Εν Άνδρω

Το μεσαιωνικό κάστρο του Εδιμβούργου με τον νυχτερινό κόκκινο φωτισμό του, που του προσδίδει ένα έντονα δραματικό στοιχείο. Ώρα 4:35 το απόγευμα... 

Εδιμβούργο. Πρωτεύουσα της Σκωτίας. Ή, όπως την αποκαλούσαν "η Αθήνα του Βορρά", για το μοναδικό μεσαιωνικό κάστρο της στο κέντρο της πόλης, που θυμίζει κάτι από την Ακρόπολη των Αθηνών. Ακόμα μια φορά σε ένα από τα πιο βόρεια σημεία του χάρτη μου. Τύχη αγαθή που βρέθηκα εδώ, με την βοήθεια και του Εν Άνδρω, που ταξιδεύει την Άνδρο και συναντά τους ανδριώτες σε όλο τον κόσμο. Σε μια ακόμα από τις ξεχωριστές αυτές διαδικτυακές συναντήσεις είχαμε την ευκαιρία να προσκληθούμε ένα 10ήμερο για Πρωτοχρονιά στην Σκωτία! 

 

Η πρόσκληση ήρθε από φίλο αναγνώστη που διαβάζει χρόνια και κατά καιρούς στέλνει και συνεργασίες στον ιστότοπο μας. Εφέτος το καλοκαίρι, την μια και μοναδική μέρα που έβρεξε στην Άνδρο, ο Σταμάτης Τηνιακός, μας προσκάλεσε στο Εδιμβούργο. Η πρόσκληση θελκτική. Είχαμε βρεθεί ξανά επαγγελματικά τον Αύγουστο του 1984 και του 1985 στην πρωτεύουσα της Σκωτίας καλύπτοντας επί δύο χρόνια το Διεθνές Θεατρικό Φεστιβάλ Εδιμβούργου. Ήταν λοιπόν μια πρόκληση να ξαναβρεθούμε μετά από 38 χρόνια σε ένα από τα βόρεια σημεία του χάρτη της ζωής μας...  

Αποφύγαμε τα Χριστούγεννα όπου τα πάντα σταματούν για 2-3 μέρες στη Βρετανία. Και επιλέξαμε την Πρωτοχρονιά. Έτσι αφιχθήκαμε με την Aegean στο μικρό αεροδρόμιο του Εδιμβούργου λίγες μέρες πριν την Πρωτοχρονιά του 2024. Ο Σταμάτης ήταν περίεργος να ακούσει πως μου φάνηκε η πόλη, που κάποτε πέρασα δύο καλοκαιρινούς μήνες και με εντυπωσίασε στα νιάτα μου. Κι εγώ ήμουν περίεργος πως θα μου φαινόταν μετά από 15 πρωτοχρονιές, που πέρασα στην Άνδρο αγναντεύοντας τα ερείπια του κάστρου του Βενετού άρχοντα Μαρίνου Δάνδολου στη Χώρα. Αυτή την Πρωτοχρονιά αγναντεύοντας το κάστρο του Εδιμβούργου.

Δύο διαφορετικά μεσαιωνικά κάστρα. Το ένα κατεστραμμένο, απέναντι στο πέλαγος και στον χρόνο. Το άλλο διατηρημένο, πάνω από την παλιά πόλη και τον χρόνο. Δύο αποστάσεις στον χρόνο, που εμπλέκονται και με τον δικό μας χρόνο, απέχοντας η μια συνάντηση από την άλλη 38 ολόκληρα χρόνια. Και δύο  περιέργειες με εντελώς διαφορετική οπτική. Αυτή ήταν η αφετηρία του ταξιδιού. Το κίνητρο; Το ίδιο το ταξίδι. Ένα ταξίδι είναι η ζωή, από την αρχή μέχρι το τέλος. Ένα ταξίδι στον χρόνο και στον χώρο...

Το Εδιμβούργο από ψηλά προς την κατεύθυνση του λιμανιού και της θάλασσας...

Ένα ταξίδι σε τοπία και τόπους. Σε πρόσωπα, εμπειρίες, συναισθήματα και εικόνες. Ένα ταξίδι  χωρισμένο σε δεκάδες ή εκατοντάδες ταξίδια, που όλα αλληλοσυμπλέουνε. Στο Εδιμβούργο, λοιπόν, μετά 38 ολόκληρα χρόνια. Διαφέρει η πόλη και η οπτική λόγω των χρόνων. Διαφέρουν και οι κινήσεις. Τότε κινήθηκα αποκλειστικά στο κέντρο. Τώρα ανοίχτηκα στα προάστεια, στο λιμάνι, στον κόσμο. Και η οπτική διαφορετική λόγω των εμπειριών, λόγω των προσώπων, λόγω της Άνδρου, που απορρόφησε μέρος των ταξιδιών μου... 

 

Φυσικά ένα ταξίδι για Πρωτοχρονιά στο Εδιμβούργο δεν μπορεί παρά να συμπεριλαμβάνει και τον χειμώνα, που κοντεύουμε να ξεχάσουμε στην Ελλάδα και στην Άνδρο. Φύγαμε από μια ανοιξιάτικη Ελλάδα και Άνδρο και φτάσαμε στον χειμώνα της Σκωτίας και του Εδιμβούργου.

Ένας χειμώνας που έχει απ΄όλα. Κάποιες μέρες λίγο χιονάκι το πρωί. Και ο κρύος αέρας που έρχεται από τα χιονισμένα Χάιλαντς του μακρινού Βορρά. Μετά πέφτει ο αέρας κι αρχίζει η σταθερή βρετανική ψιλή βροχή. Και ανάμεσα τους κάποια διαστήματα, που δεν βρέχει και δεν έχει αέρα. Έχει όμως σύννεφα, που κι αυτά όμως ανοίγουν ενίοτε για ώρες ή για μέρες για να περάσει ο ήλιος...  

Και βγαίνει για λίγο ο ήλιος πάνω από υπαίθρια γιορτινή αγορά του Εδιμβούργου, που στήθηκε ειδικά γι' αυτές τις γιορτινές μέρες. Ένας ήλιος χαμηλός στον ορίζοντα. Άλλο γεωγραφικό μήκος και πλάτος εδώ. Και ο ήλιος εδώ τον χειμώνα είναι πολύ χαμηλά. Ακόμα και το μεσημέρι. Κάτι σαν σε ανατολή ή σε δύση... 

Και οι σχεδόν αδιάφοροι για τον καιρό Σκωτσέζοι βολτάρουν είτε με ήλιο είτε με βροχή είτε με χιονόνερο. Κατά έναν υπέροχα παράδοξο τρόπο ο καιρός τους απασχολεί "τόσο όσο". Μιλάνε γι΄ αυτόν. Αναφέρονται σε αυτόν. Και στο τέλος βγαίνουν βόλτα με όποιον καιρό να είναι. Όχι, θα κάτσουν να σκάσουν...  

Και κάπου θα βρεις αυτές τις μέρες και τον τυπικό σκωτσέζο με την γκάιντα και το παραδοσιακό κιλτ, την παραδοσιακή σκωτσέζικη καρό φούστα, που λέγεται πως εισήχθη στη  Σκωτία από τους Ρωμαίους!...

Και στο τέλος συναντάς μερικούς με τις υπέροχες σκωτσέζικες καρό φούστες, να μην κρυώνουν βρε παιδί μου με τίποτα. Το ακόμα πιο εξτρεμιστικό πολλοί βγάζουν βόλτα τους σκύλους του στο ωραίο προάστιο που ζούμε με κοντό παντελόνι, ενώ ψιλοχιονίζει. 

Το Εδιμβούργο από ψηλά...

Κι όλα αυτά συνοδευόμενα από εξαιρετική ευγένεια και διάθεση να σε εξυπηρετήσουν παντού. Παραμένουν όπως τους θυμόμουν: πιο φασαριόζοι από τους Άγγλους, μιλάνε δυνατά, γελάνε τρανταχτά, αλλά και εξυπηρετικοί σε απίστευτο βαθμό. Απαντούν στα πάντα και θέλουν να σε βοηθήσουν σε όλα. Χαμογελαστοί απαντούν όταν τους ρωτάς. Και απαντούν τόσο γι' αυτά που ξέρουν, όσο και γι΄αυτά... που δεν ξέρουν!  Άλλη φυλή του Ισραήλ αυτοί σε σχέση με τους Άγγλους...