Το "ιπτάμενο" τραπέζι της Παλαιόπολης: μια αληθινή ιστορία...
Γράφει ο Ι.Π. - Άλκης
Ήταν μια καθαρά Ανδριώτικη ημέρα. Ο ουρανός πεντακάθαρος, όλοι οι φίλοι ξέγνοιαστοι, αλλά ο ‘’φίλος΄’’ μας θυμήθηκε. Είχε έρθει αγριωπός, σταθερός και βαρβάτος. Ήταν ο βοριάς. Μερικοί στα βόρια τους αρέσει γιατί όταν στο Μπατσί και τον Φελλό έχει υγρασία και βαριά ατμόσφαιρα, εκεί – χάρη στον βοριά – η ατμόσφαιρα είναι ξερή, αναζωογονητική. Το πρόγραμμα έλεγε "εκπαιδευτική" εκδρομή στη χώρα σε συνδυασμό με την αγορά ενός λευκού πλαστικού τραπεζιού για 6 άτομα.
Ξεκινήσαμε και αρχίσαμε να περνάμε τα γνωστά μας τοπία . Το Λιόπεσι, τον Άγιος Πέτρος, τη Χρυσή (ή Ψιλή) Άμμος, το Κυπρί. το Μπατσί το Αλικάνδρο όπου, δεξιά από τον δρόμο, βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Υψηλής και το Κούτσι όπου αριστερά είναι η διασταύρωση προς το Άνω Απροβάτο. Ύστερα περάσαμε την Αγία Ελεούσα και μετά μπήκαμε στην περιοχή της Παλαιόπολης , που κατά τόπους και κάποια συγκεκριμένα σημεία το πιάνει πολύ ( έως πάρα πολύ ) ο αέρας που κατεβαίνει από το βουνό, και προκαλεί εντονότατο κυματισμό στην θάλασσα. Όχι ‘"προβατάκια’", αλλά …αγελαδίτσες!!! Περάσαμε τον Άγιο Γιάννη τον Πρόδρομο, απ’ όπου μπορείτε κανείς να ανεβεί στον καταρράκτη που υπάρχει στην πλαγιά από τα νερά που έρχονται από τον Κουβαρά...
Πιάνοντας την ανηφόρα μετά την Παλαιόπολη και το Μουσείο της, θελήσαμε να θαυμάσουμε για μια ακόμη φορά την ακρόπολη της αρχαίας Παλαιόπολης. Όμως γρήγορα το μετανιώσαμε, διότι αέρας κυριολεκτικά "μας έπαιρνε". Και συνεχίσαμε αναμαλλιασμένοι, ενώ τα παιδιά γκρίνιαζαν που δεν μπόρεσαν να βγάλουν φωτογραφίες, διότι δεν μπορούσαν να σταθεροποιηθούν...
Μετά την Παλαιόπολη μας χώριζαν 5,5 χλμ. δρόμου με αρκετές στροφές από τη θέση Σταυροπέδα. Εκεί στρίψαμε αριστερά δρόμο για την Χώρα. Χωρίς κανένα απρόοπτο, φτάσαμε στην Χώρα. Πριν μπούμε βρήκαμε ένα κατάστημα με πλαστικά τραπέζια. Βρήκαμε αυτό που θέλαμε . Ο καταστηματάρχης έφερε ένα γερό σχοινί και το στερέωσε στην σχάρα του αυτοκινήτου (τότε είχα ένα "ηρωικό" Fiat 127) ανάποδα. Προχωρώντας αφήσαμε το Φιατάκι κάτω από το σινεμά και συναντηθήκαμε με τους φίλους στην Πλατεία. Κάναμε ωραίες βόλτες στα στενά δρομάκια που όσες φορές κι’ αν τα περιδιαβείς, δεν τα χορταίνεις. Φάγαμε στην πλατεία και επιστροφή.
Τώρα αρχίζουν τα ωραία! Σύμφωνα με τις οδηγίες του καταστηματάρχη πηγαίναμε πολύ σιγά ύστερα από την Σταυροπέδα, γιατί από κει μετά πιάνει βοριάς. Όταν περάσαμε τον Κόλυμπο τα πράγματα αγρίεψαν, ο αέρας σε κάθε στροφή λες και δυνάμωνε. Το Φιατάκι τρανταζόταν. Φτάνοντας στη τελευταία στροφή, που όταν την περάσεις βλέπει την Παλαιόπολη (στα 470 μέτρα) και τον καταρράχτη, νοιώσαμε ένα δυνατό τράνταγμα και μετά το φιατάκι ηρέμισε. Κοιταχτήκαμε, αλλά αμέσως καταλάβαμε τι είχε συμβεί. Τα σχοινιά που συγκρατούσαν το τραπέζι ανάποδα στην σχάρα, είχαν κοπεί και το τραπέζι "ταξίδευε" στα 3 μέτρα προς τον γκρεμό...
Παγώσαμε από τον φόβο. Αλλοίμονο στον οδηγό που ερχόταν από πίσω μας. Ευτυχώς όμως δεν μας ακολουθούσε κανείς. Πανικόβλητοι κατεβήκαμε ακολουθώντας την διαδρομή του "ιπτάμενου" τραπεζιού μας. Είχε γίνει ένα θαύμα. Το τραπεζάκι είχε σκαλώσει στις μπάρες πριν από την στροφή. Το σημείο αυτό το έβγαλα φωτογραφία. Η μόνη ζημία ήταν ότι "ξεκούμπωσε" το ένα πόδι. Εάν δεν ήταν εκείνη η μπάρα, σίγουρα πετώντας θα έβρισκε το "Super Ferry".
Ύστερα από λίγο φάνηκαν οι φίλοι. Όλοι μαζί ύστερα από αγώνα να παρακάμψουμε τον αέρα ( τρόπος του λέγειν αέρας ), φέραμε το προσγειωμένο τραπεζάκι στην προηγούμενη θέση. Το στερεώσαμε ανάποδά στη σχάρα του Fiat 127, και το στερεώσαμε με ότι σχοινιά, κορδέλες κλπ. είχαμε. Συνεχίσαμε μέχρι το καφενεδάκι που είναι μετά το Μουσείο, και εκεί κάτσαμε για να ηρεμίσουμε.
Ώσπου να φτάσουμε στα σπίτια μας, όλα τα είχαμε ξεχάσει. Το μόνο που έμεινε ήταν όταν μαζευόταν όλη η παρέα στο σπίτι μας, τρώγαμε στο "ιπτάμενο τραπέζι"...
Είμαι βέβαιος ότι ήταν το μοναδικό τραπέζι με τέτοιο "όνομα", όχι μόνο στην Άνδρο, αλλά σε ολόκληρες τις Κυκλάδες...
1/3/2021
