Κερδίζοντας το στοίχημα με τον εαυτό μου...
Μαθήτριας Α΄Λυκείου - Κόρθι
(Από την καθηγήτρια Αναστασία Σκόρδου λάβαμε μια ακόμα συνεργασία από το Κόρθι. Είναι ένα εξαιρετικό αυτοβιογραφικό κείμενο μιας νεαρής μαθήτριας της Άνδρου που σε πρώτο πρόσωπο ξετυλίγει με εξαιρετικό τρόπο τις εμπειρίες της περιγράφοντας πως μέσα από τον αθλητισμό ανακαλύπτει τον εαυτό της, τις δυνατότητες της και ξεπερνά τα όρια της. Ένα νεανικό και δροσερό κείμενο που διαβάζεται απνευστί - Έν ¨Ανδρω)
Τα τελευταία εφτά χρόνια ασχολούμαι με το windsurfing… Τα 4 με 5 χρόνια ήμουν στην αγωνιστική κλάση Biv techno 293. Και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είμαι στην κατηγορία U17. Η αλήθεια είναι ότι πριν από ενάμιση χρόνο το windsurfing για εμένα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα ευχάριστο χόμπι. Όμως με την άφιξη του τότε νέου προπονητή όλα για εμένα άλλαξαν. Αυτός ο άνθρωπος μου έμαθε να αγαπώ το windsurfing και κατ' επέκταση να ζω για αυτό. Μου έμαθε να κάνω προπόνηση, να πονάω, να προσπαθώ και να ''σπάω'' να όρια μου για να καταφέρω να κάνω πραγματικότητα τα όνειρα μου. Πολλές φορές θέλησα να τα παρατήσω γιατί μέχρι τότε δεν ήξερα ότι για να εκπληρώσω τα όνειρα μου θα πρέπει να κουραστώ.
Μέσα όμως σε λιγότερο από τρεις μήνες κατάφερα να πάρω το πρώτο πανελλήνιο τίτλο μου. Ήμουν πανελληνιονίκης! Δεν το πίστευα. Είχα κάνει προπόνηση. Είχα προσπαθήσει και τα είχα καταφέρει. Όμως τα πράγματα δυσκόλευαν επικίνδυνα. Άλλαζα κατηγορία έμπαινα στο U17 αφού ως τότε ήμουν στο U15. Είχα τρομάξει, ήμουν πανικόβλητη, έκλαιγα. Πίστευα ότι θα με «κατασπάραζαν» οι μεγαλύτερες και πιο έμπειρες κοπέλες Θυμάμαι σαν τώρα εκείνο το βράδυ που ο προπονητής μου είπε ''Κάτια το πανελλήνιο είναι σε 4 μήνες, κάνε προπόνηση και θα είσαι πρώτη. Μπορείς! Πιστεύω σε εσένα'' Εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω μου ήταν αδύνατο. Εκείνο το βράδυ το σκεφτόμουν συνέχεια.
Την άλλη μέρα το είχα αποφασίσει, θα άκουγα τον προπονητή μου και θα τον εμπιστευόμουν πλήρως για να καταφέρω να βγω πρώτη. Ολόκληρο εκείνον το χειμώνα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να τα καταφέρω. Ξυπνούσα και κοιμόμουν μόνο για εκείνη την ημέρα, δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Κάθε βράδυ έπεφτα στο κρεβάτι μου και πονούσα. Υπήρχαν μέρες που έβαζα τα κλάματα γιατί δεν άντεχα άλλο πόνο, δεν ήξερα που θα με βγάλει όλο αυτό. Δεν τα παρατούσα όμως γιατί το ήθελα όσο τίποτα άλλο. Μετρούσα τις μέρες που απέμεναν για το πανελλήνιο. Μέχρι που οι μέρες αυτές φθάνανε. Ήμουν τρελαμένη, ήθελα να μπω στον αγώνα και να αφήσω τα χέρια μου πάνω στη μάτσα. Αλλά κρατούσα όλες μου τις δυνάμεις για αυτές τις τέσσερις μέρες, ήμουν λες και δεν με ενδιέφερε, έτσι έδειχνα τουλάχιστον.
Η πρώτη μέρα του αγώνα είχα έρθει, ξύπνησα από μόνη μου νωρίς, ήθελα να πεταχτώ από το κρεβάτι και να τα σπάσω όλα. Δεν το έκανα όμως, ήθελα και την παραμικρή δύναμη για τον αγώνα. Έφαγα ένα καλό πρωινό, ντύθηκα και πήγα κάτω να ετοιμάσω τα σάπια πραγματάκια μου. Τα αγαπούσα, δεν με πείραζε. Ήθελα με αυτά τα φθαρμένα πράγματα να βγω πρώτη απ' όλους. Πήγα λοιπόν με χαρά να τα ετοιμάσω, να τα γυαλίσω, να κάνω και την παραμικρή λεπτομέρεια. Να είναι όσο το δυνατόν σε καλύτερη κατάσταση ακόμα και αφού το γνώριζα καλά ότι το ηλιοκαμένο και τρύπιο πανάκι μου και η χιλιότρυπη σανιδούλα μου δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τα ολοκαίνουργα πράγματα των αντιπάλων μου. Όταν κατέβηκα είδα τον προπονητή μου να με κοιτάει αγριεμένος. Μέχρι να φτάσω κοντά του είχα κοιτάξει πάνω από δέκα φορές το ρολόι μου και ήμουν σίγουρη ότι δεν είχα αργήσει. Κάπου τώρα έβλεπα και την μητέρα μου.
Φτάνω κοντά του και χωρίς να μου πει ούτε καλημέρα με έστελνε γρήγορα στην αίθουσα που κάναμε θεωρία να μαζέψω λέει τα πράγματα που ήταν πεταγμένα μέσα εκεί. Μπήκα μέσα και αντίκρισα ένα ολοκαίνουργο σετ πανιού και μια «ερωτεύσιμη» σανίδα- ομολογώ. Δεν θυμάμαι πώς αντέδρασα αμέσως, δεν το έχει καταγράψει ο εγκέφαλος μου από την τόση χαρά που είχε πάρει. Το μόνο που θυμάμαι ήταν να κάνω μια σφικτή αγκαλιά στην μητέρα μου και τον προπονητή μου. Δεν αντέδρασα αλλιώς γιατί τώρα είχε έρθει η ώρα του αγώνα. Έτρεμα. Είχα ρίγη και ταχυπαλμία και όπως συνήθως πριν από τον αγώνα ήθελα να είμαι συνέχεια στην τουαλέτα από το πολύ άγχος και το νερό. Μπήκα στο νερό. Έτρεμαν τα χέρια μου τα πόδια μου και έπινα συνέχεια νερό. Είχε άπνοια, κακό για μένα. Οι κοπέλες της κατηγορίας μου ήταν πέντε με δέκα κιλά ελαφρύτερες από εμένα και πολύ πιο έμπειρες. Η Κατερίνα είχε βγει τέταρτη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Εγώ δεν τα πήγαινα καλά με την άπνοια. Το ήξερα. Αγχώθηκα λιγάκι, όμως ήξερα, είχα κάνει προπόνηση, δεν με ένοιαζε.
Εκκίνηση. Έτρεμα έντονα πλέον. Δεν είχα τον έλεγχο του σώματος μου, δεν ξέρω πώς κράταγα το πανί. Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα, ακούστηκε η ήχος της κόρνας. Άρχισα να τραβάω και να κοιτάζω την σημαδούρα. Ολόκληρος ο στόλος πήγαινε αριστερά. Ήταν το Κόρθι. Ήταν τα νερά μου. Ήξερα πού πήγαινα. Τραβούσα συνέχεια. Έκανα τακ ήμουν αριστερήνεμη ήταν όλοι δεξήνεμοι και μια ευθεία από την σημαδούρα εκείνοι και είχαν προτεραιότητα. Δεν φοβήθηκα, εκεί έσφιξα την μάτσα και συνέχεια τραβώντας στο ένα μποφόρ. Και φτάνω πρώτη. Θυμάμαι την αντίδραση των κοριτσιών, είχαν τρελαθεί. Φτάνω πρίμα δύο, λόγω του πόνου στο στέρνο μου. Δεν με ένοιαζε, συνέχισα, τελείωσα πέντε, δεν με πείραζε. Ήμουν ευχαριστημένη απλά ήθελα να μην γίνει άλλη κούρσα και να βγω έξω. Έγινε όμως. Δεν μπορούσα να ανασάνω και τώρα είχε λιγότερο από ένα μποφόρ. Δεν τράβηξα καθόλου.
Βγήκα μόλις τελείωσε η κούρσα και πήγα να ξεκουραστώ. Την άλλη μέρα είχε αέρα, το στοιχείο μου. Καβάτζαρα δύο φορές ένα, και με δύο τερμάτιζα, όμως λόγω του στρες μου έγινε τέσσερα εφτά και εννιά. Όλα όμως τα πόνταρα την άλλη μέρα. Γιατί έδινε νοτιοδυτικό άνεμο που θα έπνεε με 40 χλμ την ώρα. Την ήθελα εκείνη την μέρα. Όμως δεν έγιναν κούρσες είχε πολύ αέρα...Απογοήτευση. Η τέταρτη μέρα είχε πάλι άπνοια, αν και κατάφερνα να φτάσω τις πρώτες θέσεις, το άγχος και το ότι μου ήταν αδύνατο να το πιστέψω με έριχνε. Τελείωσε και η τέταρτη μέρα με τα αποτελέσματα να είναι ξεκάθαρα. Ήμουν τρίτη στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και είχα καταφέρει να αποδείξω ότι η προσπάθεια μου μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μήνες ήταν αρκετή για να μου δώσει ένα ακόμα πανελλήνιο!
(Σημ.: Οι φωτογραφέις της Κάτιας Σαραβάνου είναι του συνεργάτη μας Δημήτρη Αντωνέλλου)
