Ταξίδια... στην Αγία Τριάδα Αλαδινού!...
Η μέρα του Αγίου Πνεύματος θεωρητικά είναι μια μεγάλη γιορτή. Πρακτικά είναι ένα σημαντικό τριήμερο εξόδου από την πόλη προς τα νησιά. Οι Άγιες Τριάδες πολλές στην Άνδρο: στην Υδρούσα, στα χωριά γύρω από την Χώρα μέχρι το Στενό. Να μην ξεχάσω το πανηγύρι της Αγίας Τριάδας στο Κόρθι. Είναι ευκαιρία ο κόσμος να πάρει μια ανάσα. Ντόπιοι και αρκετοί παραθεριστές/ντόπιοι προσήλθαν στις εορτάζουσες εκκλησίες του νησιού. Έτυχε και βρεθήκαμε - πρώτη φορά - στην Αγία Τριάδα Αλαδινού. Το χωριό αναφέρεται ως τόπος του άρχοντα Μανουήλ Αλαδινού στο ιστορικό μυθιστόρημα " Ο τροβαδούρος" του δάσκαλου της ανδριώτικης ιστορίας Σταμάτη Καμπάνη. Με το χωριό όμως μας συνδέει μια ρίζα μιας και ο παππούς - του οποίου το όνομα φέρουμε - ξεκίνησε από εκεί τον 19ο αιώνα πριν παντρευτεί στα Λειβάδια.
Με τις παραπάνω σκέψεις κατά νου, αλλά και με την πληροφορία πως ο μητροπολίτης Δωρόθεος ΙΙ θα τελούσε την λειτουργία και θα εγκαινίαζε παρακείμενη οικεία που αποδόθηκε ως δωρεά για πνευματικό κέντρο στην εκκλησία ξεκίνησα για το μικρό χωριό.
Έφτασα σχετικά αργοπορημένος - περασμένες 9:30 - ΄λόγω μιας αρκετά ελεύθερης και προσωπικής στάσης με τις λειτουργίες και την εκκλησία. Όμως - για μια ακόμα φορά - διαπίστωσα πως η κοινωνία έχει προ πολλού υπερβεί σε ελευθερία και προσωπική στάση τις λειτουργίες. Έτσι ο πολύς κόσμος έφτασε πολύ αργότερα! Διαπίστωση: πάντα η εκκλησία ήταν κυρίως χώρος κοινωνικής συνάθροισης. Τώρα όμως πολύ περισσότερο...
Ο μητροπολίτης πάντως αεικίνητος ήταν εκεί χοροστατώντας στην λειτουργία. Ότι και να πει κανείς δεν μπορεί να μην εκτιμήσει την κινητικότητα του και το ότι διάλεξε από τις τόσες πολυσύχναστες και πανηγυρίζουσες Άγιες Τριάδες αυτή του μικρού Αλαδινού για να εγκαινιάσει το πνευματικό κέντρο του ολιγάριθμου χωριού...
Το χριστεπώνυμο όμως πλήρωμα της εκκλησίας δεν ήταν όμως το ίδιο κινητικό και πρωινό. Πάντα όμως έτσι ήταν. Απλώς με τα χρόνια μεγάλωσαν οι αποστάσεις όλων μεταξύ τους και με την εκκλησία. Άλλες εποχές πια...
Με το πέρασμα της ώρας πλήρωσε κάπως το πλήρωμα της εκκλησίας τον ωραίο ναό. Ντόπιοι ως επί το πλείστον. Όμως και αρκετοί ανάμεσα τους και οι ντόπιοι εκδρομείς/παραθεριστές του τριημέρου...
Ανάμεσα σε όλους και κάποιοι πρώην και νυν τοπικοί άρχοντες...
Πάνω από τον ναό δέσποζε η μικρή οικία που δωρήθηκε από την Μαρία Κοτρωνάκη στην εκκλησία. Και ανακαινίσθηκε πλήρως με δαπάνες και εργασία των κατοίκων. Κάτι που σημαίνει πως ακόμα κάποιοι νοιάζονται και προσφέρουν σε μια εποχή που οι "ελέγχοντες" και συχνά υποτιμώντες τις προσφορές των άλλων αυξήθηκαν ιδιαιτέρως. Μάλιστα όσο, λιγότερα ή καθόλου προσφέρει κανείς τόσο αυστηρότερος ο "έλεγχος" και η υποτίμηση! Γιατί μόνο έτσι μπορούν οι δίδοντες ελάχιστα ή καθόλου μπορούν να βρουν κάποιο ρόλο σε μια κοινωνία ιδιοποίησης έργων των άλλων! Μακάριοι οι μη προσφέροντες και "ελέγχοντες" ότι αυτοί κληρονομήσουν ότι μπορέσουν...
Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης ήταν πως την εν λόγω μικρή οικία πριν περίπου 25 χρόνια κάποιος την ανέφερε στον γράφοντα ως πωλούμενη και τυχαία την είχα επισκεφθεί. Εκείνο που είδα τότε με αυτό που είδα τώρα ήταν η μέρα με τη νύχτα. Οι κάτοικοι και ο τοπικός σύλλογος είχαν κάνει εξαιρετική δουλειά και τώρα ήταν ένα μικρό καλοδιατηρημένο λαϊκό σπίτι...
Στον χώρο συναντήσαμε τον πρόεδρο του Τοπικού συμβουλίου και την πρόεδρο του συλλόγου και αφηγήθηκαν κάτι από την διαδρομή του σπιτιού...
Μετά το πέρας της λειτουργίας οι περισσότεροι του εκκλησιάσματος ανέβηκαν για το κέρασμα και τα εγκαίνια που τέλεσε ο δεσπότης...
Κάπου εκεί με πλησίασε ένας σεμνός ηλικιωμένος κύριος. Μου συστήθηκε: "Καλημέρα, λέγομαι Μιλτιάδης Μπασαντής, είμαι δεύτερος ξάδελφος σου! Ο πατέρας σου Σταμάτης ήταν με τον πατέρα μου πρώτα ξαδέλφια"! Έμεινα άναυδος. Κάποιος στο χωριό από όπου ξεκίνησε ο παππούς μου - στον 19ο αιώνα - ήξερε τον πατέρα μου που έχει πεθάνει πριν 44 χρόνια! Τον ρώτησα αν τον θυμάται και μου απάντησε με ιστορίες τους από την Κατοχή! Ένοιωσα ιδιαίτερη συγκίνηση. Υπήρχε κάποιος σε μια γωνιά ενός μικρού χωριού αυτού του νησιού που σε μιαν άκρη της μνήμης του είχε ακόμα εικόνες από το πέρασμα του πατέρα μου! Δεν ήταν λίγο.
Τον ρώτησα για την δουλειά του. Ήταν καμαρότος και αρχικαμαρότος στα υπερωκεάνια "Ολύμπια", "Άννα Μαρία" και στο τέλος στα πλοία της ακτοπλοΐας του Πολέμη. Του μίλησα για τον πατέρα και μερικές αναφορές από το "Φρειδερίκη". Ήταν κι αυτός - όπως και ο πατέρας μου - κομμάτι από τη ναυτική ιστορία της Άνδρου μιας άλλης μακρινής - χαμένης πλέον στην αχλή του μύθου - εποχής.
Τον άκουγα κι ήταν σαν από κάποια γωνιά αυτού του μικρού ξεχασμένου χωριού της Άνδρου να με έβλεπε ο πατέρας. Κοντεύω πια να γίνω συνομήλικός του, όπως έγραφε κάποτε σ' έναν στίχο ο Τάσος Λειβαδίτης! Δεν πρόλαβε να δει πολλά από εμάς. Έφυγε για την βάρδια στο καράβι. Και δεν γύρισε ποτέ. Παράξενους κύκλους κάνει η ζωή μας. Το περίεργο - εκτός από τους κύκλους - είναι και οι καταλήξεις τους. Έφυγα σκεπτικός από το Αλαδινού. Γύρισα σπίτι. Κι έμεινα να κοιτώ μακριά στη θάλασσα την Ικαρία που αχνόφεγγε στον ορίζοντα. Και εκεί θυμήθηκα τον Ικαριώτη Σαράντο Καστανιά με τον οποίο ταξίδευε στη δεκαετία του 1960 ο πατέρας με το λίμπερτυ "Γρηγόριος Κ. ΙΙΙ"...
Διαμ. Μπασαντής
