Τα φαγκρόπουλα του Ζώταλη...
Απομεσήμερο Νοεμβρίου. Λιακάδα. Πέμπτη, 4/11. Καθισμένος στο ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ, το μαγέρικο του Νειμποριού περιμένω τον Βαγγέλη να σερβίρει. Μπροστά μου μια ολόλαμπρη ανοιξιάτικη μέρα αν και φτάνουμε μέσα Νοεμβρίου. Το φθινόπωρο προχωρά κι ο στίχος του Ελύτη ηχεί στο μυαλό: "πάει καιρός που ακούστηκε η τελευταία βροχή.."
Η ανυδρία καλά κρατεί όπως και αυτός ο αφύσικα καλοκαιρινός καιρός, που κρούει τα σήμαντρα της κλιματικής αλλαγής, την οποία κάποιοι κουφιοκεφαλάκηδες δεν την πιστεύουν. Όπως οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι δεν πιστεύουν στα εμβόλια. Τι να πει κανείς με τους "πιστεύοντες" και μη "πιστεύοντες" των ημερών μας;
Αυτά σκέφτομαι όταν ακούω τον Βαγγέλη Μενδρινό στο τηλέφωνο να κλείνει μια παραγγελία για ψάρια εξηγώντας:
- "Έχω κάτι πρωινά φαγκρόπουλα. Τα έπιασε ο Ζώταλης. Φρεσκότατα. Πως τα θέλετε; Ψητά;"
Χαμογελώ. Τον Γιάννη Ζώταλη τον γνώρισα πριν χρόνια. Βιβλιοπώλης και ψαράς στη Χώρα. Κάναμε κάποτε ατέλειωτες συζητήσεις: για βιβλία και ψάρια, ενώ έφτιαχνε τα δίχτυα του στο βιβλιοπωλείο. Κάποια στιγμή έκλεισε το βιβλιοπωλείο. Δεν έβγαινε. Και έμεινε με το καΐκι και τα ψάρια του πελάγους. Από καιρό σε καρό βλέπω το καΐκι του στ' ανοιχτά και θυμάμαι κάποιες κουβέντες μας για τα βιβλία. Να λοιπόν τώρα που μιλάνε για τα φαγκρόπουλα του.
Με το Ζώταλη, λοιπόν, έχω μια μακρινή σχέση από το βιβλιοπωλείο του. Με τα φαγκρί όμως έχω μια διαχρονική μεταφυσική σχέση από παιδί. Ήμουν κοντά 5 χρονών με τον πατέρα μου στο Γαύριο. Δεν είχε πλοίο και μάς πήρε ένα ανδριώτικο καΐκι να μας πάει Ραφήνα. Ο πατέρας αγόρασε ένα φαγκρί από έναν ψαρά στο Γαύριο. Μόλις το είχε βγάλει ζωντανό από τη θάλασσα. Ο ψαράς κάρφωσε το αγκίστρι καλά στο ψάρι και το σέρναμε ζωντανό πεντέμισι ώρες μέχρι την Ραφήνα!!! Εκεί ο πατέρας το έβγαλε από το νερό και το τύλιξε με ένα χωνί από εφημερίδα. Το πήγαμε σπίτι. Η μάνα, προς μεγάλη μου απογοήτευση, το έκανε... σούπα! Περίμενα να δω το μεγάλο ψάρι ψητό...
Έκτοτε κάθε φορά που ακούω για φαγκρί η σκέψη μου πάει στην πρώτη γνωριμία μου μαζί του. Το ίδιο συνέβη και με τα φαγκρόπουλα του Ζώταλη. Ο Βαγγέλης είδε που γέλαγα και τα έφερε σε ένα ταψί να τα δω. "Σαν λουλούδια είναι" είπε δείχνοντας τα. Τα φωτογράφισα. Και μετά του ζήτησα να τα φωτογραφήσω και με φόντο την Χώρα και την θάλασσα που τα ψάρεψε ο Γιάννης.
Ο Βαγγέλης ενθουσιάστηκε από την φωτογράφηση και υποσχέθηκε να φάμε παρέα ένα φαγκρί ψητό την άλλη εβδομάδα. Υπό την προϋπόθεση να έχει καλή ψαριά ο Ζώταλης. Εγώ συγκινήθηκα από την παιδική μνήμη ξεχνώντας την ανομβρία της εποχής. Ελπίζω κι ο Ζώταλης να χαρεί που τα φαγκρόπουλα του βγήκαν βόλτα στο διαδίκτυο...
ΔΙΑΜ. ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ
