ΑΝΔΡΟΣ: Τα μονοπάτια είναι οι άνθρωποι, που τα διάβηκαν και τα διαβαίνουν...
Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ
30 Δεκεμβρίου 2024
Στην καταπράσινη πλαγιά των Λαμύρων, πρωινό, με την βροχή να έχει σταματήσει για λίγο, ο Χαρίδημος διαβαίνει τα μονοπάτια του κάποτε κεφαλοχωρίου της Άνδρου. Η αίσθηση της σιωπής και της εγκατάλειψης κυριαρχούν. Όμως η μεγαλοσύνη της ανδριώτικης φύσης έχει τον τρόπο της να δοξάζει την ζωή. Την ζωή που υπήρξε κι άφησε πίσω τα ίχνη της. Της ζωής που ακόμα υπάρχει και κρατά τα μονοπάτια ανοικτά στο διάβα των καιρών.
Οι καιροί κι εμείς. Ή, "καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν" που έγραφε ο Σεφέρης. Κάποτε έσπειραν ζωή εδώ. Κάποτε θέρισαν ζωή εδώ. Κάποτε οι άνθρωποι περπάτησαν σε αυτά τα χειμερινά μονοπάτια τον χειμώνα. Κάποτε τα μονοπάτια ξέμειναν μόνο για τα καλοκαίρια. Σήμερα τα διαβαίνουν όσοι απόμειναν στην πατρική γη. Τα μονοπάτια είναι οι άνθρωποι που συνεχίζουν να τα διαβαίνουν μέσα στον χρόνο, που αλλάζει αδιάκοπα...
Τα μονοπάτια δεν υπάρχουν χωρίς τους ανθρώπους. Και δεν θα υπήρχαν χωρίς αυτούς. Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν και μονοπάτια. Όταν πάψουν ο άνθρωποι θα σβήσουν και τα μονοπάτια...
"Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν./ Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε./ Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς./" Στίχοι που έγραψε ο Σεφέρης όταν επέστρεψε στην τότε ερημωμένη Ελλάδα. Σοφία κατασταλαγμένη σε στίχους: σκεπτικούς, χειμερινούς, βροχερούς. Στίχοι που στοιχειώνουν τα έρημα μονοπάτια των Λαμύρων μπροστά στην επερχόμενη Πρωτοχρονιά.
Τα μονοπάτια είμαστε εμείς και οι άλλοι που πέρασαν. Είναι και αυτοί που θα τα διαβούν αύριο.
Τα μονοπάτια είναι κάτι από το πέρασμα των ανθρώπων στον χρόνο που έρχεται και φεύγει αδιάκοπα. Περάσματα του χτες στο σήμερα. Και ποιος ξέρει, ίσως και του αύριο...