Εν Άνδρω

Έχει ενδιαφέρον να σταθούμε και στις προϋποθέσεις που κατά τον κύριο Πιλάτο θα πρέπει να πληροί μια ακτιβιστική δράση προκειμένου να έχει θετικό πρόσημο. Η πρώτη προϋπόθεση που θέτει αν και μοιάζει λογικοφανής, δηλαδή οι ακτιβιστές να είναι αποδεκτά και επιτυχημένα πρόσωπα, ότι και να σημαίνει επιτυχημένος, έχει το μειονέκτημα να υποπίπτει στο λογικό σφάλμα που περιγράφεται υπό τον όρο προσφυγή στην αυθεντία. Δηλαδή ο επιτυχημένος ή αποδεκτός κύριος Α δήλωσε το x ή έκανε το y άρα το x είναι αληθές και το y καλώς υλοποιήθηκε. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι συγκεκριμένοι ακτιβιστές του παρελθόντος που σήμερα τιμώνται για τη δράση τους, στην εποχή τους θεωρούνταν αποτυχημένοι και ανυπόληπτοι.
Να σταθούμε τώρα στη δεύτερη προϋπόθεση που θέτει, δηλαδή οι στόχοι να διέπονται από υψηλά ιδανικά, να είναι κοινώς αποδεκτοί και προφανώς επωφελείς για το σύνολο της κοινωνίας. Είναι γνωστό ότι ακτιβιστές του παρελθόντος, όπως για παράδειγμα οι μαύροι πάνθηρες, δεν είχαν σε καμία περίπτωση την καθολική αποδοχή της αμερικάνικης κοινωνίας στα χρόνια της δράσης τους, είχαν φανατικούς εχθρούς και αλλά και την πολιτεία απέναντί τους. Σήμερα ωστόσο η συνεισφορά τους θεωρείται σημαντική και θετική στο ζήτημα της προώθησης της ισότητας. Η αξιολόγηση λοιπόν της δράσης του ακτιβιστή και των ιδανικών του από την κοινωνία και ενδεχομένως η αναγνώριση του από την πολιτεία μπορεί να έρθει αρκετά χρόνια μετά το πέρας της δράσης του.

Στην εποχή του Γκάντι η έννοια του ακτιβισμού δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη για αυτό και δεν έχουμε αναφορές σε αυτόν. Ωστόσο στις μέρες μας ο Γκάντι θεωρείται κλασσικό παράδειγμα ακτιβιστή. Θα συμφωνήσουμε βέβαια ότι κάθε ακτιβιστής σύγχρονος ή παλαιότερης εποχής έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και δεν χρειάζεται να μπαίνουμε στη διαδικασία της σύγκρισης. Σχετικά με τον ακτιβισμό και την ιστορία του υπάρχουν πολλές πηγές για τους ενδιαφερόμενους αλλά η συσχέτισή του με επεισόδια στα εξάρχεια δεν εντοπίζεται με μεγάλη ευκολία και συχνότητα στη σχετική βιβλιογραφία. Εδώ έχει αξία να αναφέρουμε και ένα ακόμα παράδειγμα μιας οργάνωσης ακτιβιστών οι οποίοι μάλιστα είναι υπέρ των ανεμογεννητριών. Αναφέρομαι στην οικολογική οργάνωση Greenpeace. Να σημειωθεί ότι μέλη της εν λόγω οργάνωσης έχουν επανειλημμένα και παρανόμως εμποδίσει πλοία να εκτελέσουν εργασίες τις οποίες η οργάνωση θεωρεί βλαπτικές για το περιβάλλον και έχουν συλληφθεί για αυτή τους τη δράση. Με αυτό τον τρόπο η εν λόγω οργάνωση έχει εμποδίσει ή έχει προσπαθήσει να εμποδίσει την υλοποίηση σημαντικών και σε πολλές περιπτώσεις νόμιμων επενδύσεων πολλών εκατομμυρίων. Ωστόσο η κοινή γνώμη φαίνεται σε γενικές γραμμές να επικροτεί τέτοιου είδους ακτιβιστικές ενέργειες και να μη δυσανασχετεί με τον παράνομο ή ακτιβιστικό χαρακτήρα των δράσεων αυτών. Θα επιμείνω ότι η περίπτωση της Άνδρου είναι ξεχωριστή καθώς υπάρχει και το παράδειγμα της Τήνου λίγα μίλια μακρύτερα που φαίνεται να αποτελεί μια κοινωνία ακτιβιστών. Στο νησί της Τήνου φαίνεται λοιπόν ότι ο ακτιβιστής δεν χρησιμοποιείται ως συνώνυμο του χούλιγκαν αλλά περισσότερο ως συνώνυμο του ενεργού πολίτη. Τέλος να σημειώσουμε ότι η πρωτοβουλία για την τηλεδιάσκεψη δημάρχων από όλη την Ελλάδα για το θέμα των ανεμογεννητριων στην οποία συμμετείχε και ο δήμαρχος της Άνδρου έχει στοιχεία θεσμικού ακτιβισμού.

Από τη στιγμή λοιπόν που θα μπορούσε να διαμορφωθεί ένα ποιοτικό πλαίσιο δημόσιου διαλόγου θα μπορούσε κάθε πλευρά να εκφράσει τα επιχειρήματά της για το κατά πόσο συνεισφέρουν ή δε συνεισφέρουν οι αιολικοί σταθμοί στην προστασία του περιβάλλοντος, το κόστος της αιολικής ενέργειας, το θεσμικο πλαίσιο, τη χωροταξία και όλα τα συναφή ζητήματα. Πρόκειται για ένα θέμα πολύπλοκο με πολλές προεκτάσεις, όχι μόνο περιβαλλοντικές που δεν αφορά μόνο την Άνδρο αλλά όλη την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Είναι πολύ εύκολο και πολύ σωστό να λέμε ότι τα ορυκτά καύσιμα είναι καταστρεπτικά για το περιβάλλον. Είναι εξίσου εύκολο όμως, αλλά αμφίβολης ορθότητας, να λέμε ότι υπάρχει διαθέσιμη και αξιόπιστη τεχνολογική λύση και οτι αυτή είναι η αιολική ενέργεια καθώς αυτή τη στιγμή υπάρχει πολύ μεγάλη συζήτηση και σκεπτικισμός για το θέμα σε παγκόσμιο επίπεδο, τόσο για τις τεχνολογικές δυνατότητες και περιορισμούς των ανεμογεννητριών όσο και για άλλα συναφή ζητήματα. Δυστυχώς όμως το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου δεν αφήνει αυτή τη στιγμή πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Ο Θωμάς ότι και να γράψει κάποιος απαντά το ίδιο ρεφραίν. Στην Άνδρο η λέξη ακτιβιστής έχει αρνητικό φορτίο. Στην Ελλάδα νομίζει πως έχειν θετικό. Ατυχώς η λέξη δεν έχει ταυτιστεί με όσους διεθνείς παράγοντες λέει και ξαναλέει, αλλά με τους μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, τον Μαβή της Άνδρου και άλλους αντίστοιχους πολίτες. Δεν το καταλαβαίνει πως ο Γκάντι και ο Μαβής δεν έχουν κοινά. Ουτε ήταν ακτιβιστές στον ίδιο αγώνα. Άλλωστε ο Γκάντι δεν μιλούσε για ακτιβισμό.
Συνεπώς δεν εχει νόημα η συζήτηση με δοξαστικά αυτών που είναι υπέρ του κάρβουνου και κατά του αέρα για την παραγωγή ενέργειας. Ούτε θα δικαιώσει καμία ιστορία την βλακεία των οπαδών των πλέον ρυπογόνων ορυκτών καυσίμων.

Εν ολιγοις, ο ακτιβισμος για να εχει θετικο προσημο και συνεπως αποδοχη απο την οποια κοινωνια θα πρεπει να βασιζεται τουλαχιστον σε εναν απο τους 2 παρακατω πυλωνες:
Α. Αυτοι που τον πρεσβευουν ειναι κατα γενικη ομολογια σημαινοντα, κοινως αποδεκτα και επιτυχημενα προσωπα,
η/και
Β. Αυτο το για το οποιο μαχονται εχει προφανη υψηλα ιδανικα, αφορα πασιφανεις, αποδεδειγμενους και επωφελεις για το συνολο της κοινωνιας στοχους.
Τελος, ειναι σαφες οτι θα πρεπει οι ενεργειες αυτες να μην θιγουν τα δημοκρατικα δικαιωματα αλλων.
Αλλωστε, η δημοκρατια, ειναι το μονο πολιτευμα που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ καθενας να λεει η να κανει ο,τι θελει.

Πολύ κατανοητή η θέση του κύριου Παύλου ή Σαούλ και προφανής η παρατήρησή του για τις εποχές που αλλάζουν και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους αλλά και τις διαφορετικές προσωπικότητες των ακτιβιστών του παρελθόντος. Να σημειώσουμε βέβαια ότι οι διάσημοι ακτιβιστές του παρελθόντος είχαν δεχθεί σφοδρή κριτική, κατηγορίες και διώξεις στην εποχή τους οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις έφτασαν έως τη δολοφονία τους. Η πάροδος των ετών βέβαια και η μελλοντική αναγνώριση της προσφοράς τους, τους χάρισε μια αίγλη που δεν μπορούν πλέον να απολαύσουν για προφανείς λόγους. Ωστόσο, χωρίς να μπαίνω στην ουσία του ζητήματος των ανεμογεννητριών, της κλιματικής αλλαγής, των ορυκτών καυσίμων, του μεγέθους της παρέμβασης στο περιβάλλον της Άνδρου σχολιάζω τη χρήση της λέξης ακτιβισμός από μερίδα της κοινωνίας της Άνδρου ως έννοια με αρνητικό περιεχόμενο. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι η Άνδρος δεν έχει καμία ιδιαίτερη παράδοση ακτιβισμού και ως εκ τούτου η κοινωνία της να είναι επιφυλακτική έως εχθρική μπροστά σε αυτό το καινούριο στοιχείο.

Το άλλο κρίσιμο στοιχείο που θέλω να τονίσω είναι το πλαίσιο υπό το οποίο διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος στην Άνδρο. Έχει παρατηρηθεί ότι πολύ συχνά εκφράζονται αρνητικές κρίσεις για ατόμα προκειμένου να υποβαθμιστούν τα επιχειρήματά τους. Είναι πολύ πιθανό παρόμοια κριτική να είχαν δεχθεί και ακτιβιστές του παρελθόντος που τώρα η προσωπικότητά τους απολαμβάνει εκτίμησης στη συνείδηση του κόσμου. Μπορώ να φανταστώ για παράδειγμα να αποκαλείται ο Γκάντι χασοδίκης από τους αντιπάλους της εποχής του. Θεωρώ λοιπόν ότι προκειμένου να διεξαχθεί ένας ποιοτικός δημόσιος διάλογος θα πρέπει να αποφεύγονται πρωτίστως τα λογικά σφάλματα του τύπου ο κύριος Μ δεν έχει επαγγελματική δραστηριότητα και άρα η άποψή του για τις ανεμογεννήτριες είναι ψευδής. Καταλαβαίνω βέβαια ότι είναι μεγάλος ο πειρασμός να υποπέσουμε σε λογικά σφάλματα αυτού του είδους λόγω της σημαντικής ρητορικής τους δύναμης και των ισχυρών εντυπώσεων που προκαλούν. Καλό θα ήταν ωστόσο να μείνουμε σε αντιπαράθεση επιχειρημάτων και όχι σε σύγκριση της επαγγελματικής επιτυχίας μεταξύ των αντιπαρατιθέμενων πλευρών. Όλα αυτά τα αναφέρω χωρίς να μπαίνω αυτή τη στιγμή καθόλου στην ουσία της αντιπαράθεσης για το ζήτημα των ανεμογεννητριών καθώς θεωρώ ότι θα πρέπει το πλαίσιο της διαμάχης αυτής να συμορφώνεται με τους κανόνες της λογικής.

Ενδιαφέρουσα η απάντηση του Θωμά. Λίγο μακριά από την σημερινή πραγματικότητα. Υπάρχει μια κάπως ιλιγγιώδης απόσταση από "ακτιβιστές" όπως ο Μαχάτμα Γκάντι ή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Μαβής νομίζω. Όπως υπάρχει μια επίσης ιλιγγιώδης απόσταση από τον Γρηγόρη Λαμπράκη και με κάποιους στην Άνδρο που διαφωνούν με την τεχνολογία και την κλιματική αλλαγή. Τι σχέση μπορεί να έχει ο ακτιβισμός στην πορεία Ειρήνης και της δολοφονίας Λαμπράκη με τις ανεμογεννήτριες στο Φραγκάκι; Ας μην τα μπλέκουμε όλα.

Ο ακτιβισμός και η κοινωνία των πολιτών δεν είναι πάντα ταυτόσημα. Δεν υπήρχε η έννοια "κοινωνία των πολιτών" επί Γκάντι ή Λούθερ Κινγκ. Ο πρώτος πάλεψε για την ανεξαρτησία των Ινδιών. Ο δεύτερος για την ισότητα των μαύρων. Τα μπερδεύετε όλα, ανθρώπους, αγώνες, στόχους, εποχές. Αν αυτό σας δίνει επιχειρήματα υπέρ του κάθε ανεπάγγελτου Μαβή ή όσων αυτοαποκλήθηκαν "ακτιβιστές" και πήγαν στο λιμάνι του Γαυρίου θεωρώντας πως εκφράζουν κίνημα και μετά έλεγαν στο λιμεναρχείο πως πήγαν για καφέ για να μην πληρώσουν πρόστιμο 150 ευρώ δικό σας πρόβλημα.

Στην Άνδρο ο ακτιβισμός όπως γίνεται σήμερα δεν σημαίνει φως. Σημαίνει σκοτάδι. Σημαίνει κάρβουνο για να έχουμε φως. Σημαίνει εισαγωγές πετρελαίου για να έχουμε φως. Σημαίνει ψέματα, υπερβολές και καταστροφολιγική προπαγάνδα. Αν δεν το βλέπεις Θωμά πρόβλημα σου. Και μάθε πως ο ακτιβισμός είναι μέσο δεν είναι στόχος. Δεν δοξάζεται κάθε στόχος. Δεν αγιοποιείται κάθε μέσο. Κάθε εποχή κι ο Στάλιν της, κάθε εποχή και ο Άγιος Φραγκίσκος της. Βρείτε εσείς στην εποχή μας τους σταλινικούς και τους αγίους που υπόσχονται την γη της επαγγελίας. Μόνο που είναι διαφορετική των πρώτων από των δεύτερων. Και διαφορετικά τα μέσα. Και να θυμάσαι πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αλλιώς και οι του ISIS ακτιβιστές ήταν.

Ο κύριος Παύλος ή Σαούλ φαίνεται να επιβεβαιώνει την αρνητική εικόνα που έχει μεγάλο μέρος την κοινωνίας την Άνδρου για τον ακτιβισμό και τον παρουσιάζει ως συνώνυμο ενός συνόλου ενεργειών που έχουν ως αυτοσκοπό τη δημιουργία χάους και καταστροφών. Ωστόσο θεωρώ ότι για την εκτός Άνδρου κοινή γνώμη, οι δράσεις που αφορούν τον ακτιβισμό δεν συνδέονται σε καμία περίπτωση με τρομοκρατικές ενέργειες, αποκεφαλισμούς και αθλητικές δραστηριότητες αλλά με δράσεις που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προστασία του περιβάλλοντος, την εργασία, τη μόρφωση, ζητήματα ισότητας κοκ. Οι δράσεις που σχετίζονται με τον ακτιβισμό συνήθως εξειδικεύονται σε απεργίες, πορείες, συναυλίες, αλλά και εθελοντικές δράσεις. Ο ακτιβισμός βασίζεται στη δύναμη της κοινωνίας των πολιτών που μπορεί να ασκήσει δύναμη για να φέρει αλλαγές. Μπορούμε να αναφέρουμε χωρίς πολύ σκέψη λίγα παραδείγματα ακτιβιστών όπως τον Μαχάτμα Γκάντι, τον Μάρτιν Λούθερ Κνινγκ, τον Τζον Λένον, το Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Παύλο Φύσσα αλλά και πολλούς ανώνυμους όπως τα μέλη της οργάνωσης της διεθνούς αμνηστίας. Να σημειώσουμε επίσης ότι κανένας από όλους αυτούς δεν έμεινε στην ιστορία για τις επαγγελματικές του επιτυχίες αλλά για την κοινωνική του δράση. Να αναφέρουμε ειδικότερα ότι ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν ένας απολύτως αποτυχημένος δικηγόρος, αλλά στην αξιολόγηση της δράσης του αυτό έχει μάλλον μηδαμινή αξία. Να προσθέσουμε επίσης ότι ούτε ο ηλικιακός παράγοντας δεν φαίνεται να αποτελεί εμπόδιο στην ακτιβιστική δράση. Οι ανωτέρω προσωπικότητες παρέμειναν ακτιβιστές μέχρι και το θάνατό τους ή τη δολοφονία τους ακόμα και σε μέση ή και πιο προχωρημένη ηλικία. Αντίθετα όταν η δράση ατόμων στοχεύει στην περιστολή δικαιωμάτων και βάλλει τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, πολύ δύσκολα μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε ως ακτιβιστές. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του υπουργού αγροτικής ανάπτυξης που ο αυτοχαρακτηρισμός του ως ακτιβιστή της δεξιάς για την δράση του κατά την περίοδο της νεότητάς του μόνο θυμηδία προκάλεσε. Κατά συνέπεια θεωρώ ότι η όποια αντιπαράθεση με άτομα με καποιου είδους κοινωνική, περιβαλλοντική ή εν γένει ακτιβιστική δράση δεν θα πρέπει να αναλώνεται σε κριτική ως προς την επαγγελματική τους κατάσταση και σταδιοδρομία ή στην ηλικιακή τους φάση. Η δύναμη ή η ένδεια των επιχειρημάτων θεωρώ πως είναι ανεξάρτητη και της ηλικίας αλλά και της επαγγελματικής ή μη επιτυχίας όποιου τα εκφράζει και θα πρέπει να αξιολογούνται αυτοτελώς. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να πέσουμε στην παγίδα του λογικού σφάλματος που αποδίδεται με τον όρο προσφυγή στην αυθεντία και του διϋκού του που είναι το επιχείρημα ενάντια στο άτομο. Συνοπτικά να αναφέρουμε ότι η προσφυγή στην αυθεντία συνοψίζεται στο εξής σχήμα. Ο Α υποστηρίζει το χ. Ο Α έχει ένα θετικό χαρακτηριστικό και άρα το χ είναι ορθό. Για την εφαρμογή του επιχειρήματος ενάντια στο άτομο διατυπώνουμε μια αρνητική κρίση για το τον Α ώστε να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι ο χ ισχυρισμός του είναι λανθασμένος. Και οι δύο είναι πολύ αποτελεσματικές ρητορικές τεχνικές αλλά έχουν το ουσιώδες μειονέκτημα να αποτελούν λογικές πλάνες. Η δε δεύτερη τεχνική στερείται και κάποιας λεπτότητας που αρμόζει σε ένα δημόσιο διάλογο υψηλού επιπέδου.

Τι μπορεί να σημαίνει άραγε ακτιβιστής; Η λέξη είναι ξενική με αναφορά το active. Τι κάνει ένας active τύπος; Είναι ενεργητικός. Και σε τι ενεργεί; Σε κάτι καλό; Σε κάτι κακό; Πως μπορεί να έχει θετικό πρόσημο ο ακτιβιστής κι όχι αρνητικό; Από την αξιολόγηση των πράξεων του.
Άρα η λέξη ακτιβιστής ΔΕΝ έχει θετικό πρόσημο. Μπορεί να έχει και αρνητικό. Π.χ. ακτιβιστές είναι και οι του ISIS. Κόβουν κεφάλια. Βιάζουν γυναίκες. Ακτιβιστές είναι και οι ορειβάτες. Ακτιβιστές είναι οι μπαχαλακηδες.
Στην Ελλάδα τα πολλά τελευταία χρόνια η λέξη ακτιβιστής προσδιόρισε τους μπαχαλάκηδες, Και όχι τους ορειβάτες. Ή, το ISIS. Συνεπώς Θωμά η λέξη στην Ελλάδα που ζούμε έχει αρνητική φόρτιση. Αλήθεια πες μας Θωμά μερικούς δρόμους αφιερωμένους σε ακτιβιστές για την θετική τους δράση;
Και επί της ουσίας: ακτιβιστής ήταν ο Σαούλ ως διώκτης των Χριστιανών. Ακτιβιστής και ο Μαβής ως διώκτης των ανεμογεννητριών, Ακτιβιστής και ο Παύλος ως δάσκαλος του Χριστιανισμού. Ακτιβιστής και ο Τριδήμας ως καθαριστής μονοπατιών.
Αλήθεια ποιος κάνει περισσότερο ντόρο για το πρόσωπο του και για τις απόψεις του; Φυσικά ο Μαβής. Ποιος προσδιορίζει λοιπόν την έννοια "ακτιβιστής" στην Άνδρο; Ο Μαβής. Τι επάγγελμα κάνει για να ζει ο Μαβης; Άγνωστο. Δηλώνει ακτιβιστής. Ζει από τον ακτιβισμό; Άγνωστο.
Άρα η αρνητική φόρτιση της έννοιας ακτιβισμός προέρχεται από ανθρώπους που έχουν φτάσει τα 50 τους. Δεν ασκούν επάγγελμα για να ζήσουν. Ζουν μια παρατεταμένη και εξεγερμένοι εφηβεία στα 50 τους. Αυτό γιατί η κοινωνία της Άνδρου η της Ελλάδας να το θεωρεί θετικό;

Είναι εντυπωσιακό το μέγεθος του αρνητικού φορτίου που φέρει η έννοια του ακτιβισμού για μεγάλη μερίδα των πολιτών της Άνδρου, μεταξύ αυτών και του δημάρχου. Θεωρείται δε από πολλούς ως χαρακτηριστικό ασυμβίβαστο με τον επαγγελματισμό αλλά και συνώνυμο του χαβαλέ. Αυτή η αντίληψη βέβαια είναι πολύ πιο σπάνια στον υπόλοιπο ελληνικό πληθυσμό, όπου σε πολλές περιπτώσεις ακτιβιστές χαίρουν της εκτίμησης των συμπολιτών τους και σε αρκετές θεωρούνται έως και ήρωες. Υπάρχουν πολλά γνωστά ιστορικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτή την πραγματικότητα αλλά και πιο σύγχρονα. Ορισμένοι ακτιβιστές μάλιστα τιμούνται και από την πολιτεία για την προσφορά τους καθώς έχουν δοθεί τα ονόματά τους σε κεντρικούς δρόμους μεγάλων και μικρών πόλεων. Ενδεχομένως, αυτή η επιφυλακτική έως εχθρική προς τον ακτιβισμό στάση να μπορεί να αποδοθεί σε κάποια ιδιαίτερα γεωγραφικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά της Άνδρου που διαμόρφωσαν μια διαφορετική κουλτούρα σε σχέση με άλλα μέρη της Ελλάδας. Ίσως τελικά η εν λόγω στάση προς τον ακτιβισμό να αποτελεί υποψήφιο αντικείμενο μιας ευρύτερης κοινωνιολογικής και ανθρωπογεωγραφικής μελέτης.
Σχετικά τώρα με τα σχόλια περί της κυρίας ή κυρίου ΧΩΡΑΣ περί αναγκαιότητας περιορισμού της δημοκρατίας αλλά και επανίδρυσης τόπων εξορίας για αντιφρονούντες, παρατηρούμε ότι εμφανίζουν μία συνάφεια με απόψεις προσφάτως καταδικασμένης εγκληματικής οργάνωσης και ως εκ τούτου έχουν χάσει την όποια αίγλη τους στα μάτια του μεγαλύτερου μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Πιστεύω πως το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία της Άνδρου.