Εν Άνδρω

"Κορίτσια στον Ήλιο": μια ταινία σταθμός του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά και μια υπέροχη εποχή για την Άνδρο. Το ασπρόμαυρο πολυβραβευμένο εδώ και στο εξωτερικό φιλμ του Βασίλη Γεωργιάδη, με την μαγευτική μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, έδωσε τότε μια τεράστια τουριστική ώθηση στην Άνδρο (ιδιαίτερα στο Μπατσί) και την τοποθέτησε στην λίστα των πιο δημοφιλών ελληνικών νησιών.

Καλοκαίρι του 1967… Έτσι άρχισαν όλα.

Η ιδέα ήταν του παραγωγού Κλέαρχου Κονιτσιώτη που ήθελε να κάνει μια σπονδυλωτή ταινία με θέμα τον ελληνικό τουρισμό που τότε, αναπτυσσόταν με ραγδαίους ρυθμούς.

Έμενε να βρεθεί ο χώρος των γυρισμάτων. Στόχος ήταν ένα απόμακρο, κάπως ερημικό χωριό. Ιδέα του Βόγλη ήταν το Μπατσί της Άνδρου όπου και τελικά η ταινία γυρίστηκε.

 

 Η ηθοποιός Αν Λόμπεργκ, την οποία ο Γεωργιάδης είχε ήδη δει σε μια ταινία, θα πρωταγωνιστούσε στον ρόλο μιας ξένης, της Άναμπελ, που γνωρίζεται με έναν έλληνα βοσκό, τον Γιάννη Βόγλη.

«Η μητέρα μου ήταν από την Άνδρο, από το Πάνω Κόρθι» θυμάται παλιότερα  ο Βογλης «και έτσι γνώριζα πολύ καλά το νησί αλλά και τους κατοίκους του. Επί χρόνια κάθε καλοκαίρι παραθέριζα στο Μπατσί, στο σπίτι της φίλης, Βίκυς Σαμαρίνα, στο "σπίτι του παππού" όπως το αποκαλούσε, σε ένα εκπληκτικό σημείο με εκπληκτική θέα». 

Τα χρήματα της παραγωγής ήταν ελάχιστα, οπότε το «Κορίτσια στον ήλιο» εξελίχθηκε σε «οικογενειακή υπόθεση». Χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες του ο Βόγλης φρόντισε για τη φθηνή διαμονή του συνεργείου και των ηθοποιών στα ξενοδοχεία, ενώ για λόγους οικονομίας στην ταινία έπαιξε τόσο ο Γεωργιάδης όσο και ο Κονιτσιώτης. Η καταπληκτική φωτογραφία του Νίκου Γαρδέλη έγινε «μόλις με δυο φώτα σε ένα νησί που δεν είχε σχεδόν καθόλου φωτισμό!»

Είναι λίγο ειρωνικό πως η πιο γνωστή ατάκα της ταινίας «Κορίτσια στον ήλιο», το «στάσου, μύγδαλα!» που φωνάζει ο βοσκός στην Αναμπελ, δεν είναι σκηνή γυρισμένη στην Άνδρο, αλλά στην Αθήνα.

Η σκηνή προστέθηκε στην ταινία στην επιμήκυνσή της. Ο Γιάννης Βόγλης θυμάται με πολύ ζωηρά χρώματα αυτό το γύρισμα: «Φορούσα την κάπα και ήταν πολύ βαριά. Το γυρίζαμε πάνω-κάτω συνέχεια. Κάποια στιγμή μπάφιασα και είπα στον Γεωργιάδη: "Έλα, ρε Βασίλη, αφού το 'χουμε το πλάνο, βαρέθηκα πια, “στάσου μύγδαλα, στάσου μύγδαλα". Κι εκείνος γυρνά και μου λέει:"Βόγλη! Αυτή η φράση θα σε κυνηγάει σ' όλη σου τη ζωή".

 Και είχε δίκιο. Γιατί ο Βασίλης είχε μια εκπληκτική αίσθηση για τα πράγματα. Δεν νομίζω ότι υπήρχε άλλος σκηνοθέτης που να έχει την αίσθηση της λαϊκής ποιότητας, της ποιότητας δηλαδή που μπορούσε να ακουμπήσει τον κόσμο».

Αν έλειπε η σκηνοθετική εμπειρία του Βασίλη Γεωργιάδη, το «Κορίτσια στον Ήλιο» θα ήταν απλά ένα τουριστικό ρομάντζο με φόντο τη γήινη Άνδρο των 60s και highlight το «στάσου, μύγδαλα» που άθελά του έγραψε τη δική του καλτ διαδρομή στην ελληνική ποπ-κουλτούρα.

Παρά το σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, στο «Κορίτσια στον Ήλιο» δεν συμβαίνει τίποτα. Ή συμβαίνουν τα πάντα - αν θεωρήσει κανείς πως ήταν ένα love story με άδοξο τέλος. Αρκετό όμως να επαναφέρει την μνήμη κάθε καλοκαιρινού έρωτα που διήρκεσε όσο ένα ηλιοβασίλεμα στην παραλία και δεν ξεχάστηκε ποτέ, μένοντας για πάντα στο μεγάλο ημερολόγιο των ελληνικών διακοπών.

Σχεδόν βωβό, με μοναδικό ήχο αυτόν της φύσης και το αριστουργηματικού soundtrack του Σταύρου Ξαρχάκου με τους ευαίσθητους στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου και την αισθησιακή φωνή της Μαρίας Δημητριάδη, το «Κορίτσια στον Ήλιο» διαδραματίζεται στην τουριστική Άνδρο των τελών της δεκαετίας του 60, ακριβώς πάνω στην αυγή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, εποχή που το ελληνικό σινεμά αναζητούσε την ελαφρότητα, τη φυγή την ηθογραφία και την ορμή μιας νεότητας βγαλμένης από το ανέμελο των περιστάσεων.

Και αν το δεις λίγο στο «πιο καμένο από τον ήλιο», η Αναμπελ είναι μια ελαφριά - σαν αεράκι στην ακρογιαλιά - πράξη αντίστασης καθώς ως «ξένη» προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που της συμβαίνει - τυχερή, όχι γιατί το καλοκαιρινό της διάλειμμα είναι καταδικασμένο να τελειώσει, ώστε να έχει κάποιο νόημα - αλλά γιατί θα έχει για πάντα την Άνδρο να της θυμίζει πως στην Ελλάδα τα καλοκαιρινά «σ' αγαπώ» ξεκινάνε τόσο απλά όπως μια χούφτα αμύγδαλα.

«Εν Άνδρω»