Χριστουγεννιάτικες ιστορίες
Γράφει ο ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ
Με τον Οδυσσέα στο χριστουγεννιάτικο Εδιμβούργο...
Χριστούγεννα μεθαύριο. Κι η μνήμη μακραίνει. Γυρεύει να πάρει πίσω τον καιρό. Αναζητά διαδρομές σε ηλικίες που χάνονται πίσω μακριά στους δρόμους μιας χωματένιας Αθήνας, στις όχθες ενός μελαγχολικού Τάμεση.
Χριστούγεννα μεθαύριο. Και ξανατρέχω διαδρομές, τοπία και πρόσωπα. Απόγευμα με τον Άγι στη σιωπηλή βροχή του Λονδίνου. Βράδυ στις λευκές ανταύγειες του Νιαγάρα με την Αλεξάνδρα. Νύχτα στο κατάλευκο Μόντρεαλ με τον Έντουαρντ. Ένα πέρασμα στο Μπρίστολ με τον Μπέρνι. Μια πεζοπορία στο χιονόνερο της Νέας Υόρκης με τον Χρύσανθο. Αργά το βράδυ στο παγωμένο Εδιμβούργο με τον Οδυσσέα. Διατρέχω πάλι εικόνες από δρόμους μεγάλους, παγωμένους, ολοφώτεινους.
Χριστούγεννα αύριο. Σκύβω σε άλλη μια εικόνα. Στο νοσοκομείο "Παίδων". Δύο γιατροί εξετάζουν τη μικρή Μυρτώ. Το μωρό τους κοιτά με απορία. «Παράξενο», παρατηρεί ο ένας. Και προσθέτει: «Θα είχαμε τελειώσει αν ήταν ενήλικας. Πόσο αμήχανοι νοιώθουμε μπροστά στα μωρά;» Αλήθεια πόσο αμήχανοι νοιώθουμε μπροστά σε μια σπίθα ζωής, που κοιτά απορημένη εμάς και το αύριο;
Χριστούγεννα μεθαύριο. Κατηφορίζω στο κέντρο της Αθήνας. Οι υαλοκαθαριστήρες σπρώχνουν στην άκρη το χιονόνερο. Στο βάθος του δρόμου εξαφανίζονται οι παλιές διαδρομές. Σταματώ σ’ ένα φανάρι. Στο τζάμι ένα παιδικό πρόσωπο μου δείχνει μερικά χαρτομάντιλα. Γνέψω απόμακρα όχι. Η εναλλαγή του κόκκινου με το πράσινο αιφνιδιάζει. Στη μνήμη ξαφνικά έρχεται η παλιά ιστορία του Άντερσεν με το "Κοριτσάκι με τα σπίρτα". Δεν ξεκινώ. Ανοίγω βιαστικά το παράθυρο αναζητώντας μάταια στο σκοτάδι το κοριτσάκι για να αγοράσω χαρτομάντιλα…
