Κεντρικό Αιγαίο: πρωινές διασταυρώσεις...
Του Διαμαντή Μπασαντή
Κυριακή, 14 Ιουνίου 2020. Ωρα 06.00. Χτες η Ελλάδα "άνοιξε" για καλοκαίρι μέσα σε ένα μοναδικό δειλινό από το ύψος των 220 μέτρων της Καλντέρας στη Θήρα της Σαντορίνης. Σήμερα το πρωί κάνουμε κι εμείς "άνοιγμα" της Άνδρου στον κόσμο από το ύψος των 236 μέτρων πάνω από την Χώρα. Παρουσιάζουμε το Κεντρικο Αιγαίο έτσι όπως ορίζεται από την Άνδρο, την αντικρινή γειτόνισα Ικαρία και την λίγο μακρινότερη γειτόνισά Σάμο. Μπορεί το δειλινό της Σαντορίνης να έχει κυριαρχήσει στις εικόνες και στις μνήμες του κόσμου. Όμως το ξημέρωμα στο Κεντρικό Αιγαίο από τα 236 μέτρα της Άνδρου έχει κι αυτό την δική του μοναδικότητα και μαγεία. Οι φωτογραφίες απεικονίζουν κάτι. Όμως την συνολική αίσθηση πρέπει κανείς να την ζήσει κανείς για να την καταλάβει. Όποιος την έζησε το ξέρει...
Ρωτούν γιατί παρουσιάζουμε συχνά τις εικόνες του Κεντρικού Αιγαίου που αποτυπώνουν τις διασταυρώσεις αυτών των νησιών. Ιδίως της Άνδρου και της Ικαρίας. Η απάντηση είναι πάντα ίδια. Η ομορφιά δεν χορταίνεται. Η μαγεία δεν κουράζει. Το ταξίδι στο ξημέρωμα δεν τελειώνει ποτέ. Και η ανατολική Άνδρος μπορεί να μην έχει υπέροχο δειλινό όπως η δυτική Άνδρος. Έχει όμως μαγικό και μυστηριακό ξημέρωμα. Γιατί είναι μαγεία και μυστήριο το πως ξεπροβάλλουν και χάνονται τα νησιά μέσα από την θάλασσα. Μια αέναη αίσθηση που την περιέγραψαν τόσοι και τόσοι ταξιδιώτες, την κατέγραψαν τόσοι και τόσοι σκηνοθέτες, την αποτύπωσαν τόσοι και τόσοι φωτογράφοι και την μοιράστηκαν τόσοι και τόσοι επισκέπτες. Όμως ποτέ κανείς δεν είπε "αρκετά". Πως μπορεί κανείς να πει "αρκετά" στην ομορφιά της φύσης, της θάλασσας, του ταξιδιού;
Η μέρα προχωράει. Είναι 6:30. Στο Αιγαίο οι διασταυρώσεις μεταβάλλονται. Το φως μεταβάλλεται. Οι εικόνες μεταβάλλονται. Τα νησιά αρχίζουν και χάνονται πάλι. Όλα αλλάζουν. Αλλά τίποτα από όσα είδαμε και ζήσαμε δεν πάει χαμένο. Γιατί όλα αυτά πια τα έχουμε μέσα μας. Όλα αυτά είμαστε εμείς. Το ξημέρωμα στο Κεντρικό Αιγαίο, όπου τα νησιά ανατέλλουν και χάνονται είμαστε εμείς. Όποιος έφτασε μέχρι εδώ το ξέρει. Γιατί όποιος έφτασε κι είδε αυτό το ξημέρωμα συμπεριλαμβάνεται πια κι αυτός στο εμείς "του κόσμου αυτού του μικρού και μέγα"...
