Στην εποχή της πανδημίας…
Του Βασίλη Μπαλταμπέ
(Λεπτομέρειες μιας εποχής που μοιάζει τόσο μακρινή, ενώ απέχει μόλις μερικές μέρες. Ο Βασίλης Μαλταμπές γράφει για τους θαλάμους Covid. Για τις διαδρομές στους δρόμους του Covid. Για την αγωνία της επίσκεψης στο νοσοκομείο με Covid. Τρεις εικόνες. Και η λιτή περιγραφή μιας εποχής, που ήταν μόλις... χτες!!! - ΕΝ ΑΝΔΡΩ)
ΠΡΩΤΗ ΕΙΚΟΝΑ - ΣΤΟΝ ΘΑΛΑΜΟ
Τυραννικά επέστρεψε το φως. Σημάδια δύσπνοιας παντού. Που είναι ο βρόγχος; Δεν υπάρχει κίνηση, παρά μονάχα σπασμοί ανθρώπων, μάζες που συνθλίβονται ή στέκουν ακίνητες, καθυστερώντας για λίγο το θανάσιμο βούλιαγμα τους μέσα στην ίδια τους την σάρκα.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ - ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
Βλέπω δρόμους σκαμμένους εκεί που πριν συνωστισμός από χρώματα αναδυόταν, τυλιγμένους σε ένα παρατεταμένο βουητό, που πας ν' ακούσεις, να στρίψεις λίγο, να χαλαρώσει η ένταση και σκοντάφτεις πάνω σε μια πεταμένη καρφίτσα ή κάποιο ευτελές στόλισμα κάποιας ύπαρξης που θέλησε να αναχωρήσει χωρίς τίποτα περιττό.
ΤΡΙΤΗ ΕΙΚΟΝΑ - ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
Είμαι στάση Μαρούσι. Σε λίγο θα μπω στο ΚΑΤ. Ώρα 12:24. Στην είσοδο με σταμάτησαν για έλεγχο:
- "Αιμοδοσία", είπα και μπήκα.
Στους γιατρούς συνάντησα υπηρεσιακή ψυχρότητα. Ανεβαίνοντας στην covid πτέρυγα, οι νοσοκόμες μου 'παν "η μητέρα σας είναι πολύ καλά σήμερα και συνεργάσιμη, ζήτησε τα ακουστικά της". Ήταν ανθρώπινες. Ανακουφίστηκα και έφυγα ήσυχος.
