Εν Άνδρω

Του Δημήτρη  Σταυρόπουλου

 

Το εξώφυλλο του διεθνούς περιοδικού Vogue του Σεπτεμβρίου με τις αναφορές στην Άνδρο. 

Είναι ωραίο να γράφεις τέτοιες ειδήσεις για το νησί από το οποίο κατάγεσαι και αγαπάς. Και είναι σαφώς ωραιότερο, όταν αυτές τις ειδήσεις-που επαινούν τον τόπο σου - τις διαβάζουν εκατομμύρια αναγνώστες, σε όλο τον κόσμο. Η Άνδρος όπως όλοι ελπίζαμε, αλλά – είναι αλήθεια - νωρίτερα από ότι περιμέναμε, άρχισε να δέχεται τις πρώτες επαινετικές κριτικές και τα εύσημα από το φετινό καλοκαίρι που όσοι το ζήσαμε στο νησί, ήταν πολύ καλό, παρά τον συνεχή δυνατό αέρα και τα διάφορα τοπικά προβλήματα που ωστόσο δεν στάθηκαν αιτία να προκληθεί δυσφορία ή ενόχληση στον κόσμο που την επισκέφτηκε.

Με το τέλος του καλοκαιριού, δυο κορυφαία ευρωπαϊκά έντυπα, φιλοξενούν εκτενή αφιερώματα στην Άνδρο, υμνούν τις ομορφιές της και παροτρύνουν το κοινό τους, να την επισκεφθεί το επόμενο καλοκαίρι. Δυο δημοσιεύματα που δίνουν το στίγμα της γενικότερης εικόνας του νησιού και μάλιστα έξω από τα ελληνικά σύνορα, κάτι που πρέπει να αξιοποιηθεί ανάλογα.

Η παραλία "της γριάς το πήδημα" στο Κόρθι όπως την προβάλει η Vogue.

Πρόκειται για τη Vogue που θεωρείται το απόλυτο διεθνές γυναικείο περιοδικό, με εκατοντάδες χιλιάδες φανατικές αναγνώστριες και την ηλεκτρονική έκδοση της μεγάλης έγκυρης βρετανικής εφημερίδας  Guardian με πάνω από 9.000.000 αναγνώστες το μήνα.

Το εξώφυλλο της αγγλικής έκδοσης του διεθνούς περιοδικού Vogue όπου αναφέρεται η Άνδρος.

Χαρακτηριστικά η Vogue γράφει: «Μύκονος, Σαντορίνη, Πάτμος, Αντίπαρος, Ρόδος: Πράγματι πρόκειται για τοπ ελληνικούς προορισμούς. Παρ όλα αυτά είναι ακριβοί και πολλές φορές «περικυκλωμένοι» από πάρα πολλούς τουρίστες. Αντίθετα, υπάρχουν και άλλα νησιά γεμάτα περιπέτεια, δράση και «επικούρειες απολαύσεις», προσφέροντας πολύ περισσότερα από τα «κορεσμένα» νησιά.

Η Άνδρος είναι ένα μεγάλο νησί – το δεύτερο μεγαλύτερο των Κυκλάδων μετά τη Νάξο – που «συντίθεται» από βουνά και κοιλάδες, κρυφούς καταρράκτες, χωριά και μοναστήρια. Βρίσκεται μόλις δυο ώρες από το λιμάνι της Ραφήνας, κοντά στην Τήνο και τη Μύκονο. Και γιατί σχεδόν κανείς δεν μιλά γι αυτή;

Σύμφωνα με μια θεωρία, η ιστορία της ως ναυτιλιακό κέντρο σε συνδυασμό με τα αμέτρητα χωριά της, στάθηκε η αιτία να μην παρατηρηθεί μαζικός τουρισμός.»

Η παραλία του Φελλού με το οποίο παρουσιάζεται η Άνδρος στο άρθρο του Guaρdian.

Εξίσου διθυραμβικό και το αφιέρωμα στην ηλεκτρονική έκδοση του Guardian. Το υπογράφει η δημοσιογράφος Rachel Howard η οποία επισκέφθηκε την Άνδρο μαζί με την οικογένεια της στα μέσα του καλοκαιριού και εντυπωσιάστηκε από την γοητεία του νησιού, το οποίο όπως γράφει:

«Αναχωρώντας από ένα υγρό βρετανικό καλοκαίρι για ένα ελληνικό νησί γνωστό σαν «Μικρά Αγγλία» - μοιάζει μια δελεαστική κατάσταση. Και δεν χρειάζεται βεβαίως να ανησυχεί για τον καιρό. Η σκληροτράχηλη Άνδρος είναι το βορειότερο νησί των Κυκλάδων… Αυτό το μεγάλο ήσυχο νησί βρίσκεται μόλις δύο ώρες από την Αθήνα…

Όσοι δραπετεύουν στην Άνδρο κυρίως «κολλάνε» στις παραλίες. Έχει πάνω από 70 δαντελωτές παραλίες, οργανωμένες και εύκολα προσβάσιμες για οικογένειες, αλλά και απομονωμένες με άγρια ομορφιά, πλήθος δραστηριοτήτων και ένα άρτια οργανωμένο δίκτυο μονοπατιών ή την φημισμένη Χώρα με τα περίφημα αρχοντικά της πάνω από την θάλασσα…

Στο εσωτερικό της η Άνδρος έχει ορεινές πλαγιές πιο επιβλητικές και από τα φημισμένα Highlands της Σκωτίας, η Άνδρος δεν μοιάζει με κανένα άλλο νησί των Κυκλάδων. Είναι ΄΄ενα νησί γεμάτο τοξωτά πέτρινα γεφύρια και αμέτρητες φυσικές πηγές, κατάφυτες εκτάσεις με δέντρα και ελιές που συνυπάρχουν αρμονικά με μεσαιωνικά παρατηρητήρια και μικρούς καταρράκτες που ξεπροβάλλουν μέσα από καστανιές...».

Άχλα: το Όναρ, σπίτι-ξενοδοχείο του Μάκη Πατζόπουλου. όπως παρουσιάζεται στη Vogue.

1. Από την Vogue

Andros is a big island—the second largest in the Cyclades after Naxos—composed of mountains and valleys, natural springs, pristine coves, hidden waterfalls, villages, and monasteries. It’s two hours from Rafina port in Athens, a short distance from Tinos, and on the way to Mykonos. And yet, how come no one is talking about it? Well, as one theory would have it, Andros’s history as a maritime center, combined with the island’s fortified villages, has drastically deterred development, especially through mass tourism.

But with a little research and four-wheel-drive, this underrated island begins to reveal itself as both mysterious and enchanting. Start by renting a car at the port and visiting tranquil Fellos beach, about 10 minutes northwest of Gavrio port, or head south toward the windsurf and surf spots around Agios Petros. Drive through the west coast beaches and villages and stop at the lovely Andros Town, aka Chora. This predominantly pedestrian village has the island’s most concentrated selection of quality places to eat, drink, and shop, plus the Andros Museum of Contemporary Art —arguably one of the best museums in the Cyclades.

Ανδριώτικος μεζές με χταπόδι. Από την αγγλική έκδοση της Vogue.

1. Από τον Guardian

Leaving a sodden British summer for a Greek island known as Micra Anglia – Little England – seemed like tempting fate, but worrying about the weather wasn’t necessary. Rugged Andros, the northernmost island in the Cyclades, owes its sobriquet to the Greek shipping clans who run their maritime empires from London, dispatch their offspring to British boarding schools, but have established members’ clubs, museums, and even a class system of sorts back home. These magnates have also kept tourism at bay: not wanting their homeland overrun by holidaymakers. So this large, lush island, only two hours from Athens, has stayed under the radar.

Those who do venture to Andros generally stick to the coast, scalloped with over 70 beaches, or the stately town of Chora, a cluster of neoclassical mansions jutting out to sea. Inland, the landscape is more evocative of the Scottish Highlands than the Cyclades: arched stone bridges and burbling brooks, valleys punctuated by medieval watchtowers, waterfalls spilling through chestnut forests.

The hike to Achla beach was too challenging for Lucas and the bone-rattling dirt road was too much for me, so we took a boat from Chora. After swimming in the gin-clear sea, we wandered up the valley to a cascading rock pool shaded by ancient planes. “I wish we could stay here forever,” Lucas sighed. I couldn’t grant him that wish, but the next best thing was missing the boat back to Chora and having to spend the night at Onar, a handful of smartly renovated stone cottages in the wilderness. We lazed in a hammock on the stone terrace. “I’ve never seen so many stars,” Lucas marvelled. Neither have I.