Εν Άνδρω

Μια εικόνα: η Άνδρος. Και δύο στιγμές: ένας μικρός που λέει τα κάλαντα με φόντο την Χώρα και το Αιγαίο. Πρώτα τα παλεύει με την λύρα του. Και μετά τα λέει και με το τρίγωνό του. Σοβαρός, αλλά και αμήχανος...

Καλήν εσπέρα άρχοντες...

Τέτοιες μέρες είναι οι μέρες των παιδιών. Των παιδιών, που τους ανήκει το μέλλον της Άνδρου και του κόσμου. Ένα μέλλον που εμείς οι μεγάλοι συχνά ξεχνάμε πως είναι δικο τους και «φροντίζουμε» να τους το περιορίζουμε ή να τους το στριμώχνουμε ανάμεσα στις δικές μας αναζητήσεις και προτεραιότητες.

Πάνε χρόνια πολλά. Ήταν μόλις δύο χρονών το πρώτο μου παιδί. Το είχα αγκαλιά και περίμενα στη σειρά στο ταχυδρομείο της Χώρας. Ξαφνικά με πλησιάσε μια ηλικιωμένη κυρία και με μια περίεργη θέρμη μου είπε: "κρατάτε αγαπητέ ότι πιο πολύτιμο στον κόσμο στα χέρια σας". Χαμογέλασα ευγενικά και με αμηχανία. Το δέχτηκα σαν φιλοφρόνηση ή σαν άποψη μιας ηλικιωμένης. Είχα τόσα στο νου μου τότε.

Τα χρόνια πέρασαν και μαζί πέρασαν και πολλά που αυτά που είχα τότε στο νου μου. Τώρα που μεγάλωσα περνώ πάντα αυτές τις ιδιότυπα γιορτινές μέρες συνήθως με το τρίτο και μικρότερο παιδί μου στην Άνδρο (τα άλλα είναι πια μακριά). Και τώρα κατανοώ τι ήθελε να μου πει η ηλικιωμένη ανδριώτισα πριν 20 χρόνια. Προφανώς πρέπει να μεγαλώσεις αρκετά για να μπορείς να δεις τον κόσμο μέσα από τα ματιά ενός παιδιού και όχι μέσα από τις δικές σου βιαστικές προτεραιότητες σκέφτομαι με την πείρα του σήμερα...

Το «Εν Άνδρω» με αυτές τις σκέψεις και αυτές τις δύο εικόνες από μια Χώρα που την τυλίγει το ανεμόβροχο, από ένα νησί με λίγους πιστούς κοντά του αυτές τις δύσκολες χειμωνιάτικες μέρες και μπροστά σε ένα αφρισμένο Αιγαίο, στέλνει με τον τρόπο του τα Χρόνια Πολλά στους αναγνώστες του.

Δ. Μπ.