Εν Άνδρω

Της Ιουλίας Ζαννάκη

 

(Η Ιουλία Ζαννάκη περιφέρεται στα άδεια χωριά του νησιού. Στα άδεια χωριά μιας πατρίδας εγκαταλειμμένης. Μιας  πατρίδας που εκπέμπει SOS, αλλα ποιος την  ακούει. Οι κάτοικοι φευγάτοι, οι νέοι φευγάτοι, τα σπίτια άδεια. Οι τόποι συνάθροισης άδειοι. Σχολεία χωρίς παιδιά. Εκκλησίες χωρίς πιστούς. Πλατείες χωρίς ανθρώπους. Με αυτή την σκληρή εμπειρία η ανδριώτισα λογοτέχνης από την Βουρκωτή γράφει… Εν Άνδρω).

Ένα φως  στο χωριό μου το σκοτεινό. Το δικό μου. Στο δικό σου. Το αφήνουμε αναμμένο κι όταν λείπουμε .Να το βλέπουν οι σκιές της ερήμωσης, να τρομάζουν, να φεύγουν.  Τρεμοσβήνει και αυτό σαν κερί της Λαμπρής, που καρτερά την ανάσταση. Μόνο οι θολές  λάμπες στους φανοστάτες  των δρόμων θυμίζουν πως τα χωριά μας  ακόμη υπάρχουν. Ο ήχος των νερών που στερεύουν, είναι ο χρόνος που κυλάει αμείλικτος.

Το κλάμα του παιδιού, του αγέννητου,

Στη γλυκάδα του απόβραδου κάνουμε σύναξη και μετράμε απώλειες. Μετράμε τους αποδιωγμένους, τους μέτοικους από μια πατρίδα που δεν  είναι ικανή, δεν θέλει, δεν μπορεί να τους θρέψει. . 

 Αργοδιαβαίνουμε τις πόλεις και  τα χωριά μας και η οδύνη έρπει σαν φίδι στον κόρφο μας. Παγωμένη.. Όπως η πίστη μας. Με  εκκλησιές  αλειτούργητες,  αλιτάνευτες τις εικόνες και  τα λάβαρα μεσίστια. Ακαθόριστος  βυζαντινός  θρήνος αντηχεί στα σφραγισμένα σχολειά μας Άδικα  ψάχνουμε στον απόηχο την λέξη που μας ορίζει.

Στα σκονισμένα λεξικά, την μουσική των ξεχασμένων λέξεων, μιας γλώσσας αιώνων που ψυχορραγεί και  αργοσβήνει, ψάχνουμε. Αυτήν που άγουροι, αμαθείς και ξενολάτρες, ασύστολα  σκυλεύουν.

Στην ελληνική γη αναζητούμε των αναχωρητών μας τα χνάρια. Σε χώρες μακρινές, σε οθόνες λαμπερές, τις μορφές των ξενιτεμένων μας ψάχνουμε.  Να γυρίσουν τους καλούμε, τα κενά να γεμίσουν.

 Αφανιζόμαστε.  

Ισχνόφωνη η παρουσία μας κι οι εχθροί πολλοί. Κι οι ομόφυλοι μας ναρκωμένοι, κατακερματισμένοι, στο όνειδος.

Και κείνη άτολμη η γυναίκα, φοβισμένη και απροστάτευτη,  αφήνεται στο μάταιο  έλεος

Θυροκόπος γυρνώ,

βρίσκω πόρτες σφραγιστές και αδιάφορους τους Πατρόνες.

Στο περίβολο των Εθνών, επαίτης της ύπαρξης μου.

Εγώ η άγουρη, η αμαθής, η άτολμη, η άπατρις, από ντροπή κλίνω το κεφάλι.