Και τι δεν μαθαίνεις...
Γράφει ο Ι.Π. - Άλκης
Πριν από λίγες εβδομάδες, χρειάστηκα δύο φάρμακα που τα παίρνω χρόνια. Έκλεισα τηλεφωνικό ραντεβού με την αγροτική ιατρό και πήγα στην συγκεκριμένη ώρα.
Προηγουμένως, μου είχε κάνει εντύπωση που δύο ηλικιωμένες γειτόνισσες, που τις γνώριζα από χρόνια, ήταν πλήρως ενημερωμένες για τα τεκταινόμενα στα χωριά τους, και για όλους τους συγγενείς τους. Τηλέφωνο δεν είχαν στο σπίτι τους ούτε κινητό. Ότι θέλαν τις εξυπηρετούσαν τα παιδιά τους. Όταν τελευταία τις ρώτησα πως συμβαίνει να έχουν τόσο καλή πληροφόρηση με πολύ φυσικότητα μου απάντησαν και οι δύο: «αφού πάμε δυο φορές τον μήνα στην γιατρέσα»!!
Πήγα περίεργος κι εγώ στην γιατρό μια ώρα πιο νωρίς. Βρήκα εκεί δύο άλλες κυρίες, που δεν γνώριζα. Δεν συζητούσαν, αλλά αντήλλασσαν… πληροφορίες! Από το πώς κάνουν την προετοιμασία ενός φαγητού μέχρι εάν ένας χωριανός που πηγαινοέρχετε στην Αθήνα πήρε σπίτι, και που βρήκε τα λεφτά.
Ήρθε και μια τρίτη κυρία πολύ βιαστική γιατί όπως είπε είχε αφήσει το φαγητό στην φωτιά και έπρεπε να τελειώσει γρήγορα. Έπιασε την κουβέντα με τις δύο προηγούμενες, οπότε απεδείχθη ότι αυτή δεν γνώριζε ότι ο χωριανός θα αγόραζε σπίτι, αλλά πίστευε ότι θα τα έδινε στον γαμπρό του, που δεν πήγαινε καλά η δουλειά του. Οι πληροφορίες ανταλλασσόταν σε ρυθμό πολυβόλου.
Μετά καταπιάστηκαν για την συννυφάδα του κουμπάρου που πηγαινοέρχετε πολύ συχνά στην Αθήνα και πολύ στολίζεται. Γιατί και πως…
Τέλος ήρθε η σειρά μου πολύ γρηγορότερα από ότι περίμενα διότι και οι τρείς (και αυτή με την κατσαρόλα στην φωτιά) έδιναν την σειρά τους στον επόμενο, διότι η ανταλλαγή πληροφοριών δεν είχε τελειωμό.
Το τελευταίο θέμα που τις απασχόλησε ήταν ότι από ό,τι μάθαιναν, στην Αθήνα που πολλοί δεν είχαν δουλειές, υπήρχε πρόβλημα με την αγορά των απαραιτήτων. Θυμήθηκαν και διερωτήθηκαν: μήπως θα ‘χουμε και τώρα δελτίο;
Φτάνοντας στο σπίτι έψαξα στα χαρτιά μου και βρήκα σε έναν φάκελο κάτι σχετικό.
Η ιστορία του δελτίου τροφίμων πήγαινε πίσω στην Κατοχή όπου υπήρχε μεγάλη διατροφική ένδεια λόγω του γενικότερου επισιτιστικού προβλήματος που υπήρχε. Τότε είχε καθοριστεί ένα σύστημα δελτίων…
Κάτι αντίστοιχο μου έλεγαν συνέβη και το 1952. Η επαρχία και τα χωριά δεν είχαν πρόβλημα. Όμως στις πόλεις το πρόβλημα της εξεύρεσης των ειδών διατροφής τότε ήταν οξύτατο…
Όταν ήταν υπουργός Συντονισμού της κυβερνήσεως Αλέξανδρου Παπάγου ήταν ο νομικό Σπύρος Μαρκεζίνης, υπήρχαν πολύ περιορισμοί στην αγορά ειδών διατροφής και ένδυσης. Τότε ήταν που ο Μαρκεζίνης έκανε την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου, που από 15.000 πήγε στις 30.000 δραχμές. Τα Δελτία καταργήθηκαν τον Μάιο του 1953.
Τότε λοιπόν είχε καθιερωθεί το ΑΤΟΜΙΚΟ ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ και το ΔΕΛΤΙΟ ΙΜΑΤΙΣΜΟΥ. Κανένας δεν μπορούσε να αγοράσει τρόφιμα, ψωμί και είδη ιματισμού, πλέον των Δελτίων. Οι ποσότητες των τροφίμων με δελτία ήταν ελαχιστότατες. Μου είχαν πει ότι όσοι είχαν οπωροφόρα δέντρα στις αυλές τους ήταν τυχεροί, διότι το να τρως πχ βερίκοκα με ψωμί και λίγο τυρί ήταν μεγάλη ιστορία.
6/3/2021
