Εν Άνδρω

Μια προσωπική ιστορία - που μας αφηγήθηκαν - με τρία διαφορετικά σενάρια: το καλό, το κακό και το άσχημο. Η ζωή, ο θάνατος και η δύσκολη επιβίωση. Μια οικογένεια μπροστά στον κορονοϊό. μια μάχη που καθένας δίνει είτε με όπλο είτε άοπλος. Καθένας διαλέγει το πως...

Χτες βράδι έμαθα – μετά από ένα τηλεφώνημα – πως ο πατέρας και ο θείος (αδελφός) ενός φίλου μου πέθαναν πριν ένα μήνα, μετά από 15 μέρες στον Ευαγγελισμό από covid-19. Ήταν υγιείς, χωρίς υποκείμενα νοσήματα, γύρω στα 74 και… διπλοεμβολιασμένοι!!! Για την ιστορία: Ο φίλος μου, 47 χρονών και ανεμβολίαστος χωρίς νοσήματα, απλώς παχύσαρκος, πέρσι που δεν είχαμε το εμβόλιο, πέρασε κι αυτός κορονοϊό και ταλαιπωρήθηκε. Δύο μήνες νοσοκομείο, δύο μήνες στο σπίτι ανήμπορος και άλλους δύο μήνες με οξυγόνο. Έκλεισε 6μηνο για να μπορέσει να γυρίσει στη δουλειά του.

Μίλησα, λοιπόν, τυχαία με την μια από τις δύο αδελφές του φίλου μου στο τηλέφωνο. Συντετριμμένοι οι άνθρωποι. Κόλλησαν και πέρασαν – παράλληλα με τον πατέρα τους - και οι δύο αδελφές τον covid-19. Ελαφρά αυτές. Την ρώτησα και μου είπε επί 30 λεπτά - τηλεφωνικά - τις εμπειρίες τους.

Πρώτο συμπέρασμα: Να μην σου τύχει. Προσέχουν πλέον όσο μπορούν. Και περιμένουν το επόμενο διάστημα όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος και το τρίτο εμβόλιο. Όπως μου είπε: «Γιατί δεν έχουμε τίποτα άλλο πέρα από το εμβόλιο για να ζήσουμε με αυτή την φοβερή αρρώστια, που ξεκινά σαν ένα απλό κρύωμα και καταλήγει να καταστρέφει σε μια εβδομάδα τον έναν από τους δύο πνεύμονες όποιου είναι άτυχος. Αυτό συνέβη στον πατέρα μου. Μέσα σε μια εβδομάδα, ένας υγιέστατος άνθρωπος, διασωληνώθηκε. Και μετά τέλος… Δεν τον είδαμε ποτέ. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο την μια εβδομάδα. Πήγαινε καλύτερα. Μετά έπεσε το οξυγόνο. Μας ειδοποίησαν πως δέχτηκε να διασωληνωθεί. Μετά μας έπαιρναν καθημερινά από το νοσοκομείο. Δεν πήγαινε καλά. Και στο τέλος απλώς μάθαμε πως έσβησε…»

Δεύτερο συμπέρασμα: Ανεμβολίαστος μπορείς να πας και νάρθεις. Αν έρθεις. Όπως συνέβη πέρσι στον φίλο μου., Όμως υπάρχει κίνδυνος και εμβολιασμένος να έχεις πολλά προβλήματα ή να φτάσεις στην εντατική! Έχει να κάνει με τα αντισώματα και τον χρόνο του εμβολίου. Έχει να κάνει με το DNA σου. Και το πως θα ανταποκριθεί ο οργανισμός σου σε αυτόν τον επιθετικό ιό, που σε ξεγελά συνεχώς. Όμως όπως μου είπε η αδελφή του φίλου μου πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο: «Γιατί δεν έχουμε τίποτα άλλο για να αμυνθούμε στην επίθεση που δέχεται ο οργανισμός μας. Μετά αν πας νοσοκομείο ότι κάνουν οι γιατροί και τα μηχανήματα. Όμως αν φτάσεις στην διασωλήνωση ο δρόμος μοιάζει τις περισσότερες φορές χωρίς γυρισμό." Άρα, κατέληξε: «Και κάνεις το εμβόλιο και προσέχεις και ελπίζεις… Το να βρεθείς μπροστά στον ιό χωρίς εμβόλιο είναι σαν τον στρατιώτη που πάει στη μάχη χωρίς όπλο. Και με όπλο κινδυνεύεις. Αλλά χωρίς όπλο πας σαν πρόβατο επί σφαγή…». Κι αυτό επιβεβαιώνεται όπως μας είπε η φίλη από το γεγονός πως στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού που βρέθηκε ο πατέρας της το 90% γύρω του - όσο μιλούσαν ακόμα - ήταν ανεμβολίαστοι. Δηλαδή, άοπλοι...

Τρίτο συμπέρασμα: «Τα μονοκλωνικά δεν σώζουν πάντα. Είναι ένα όπλο περιορισμένου εύρους και ισχύος» εξήγησε. «Στον πατέρα και στον θείο μου, που πέθαναν με διαφορά τριών ημερών, δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιηθούν, αν και υπήρχαν. Γιατί δεν ήταν κατάλληλα για τον οργανισμό και την περίπτωση τους. Δεν είναι για όλους χρήσιμα. Δεν δουλεύουν σε όλους» εξήγησε. Άρα, εξαρτάται από τον οργανισμό.

Την άκουγα αμίλητος. Απλώς ρωτούσα κατά διαστήματα. Και κατανοούσα ολοένα περισσότερο μέσα από την πολλαπλή εμπειρία της την αγωνία, τον πόνο, τον φόβο, την ανάγκη για ελπίδα μπροστά σε αυτόν τον φοβερό ιό, που όποιος τον αντιμετώπισε έχει να λέει. Τα πράγματα δεν είναι αστεία φίλοι μου. Ή, καλύτερα μπορεί για μερικούς να μοιάζουν ελαφρά. Όμως για άλλους είναι το εντελώς αντίθετο. Και όπως είπε η αδελφή του φίλου μου που στην οικογένεια τους έζησαν και το κακό και το ενδιάμεσο και το καλό σενάριο: «κάντε το εμβόλιο γιατί είναι το μόνο όπλο, που έχουμε. Δεν πας στη μάχη χωρίς όπλο. Και φυσικά να προσέχετε στη μάχη που διεξάγεται γύρω μας καθημερινά…»

«ΕΝ ΑΝΔΡΩ»