Εν Άνδρω

Του Διαμαντή Μπασαντή

Σαββατόβραδο στην Ραφήνα. Το Superferry επιστρέφει. Το βλέπεις και νοιώθεις την επιθυμία να το περιμένεις. Μα το δεις να δένει. Και μαζί του να δένει και κάτι από την Άνδρο στη Ραφήνα. Ίσως γιατί τα πλοία της γραμμής μεταφέρουν καθημερινά και κάτι από την ψυχή των νησιών που πέρασαν στα λιμάνια που καταλήγουν. Στο συγκεκριμένο πλοίο βοηθά πως οι περισσότεροι στο πλήρωμα είναι ανδριώτες. Όμως, πέρα από αυτό, το κάθε νησί πάει κι έρχεται μέσα από τα πλοία του. Αυτά είναι οι δρόμοι και αυτά μεταφέρουν τη ζωή του…

Το βλέπεις, λοιπόν, να φτάνει ολόφωτο και νοιώθεις κάτι από την λαχτάρα του ταξιδιού που σε σημάδεψε μια ζωή. Ίσως γιατί κάθε νησί ακουμπά πάντα στα πλοία του.  Ίσως γιατί είχες ναυτικό πατέρα, που έφευγε κι ερχόταν αδιάκοπα. Μέχρι εκείνη την τελευταία φορά που δεν γύρισε. Οι διαδρομές του έκλεισαν σ' ένα καράβι. Μ' ένα καράβι τις ξεκίνησε και σ' ένα καράβι τις τέλειωσε. Ίσως, γι΄αυτό λαχτάρησες από μικρός τα ταξίδια. Και πάντα σε κυρίευε μια μυστική συγκίνηση βλέποντας τα πλοία να φεύγουν το πρωί και να φτάνουν το βράδυ στο λιμάνια.

Το Superferry αρχίζει το ρεμέτζο. Ο καπετάνιος το φέρνει αργά στην βόρεια προβλήτα, ρίχνει την άγκυρα, πετά κι έναν κάβο. Θα δέσει και από μπροστα γι΄ασφάλεια. Είναι αυτό το 6αρι βλέπεις κι ο πλοίαρχος παίρνει μέτρα μην συμβεί κάτι μεσ' τη νύχτα.

Η σκέψη φεύγει μακριά. Έχουν περάσει 45 χρόνια από εκείνη την άγρια νύχτα του 1973 όταν μικρός έζησες ανάμεσα στην εξέγερση και στην καταστολή, ανάμεσα στο όνειρο και την απογοήτευση, στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο...

Πέρασαν 45 χρόνια από όταν ξεκίνησες το ταξίδι στο άγνωστο της ζωής. Πέρασαν  20 μέρες από τη νύχτα, ήταν 28 Οκτωβρίου, που τέλειωσε το ταξίδι ζωής του Γιάννη. Περίεργο, εδώ και καιρό, στις τακτικές συναντήσεις έβλεπες πως "έφευγε". Όμως όσο ο άνθρωπος είναι εδώ είναι πάντα παρών. Μόνο όταν φύγει αποκαλύπτεται το κενό. Παράξενο, εδώ και 45 χρόνια, από εκείνη την άγρια νύχτα, όταν ο Αντώνης σήκωσε από το πεζοδρόμιο της "3ης Σεπτεμβρίου" νεκρό τον 17χρόνο Διομήδη Κομνηνό, νόμιζα πως είχα μάθει από «αναχωρήσεις». Όμως να που ακόμα μια φορά διαπιστώνεις πως κάθε "αναχώρηση είναι πάντα σαν την πρώτη. Κι διαπιστώνεις και πάλι πως ακόμα δεν τις έμαθες! Δεν μαθαίνονται ποτέ οι ρημάδες...

Πάνε μέρες που επέστρεψες στη Ραφήνα και δεν λες να ξαναπεράσεις απέναντι. Κάτι βράδια σαν το αποψινό κάθεσαι κι αγναντεύεις τα πλοία που φτάνουν και δένουν εδώ φέρνοντας μαζί τους και κάτι από την ψυχή του απέναντι νησιού. Κι αναλογίζεσαι τις ψυχές που δεν θα ξαναφτάσουν ποτέ πια σε λιμάνι…

Η ώρα πέρασε. Οι ταξιδιώτες και τ' αυτοκίνητα έφυγαν. Η προβλήτα ερήμωσε. Το πλοίο έμεινε μόνο κι άδειο. Απλώνει γύρω ο κρύος αέρας κι η κυματισμένη θάλασσα. Αλλά και οι μνήμες από ταξίδια τόσων χρόνων, μαζί με τους ίσκιους της νύχτας…

Περπατάς προς την έξοδο του λιμανιού. Κι αναλογίζεσαι: ίσως είναι αυτή η σημαδιακή μέρα και η "επέτειος" που κουβαλά και σε έσπρωξε να κάνεις αυτές τις διαδρομές. Κάτι σαν σπονδή στη νιότη και στα όνειρα της. Ίσως να είναι το νησί που αγάπησες και η ζωή που άφησες πίσω πριν καταλήξεις εκεί που ξεκίνησες. Ίσως να είναι η επιστροφή από την Άνδρο, μέσα στη νύχτα, ενός ολόφωτου πλοίου, που σε έσπρωξε ξαφνικά να περιπλανηθείς σε εποχές μακρινές και σε φίλους φευγάτους...