 σε μια μεγάλη αποστολή 34 επιλεγμένων δημοσιογράφων, που είχε καλέσει τότε ο εκ των επικεφαλής της ευρωομάδας της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς. Ο Κ. Μπούρας ήταν ο διευθυντής του γραφείου του. Και παρέμεινε όλα τα χρόνια που έγινε και υπουργός και πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Ξαναβρεθήκαμε μετά 19 ολόκληρα χρόνια στην ίδια πόλη που γνωριστήκαμε. Είδαμε και πάθαμε να θυμηθούμε ο ένας τον άλλο. Μόνο τα ονόματα μας είχαν μείνει ίδια. Στο δείπνο του αποχαιρετισμού - στο ελληνικό εστιατόριο Στροφιλιά - βγάλαμε και μια αναμνηστική φωτογραφία με τον κοινό μας φίλο τον Μανώλη, που μάς έφερε πάλι κοντά...

Το πρώτο απρόοπτο. Εκεί που περιδιαβαίναμε τους διαδρόμους του ευρωκοινοβουλίου χτυπά το τηλέφωνο. Ήταν ο εκ των στελεχών της εταιρείας Fast Ferries και φίλος Δημήτρης Τσούμας. "Σου έχω μια έκπληξη", λέει. "Στην ίδια αποστολή με σένα είναι η διευθύντρια εμπορικού τμήματος της εταιρείας μας, η Σοφία! Της είπα να σε βρει". Λίγο αργότερα με βρήκε η Σοφία. Απόρησα για το πόσοι από την αποστολή με γνώριζαν λόγω του Εν Άνδρω. Τέσσερις: ο Χρήστος Βλάχος από τον Φελλό, μια νεαρή, αρραβωνιαστικιά του εγγονού του Μπόνη (που είχε το καφενείο στην Χώρα), δύο κυρίες από Τήνο και Πάρο. Ήταν λες και πήγαμε εκδρομή στις Βρυξέλες με τους αναγνώστες μας. Και δεν ήταν μόνο αυτοί όπως θα δούμε παρακάτω...

Η ΓΚΑΛΕΡΙ ΛΕΦΑΚΗ ΚΑΙ Η ΑΝΔΡΟΣ

Ο Σπύρος από το Μπατσί ήρθε μας πήρε από το ξενοδοχείο. Ήθελε να μάς δείξει την ελληνική γκαλερί Λεφάκη, η οποία προωθεί την ελληνική τέχνη στις Βρυξέλες. Η γκαλερί ήταν ανάμεσα σε δεκάδες άλλες στην Σαμπλόν. Οι άλλες ειδικεύονταν στην αφρικανική τέχνη, στην αρχαία ελληνική τέχνη, στη ταϋλανδέζικη τέχνη κλπ. Μπήκαμε συστηθήκαμε και ρωτήσαμε ευγενικά έναν νεαρό μεταπτυχιακό φοιτητή, τον Θάνο, αν μπορούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Πήρε τον κ. Λεφάκη να ρωτήσει. Αυτός ρώτησε πιο ΜΜΕ εκπροσωπούμε. Όταν είπαμε το Εν Άνδρω ξαφνικά άλλαξε το κλίμα. Από επιφυλακτικό έγινε εγκάρδιο. Ρωτήσαμε: "πως κι έτσι". Κι ακούσαμε το απίθανο: "ο κ. Λεφάκης κατάγεται από το Κόρθι της Άνδρου!" Μείναμε άναυδοι. Μάλιστα φίλοι μου οι πόρτες της γκαλερί Λεφάκη στις Βρυξέλες άνοιξαν διάπλατα... λόγω Εν Άνδρω!!! 

Ανάμεσα στα διάφορα κομμάτια ξεχωρίσαμε μεταξοτυπίες και κάποια άλλα έργα του Φασιανού. 

Στην προθήκη ένα υπέροχο μισοφέγγαρο του Κώστα Βαρότσου. Με τον Κώστα είχαμε βρεθεί στο Μεσογειακή Συνάντηση Νέων Καλλιτεχνών στην Βαρκελώνη το 1985. Ένα βράδυ το 1988 καθίσαμε παρέα στην Ομόνοια σε μια σκαλωσιά. Έφτιαχνε τον Δρομέα του. Ήταν παραγγελία του τότε δημάρχου Αθηναίων Μιλτιάδη Έβερτ. Ο Δρομέας αργότερα μετακινήθηκε στο Χίλτον. Κι εμείς μετακινηθήκαμε στο εξωτερικό. Ο Βαρώτσος είχε μετακινηθεί - επί δημαρχίας Δ. Γιαννίση - κι έκανε μαθήματα ζωγραφικής στην Άνδρο! Και να που ξάφνου ξανασμίγουμε με το έργο του στις Βρυξέλες. Με αναφορές και οι δύο από την Άνδρο. Παράξενο, η Άνδρος ενώνει ακόμα και με αυτούς που έχεις χαθεί...

ΤΟ ΜΠΑΡ "ΤΟΡΙΝΟ" ΚΑΙ Η ΑΝΔΡΟΣ

Επόμενη στάση με τον Σπύρο στο ιταλικό μπαρ "ΤΟΡΙΝΟ". Στη Σαμπλόν. Το μπαρ είχε έναν καταπληκτικό Ιταλό μπάρμαν, τον Μάρκο από το Λέτσε. Η μόνη σχέση με την Άνδρο ήταν πως ήταν φίλος του Σπύρου. Ήπιαμε καταπληκτικό νεγκρόνι. Όσο εξαιρετικά τα ποτά τόσο απίθανος ο τρόπος που τα έφτιαχνε ο Μάρκο. Μια παράσταση μόνος του. Μείναμε να τον χαζεύουμε. Τα μπουκάλια με τα ποτά πετούσαν στα χέρια του. Τέτοιο κοκτέηλ δεν είχαμε ξαναδοκιμάσει... 

Ο τρόπος που έκοβε το πορτοκάλι για το κοκταίηλ - ώστε να πάρει γεύση - ήταν χειρουργικός! Πάνω στον πάγκο του μπαρ τα τρία μπουκάλια με τα ποτά, ο πάγος στα παγωμένα ποτήρια και η κανάτα με το κοκτέηλ που το πασπάλιζε με το πορτοκάλι πριν σερβιριστεί: η τέχνη του κοκταίηλ σε όλο της το μεγαλείο...

Φιλότεχνος ο κομπιουτεράς φίλος αναγνώστης Σπύρος από το Μπατσί, που έχει γυρίσει μεγάλο μέρος της Ευρώπης πριν καταλήξει συνεργάτης σε θέματα Η/Υ στην Κομισιόν. Πρώτα μάς πήγε στην ελληνική τέχνη και στον εξ Άνδρου ορμώμενο διεθνή γκαλερίστα Λεφάκη κι ύστερα για ποτά στο εξαιρετικό ιταλικό μπαρ και στον μοναδικό Μάρκο, λάτρη των ελληνικών γεύσεων και ποιητή του καλού ποτού. 

ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ 

Κι έφτασε η ώρα του γυρισμού. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο νωρίς. Κάτι που έδωσε στον Οδυσσέα τον χρόνο να κάνει το μεράκι του παίζοντας πιάνο. Το είχε σταμπάρει όταν ήρθαμε. Αλλά τότε τρέχαμε. Στον γυρισμό όμως είχαμε χρόνο. Και ο Οδυσσέας βρήκε ευκαιρία να παίξει κάπου 25-30 λεπτά. Στα κομμάτια από το διεθνή ρεπερτόριο τον παρακολούθησαν μερικοί ξένοι. Μετά πέρασε στο ελληνικό ρεπερτόριο. Εκεί συνέβη το απίστευτο. Πάνω από 10-15 Έλληνες έσπευσαν από κάθε άκρη της τεράστιας αίθουσας. Έγινε κάτι σαν μια μικρή ελληνική συναυλία. Κάποιοι τραβούσαν βίντεο και φωτογράφιζαν. Μέχρι και χειροκροτήματα είχε στο τέλος... 

Το παραπάνω βίντεο είναι από συνταξιδιώτη που κάτι αγόραζε στο duty-free. Το παράτησε κι άρχισε να πλησιάζει τροχάδην βιντεοσκοπώντας. Το βίντεο το έστειλε στον πιανίστα. Αποτελεί την μουσική επένδυση στο φινάλε του ταξιδιού μας...

 ΤΟ ΑΠΡΟΟΠΤΟ ΤΗΣ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ

Το αεροπλάνο της Sky Express είχε 35 λεπτά καθυστέρηση! Μπαίνοντας στο αεροπλάνο είδα κάποιον καλοντυμένο κύριο να κάθεται μπροστά-μπροστά στην πρώτη θέση κι αναρωτήθηκα αφηρημένος "αυτόν κάπου τον ξέρω". Προσπέρασα βιαστικός. Ακολούθησε ο Οδυσσέας. Όταν κάθισε δίπλα μου με πληροφόρησε: "συνταξιδεύουμε με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, τον πρόεδρο της Κύπρου! Τον είδες; Αυτόν περιμέναμε... " Έμεινα και τον κοίταγα έκπληκτος για τις γνώσεις του. Και σχολίασα: "Ήταν εδώ για την έκτακτη σύνοδο κορυφής για το Μεσανατολικό..." Ο Οδυσσέας όμως συνέχισε: "Μα ταξιδεύουν και οι πρόεδροι με εμπορικές πτήσεις;" Απάντησα: "Ναι, άμα εκπροσωπούν μικρές χώρες τι να κάνουν; Έτσι ταξίδευαν κάποτε και οι Έλληνες πρωθυπουργοί. Και γνώριζαν και καμία αεροσυνοδό!..."