Απόδοση τιμής στον Ευδόκιμο
Απόγευμα στα Λάμυρα. Παραμονή του Σωτήρος. Τέτοια μέρα θυμάμαι την θεία Ειρήνη να με πηγαίνει 8χρονο στο κτήμα Καμπάνη στα Λειβάδια. Έχουν περάσει δεκαετίες μ'εχρι προχτές που βρέθηκα στην εκκλησία των Λαμύρων. Λάμυρο το έλεγε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Βρέθηκα κι αγνάντευα την Μεσαριά, τα Φάλικα, τον Άγιο Παντελεήμονα. Απόψε το Λάμυρο του Εμπειρίκου θα τιμούσε τον Ευδόκιμο. Θυμάμαι 8χρόνος κάποτε στη δεκαετία του 1960 το μοναστήρι της Παναχράντου και του Αγίου Παντελεήμονα. Απόψε, με αρκετές δεκαετίες στην πλάτη μας το Λάμυρο θα τον τιμούσε για την υπεξηντάχρονη προσφορά του (από το 1957) στο νησί!!!
Ο παπάς του χωριού, ο παπα Φιλάρετος, διάβασε στο τέλος της λειτουργιάς την τιμητική περγαμηνή, με τη δέουσα σοβαρότητα που απαιτούσε η στιγμή...
Ο Ευδόκιμος με το μάτι να παίζει κοιτούσε ολόγυρα. Μάλλον έψαχνε πίσω στις εποχές...
Μετά πήρε το μικρόφωνο κι άρχισε να λέει για τη ζωή του: Τα παιδικά χρόνια στη Μήλο και όλη του τη ζωή στην Άνδρο. Σιωπηλός ο παπα-Γιάννης τον κοιτούσε σα να θυμόταν κι αυτός κάτι από την μακριά ζωή του στο νησί και την μεγάλη διαδρομή του με τον Ευδόκιμο...
Παρόντες λίγοι χωριανοί. Ανάμεσα τους κι ο τοπικός Σύλλογος και λίγοι επισκέπτες εξ Αθηνών...
Στο τέλος προσφέρθηκε κέρασμα, κατά τα συνηθισμένα...
Και η μικρή σεμνή τελετή έληξε κάτω από τον απέραντο έναστρο νυχτερινό ουρανό, μ' ένα μισόγιομο φεγγάρι και μια ολόφωτη εκκλησιά, σημαιοστολισμένη, για την γιορτή της επομένης. Στιγμές μιας άλλης Άνδρου, λίγο ξεχασμένης, λίγο απόμακρης. Μιας Άνδρου νοσταλγικής στο μεταίχμιο των εποχών, που ακόμα θυμάται και τιμά όσους της πρόσφεραν...
Δ. Μπ.
