Εν Άνδρω

 Την πρώτη φορά, πριν πολλά χρόνια, που πήγα στην Πυθάρα για να δω τους "καταρράκτες" ήταν Ιούλιος μήνας. Το μονοπάτι από τα Αποίκια υπέροχο. Η διαδρομή εξωτική, σκιερή και δροσερή. Αλλά καταρράκτες... "γιοκ"! Μόνο τρεχούμενο νερό σε ένα πανέμορφο ρέμα. Έκανα το κλασικό λάθος που κάνουν και οι τουρίστες και μετά στις κριτικές του Trip Advisor γράφουν: "δεν βρήκαμε καταρράκτες"! Τουλάχιστον με την υποτυπώδη έννοια του καταρράκτη. Στη φωτογραφία οι καταρράκτες της Πυθάρας στ' Αποίκια όπως υπήρχαν και υπάρχουν τον Ιανουάριο του 2019 (φωτ. Εν Άνδρω). 

Η φήμη για τους καταρράκτες της Πυθάρας πήγαινε κι ερχόταν πολύ καιρό και στοίχειωνε την σκέψη. Έτσι εφέτος μετά τα πρώτα χιόνια του Ιανουαρίου 2019 - μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα - μεταξύ δύο περιόδων κακοκαιρίας είπα στον φίλο τον Θ.Κ. που κι αυτός είχε πάει καλοκαίρι να τους δει: "δεν πάμε σήμερα το απομεσήμερο που λιώνουν τα χιόνια μπας και δούμε τους καταρράκτες;" Και πήγαμε. Και πριν τους δούμε τους ακούσαμε!!!... Μια μεγάλη βουή ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές. Και μετά τους είδαμε το ορμητικό νερό που έτρεχε, σαν ένα μικρό ποτάμι... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Και μετά είδαμε και τους καταρράκτες. Κι επειδή η διαφορά στην Πυθάρα μεταξύ χειμώνα - μετά από χιόνια - και καλοκαιριού - μετά από δύο μήνες χωρίς βροχή - είναι η μέρα με τη νύχτα τραβήξαμε μια σειρά σκηνές σε βίντεο. Τις επεξεργαστήκαμε. Και σας παρουσιάζουμε την Πυθάρα και τους καταρράκτες της χειμώνα με το λιώσιμο του πρώτου χιονιού. Όσοι δεν έχετε πάει χειμώνα  μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από το ορμητικό νερό, αλλά και τους καταρράκτες της Πυθάρας, που μάλλον άδικα ψάχνουν οι επισκέπτες του Trip Advisor τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο. Είναι σαν να ψάχνουν χιονοδρομικό κέντρο το καλοκαίρι. Μερικά πράγματα υπάρχουν στην εποχή τους... (βίντεο Εν Άνδρω). 

 Κι επειδή είπαμε για το μονοπάτι αρκεί αυτή η υπέροχη φωτογραφία για να πάρετε μια ιδέα από την σύντομη 10λεπτη διαδρομή ανάμεσα στα δέντρα μέχρι να συναντήσει κάποιος το ορμητικό νερό και τους καταρράκτες (φωτ. Εν Άνδρω).

 Πρώτα ακούς το νερό να τρέχει βουερό! Όμως δυσκολεύεσαι να δεις τους πρώτους καταρράκτες ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές που πνίγουν την ρεματιά. Μόνο μερικά ανοίγματα που ξάφνιαζαν με την δύναμη, την ορμητικότητα και την πτώση του νερού (φωτ. Εν Άνδρω).  

Σε μερικά σημεία που το τοπίο άνοιγε το ρέμα κατέβαινε ορμητικό σαν ένα μικρό ποτάμι. Αν ήταν λίγο πιο πλατύ θα έκανε και για ράφτινγκ!!! Τόσο πολύ νερό και τόσο ορμητικό ήταν... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Και αλλού σχημάτιζε μικρές λίμνες που έτρεχε η μία στην άλλη. Τοπίο που μόνο Κυκλάδες δεν θύμιζε. Τοπίο που είχε κάτι από Ήπειρο... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Και δεν ήταν μόνο το νερό στην μικρή πανέμορφη κοιλάδα που σε κέρδιζε και σε μάγευε. Ήταν και δύο πανέμορφα ξωκλήσια στην απέναντι απόκρημνη πλαγιά που έδιναν ένα άλλο χρώμα στο τοπίο. Το ένα πέτρινο. Σαν "καρφωμένο" μέσα στα όρθια μεγάλα βράχια πάνω από ένα γκρεμό (φωτ. Εν Άνδρω). 

 Το άλλο πάλλευκο πάνω σε έναν βράχο. Μια στιγμή του χρόνου που έφτασε μέχρι εμάς για να μας θυμίσει την φθαρτότητα της ζωής. Αλλά και το σιωπηλό και διακριτικό μεγαλείο αυτής της φθαρτότητας. Κάτι σαν προσευχή... (φωτ. Εν Άνδρω).

Λίγο πιο κάτω - κατά την επιστροφή - σε ένα ξάγναντο μπορεί κανείς να δει την μοναδική κοιλάδα που ξεκινά από τ' Αποίκια και καταλήγει στις Στενιές και τα Γιάλια. Ενδιάμεσα τα καταπράσινα Απατούρια. Μια φωτογραφία ίδια χειμώνα-καλοκαίρι. Με το πράσινο να κυριαρχεί όλες τις εποχές. Με φόντο το Αιγαίο με τα υπέροχα χρώματα του που τον χειμώνα αναδεικνύονται περισσότερο από κάθε άλλη φορά μιας και το εκτυφλωτικό φως του καλοκαιριού ως γνωστό "σκοτώνει" όλες τις αποχρώσεις και τις φωτοσκιάσεις που αναδεικνύει ο χειμώνας... (φωτ. Εν Άνδρω).   

 Και μια λεπτομέρεια. Όσοι ξεκινάτε ή επιστρέφετε από την Πυθάρα μην λησμονείτε να κατηφορίσετε και παρακάτω την μικρή καταπράσινη κοιλάδα μέχρι το παλιό γεφύρι που συνδέει το μονοπάτι που οι άνθρωποι διάβαιναν εκατοντάδες χρόνια από τ' Αποίκια προς την Χώρα.  Ένα ξεχωριστό ψηλό κομψό γεφύρι χτισμένο με πέτρα αιώνες πριν. Από κάτω του τρέχει λίγο πιο ήσυχο το νερό που κατεβαίνει από τους καταρράκτες της Πυθάρας που "λειτουργούν" τον χειμώνα... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Και το νερό συνεχίζει λίγο πιο ήσυχο την διαδρομή του προς τις Στενιές όπου θα συναντήσει το γεφύρι του Λέοντος, λίγο πριν την Φάμπρικα των Εμπειρίκων. Και από εκεί θα συνεχίσει λιγότερο ορμητικά - λίγο πιο νωχελικά θα λέγαμε - προς την θάλασσα στα Γιάλια (φωτ. Εν Άνδρω).

Όσοι από εσάς δεν έχετε ανακαλύψει την χειμερινή Άνδρο για σκεφτείτε το. Αξίζει τον κόπο. Όσοι από εσάς κοντεύετε να ξεχάσετε την χειμερινή Άνδρο για σκεφτείτε το. Αξίζει τον κόπο. Όσοι από εσάς μιλάτε και γράφετε για νερά από την απόσταση των social media για σκεφτείτε το (φωτ. Εν Άνδρω).

Αξίζει μια χειμερινή διαδρομή όλο αυτό το υπέροχο που κρύβει πίσω από τις φυλλωσιές του ο χειμώνας σε μιαν Άνδρο αλλιώτικη. Σε μιαν Άνδρο ξεχωριστή. Σε μιαν Άνδρο που τόσο εύκολα έχετε εγκαταλείψει πολλοί από εσάς και που τόσο εύκολα υμνείτε στο facebook χωρίς να την ζείτε στην ξεχωριστή πραγματικότητα του χειμώνα. Γιατί η Άνδρος των βουνών, των νερών, των καταρρακτών δεν είναι μόνο καλοκαίρι. Είναι και για τις άλλες εποχές. Και αυτό την ξεχωρίζει κυρίως από τα άλλα νησιά των Κυκλάδων (φωτ. Εν Άνδρω)...

  Ήταν μια χειμερινή διαδρομή σε περιγραφή του Διαμαντή Μπασαντή