Το Andros χαιρετά την… Άνδρο!
Του Διαμαντή Μπασαντή
Μιλάγαμε με τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στην υπέροχη βεράντα του. Πρωινό Σαββάτου. Κάποια στιγμή μπροστά μας πέρναγε το Andros με τον καπετάν-Γιώργη Κολίτσα. Θυμήθηκα το πρωινό της Αγίας Μαρίνας στο Απροβάτου που χαιρέταγε μόνος του από μακριά το πανηγύρι του χωριού του. Τον είχαμε πάρει τηλέφωνο τότε και σφύριξε πάλι. Σταμάτησα τη συζήτηση με τον Βαγγέλη και πήρα τον καπετάν-Γιώργη τηλέφωνο:
- «Σήμερα δεν έχει εκκλησιά που να γιορτάζει στην Άνδρο για να σφυρίξεις;» Τον ρώτησα. «Σε βλέπω ψηλά πάνω από την Πλάκα να περνάς...»
Ξαφνιάστηκε. Ήταν του Σωτήρος. Μεγάλη γιορτή. Θυμάμαι μικρός με πήγε ένα αξέχαστο καλοκαίρι η θεία Ειρήνη στο κτήμα του Καμπάνη στα Λειβάδια. Ήταν η μέρα που λειτουργούσαν την εκκλησία του κτήματος και άνοιγαν το σπίτι. Μικρές νοσταλγικές μισοξεχασμένες ιστορίες…
Ενθουσιάστηκε ο καπετάν-Γιώργης, που τον βλέπαμε, ήταν και η μέρα σημαντική, πήγε στην «μπουρού» και άρχισε να σφυρίζει! Τον γράψαμε σε βίντεο. Πήρα και 2-3 φωτογραφίες...
Το πλοίο σφυρίζει και πάει... (βιντεο Εν Άνδρω)
Και κάθησα και σκεφτόμουν: όσες φορές και αν ακούω αυτό το μοναχικό σφύριγμα του πλοίου που περνά πάντα θα με συγκινεί το ίδιο. Μου θυμίζει τον πατέρα μου. Μου θυμίζει την ζωή της Άνδρου. Μου θυμίζει τον μακρινό αποχαιρετισμό εκείνων που φεύγουν κι εκείνων που μένουν.
Το παράξενο ήταν πως ενθουσιάστηκε και ο Βαγγέλης δίπλα μου με το δυνατό σφύριγμα του πλοίου. Χαμογελάσαμε. Αποχαιρετίσαμε τον καπετάνιο που συνέχιζε. Αργά το απόγεμα ανέβασα το βίντεο: κάτι σαν ενθύμιο, μέρα που ήταν σήμερα…
