Εν Άνδρω

Γράφει ο Κώστας Ιορδανίδης

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το 2025 θα είναι για την Ευρώπη και ίσως για όλο τον άλλο κόσμο το «έτος του Ντόναλντ Τραμπ». Οι ηγέτες της Ε.Ε. –εκτός δύο εξαιρέσεων– στην κυριολεξία απεχθάνονται τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ. Ακόμη και ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιμ Στάρμερ έσπευσε να ανακοινώσει πως ορίζει πρέσβη της χώρας του στην Ουάσιγκτον τον λόρδο Πίτερ Μάντελσον, που είχε αποφανθεί ότι ο κ. Τραμπ «δεν είναι παρά ένας λευκός εθνικιστής και ρατσιστής».

Καρτερικά αναμένουν οι Ευρωπαίοι την ορκωμοσία του στις 20 Ιανουαρίου, φοβούμενοι πως με την εγκατάστασή του στον Λευκό Οίκο ανοίγει η «Eβδομη Σφραγίδα» της «Αποκαλύψεως» και ότι οργή Κυρίου θα επιπέσει επί των κεφαλών τους. Ας μην ανησυχούν, ωστόσο. Διότι το βέβαιο είναι πως συντομότατα οι Ευρωπαίοι θα ακολουθήσουν τις επιλογές του νέου ηγέτη του ελευθέρου κόσμου.

Ούτως ή άλλως αυτό έπραξαν ακριβώς, όταν, εκόντες άκοντες, συντάχθηκαν με τις επιλογές του προέδρου Τζο Μπάιντεν, αναθεωρώντας εν μια νυκτί την ενεργειακή τους πολιτική ετών, και εμπλεκόμενοι στον ρωσοουκρανικό πόλεμο. Στις μέρες μας, κρίση οικονομική και πολιτική με απρόβλεπτες συνέπειες πλήττει τη Γερμανία και τη Γαλλία – την ατμομηχανή της Ενώσεως.

Η ουσιαστικώς πολιτικά αδύναμη Ε.Ε. εκπροσωπείται σήμερα από την πρόεδρο της Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, την επικεφαλής της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, η οποία ως εκ της θέσεώς της δεν διαμορφώνει, αλλά εφαρμόζει πολιτικές των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Ο πρόεδρος Τραμπ είναι πολιτικός διαφορετικής κοπής από τους προκατόχους του. Τα ιδεολογικά φληναφήματα των Δημοκρατικών και των νεοσυντηρητικών τού είναι αντιπαθή. Τη γλώσσα της ισχύος χρησιμοποιεί και θεωρεί ότι μπορεί να συνεννοηθεί με ηγέτες, όπως ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν.

Εξ ου και η αυτοπεποίθησή του περί ταχείας λύσεως του ρωσοουκρανικού πολέμου. Είναι ένα θέμα προς επίλυση –με όρους ισχύος βεβαίως– από τους ηγέτες των δύο μεγαλυτέρων πυρηνικών δυνάμεων του κόσμου. Όσο για την Ευρώπη, αυτή βεβαίως θα πληρώσει τη ζημιά και μόνον.

Κάτι ανάλογο, δίχως βεβαίως να ισχύει κάποιος συσχετισμός «ισχύος» ή «ισότητος» σε οποιοδήποτε επίπεδο, συμβαίνει και στις σχέσεις του κ. Τραμπ με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που εδραιώνει την επιρροή του στη Συρία, μετά την ανατροπή του τέως προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ. Για πόσο διάστημα, είναι ακόμη άγνωστο. Το Ισραήλ ανησυχεί βεβαίως, όπως επίσης και η Ελλάς για τους δικούς της λόγους. Ας κάνουν λίγη υπομονή οι πάσης φύσεως αγωνιούντες έως ότου αρχίσει να ξεδιπλώνεται η νέα αμερικανική πολιτική στην περιοχή μας.

Μεγάλο το παιχνίδι που αρχίζει με την εγκατάσταση του κ. Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Η άνοδός του στην εξουσία δεν θα αποτελεί συνέχεια της πολιτικής του απερχόμενου προέδρου Μπάιντεν. Θα έχει χαρακτήρα ανατρεπτικό της προηγουμένης παγκόσμιας τάξης ή μάλλον αταξίας. Τι θα προκύψει, παραμένει άγνωστο. Το βέβαιο είναι πως κάποιοι ασφαλώς θα χάσουν τον ύπνο τους.