Εν Άνδρω

(Τα πλοία με τα χρόνια γίνονται ένα με τα νησιά που εξυπηρετούν. Με τα χρόνια καταλήγει τα πλοία να σημαίνουν τα νησιά που φτάνουν. Το είδαμε με τα πλοία που αγαπήσαμε στην Άνδρο. Το βλέπουμε και στα πλοία που αγάπησαν και τα άλλα κυκλαδονήσια. Και ο αποχαιρετισμός πλοίου και νησιού στο τέλος είναι πάντα συγκινητικός. Γιατί πάντα υπάρχει αποχαιρετισμός. Γιατί τα νησιά διαρκούν για πάντα, ενώ τα πλοία κάποτε φεύγουν. Όμως ο αποχαιρετισμός του Speadrunner III στην Σίφνο δεν ξανάγινε. Μας τον έστειλε ο αέναος ταξιδιώτης κι αναγνώστης Δ.Λ. και τον δημοσιεύουμε αυτούσιο σήμερα μαζί με την αγάπη μας για τα πλοία που αποχαιρετήσαμε κι εμείς επί πολλά χρόνια - ΕΝ ΑΝΔΡΩ) 

 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ "ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΕΟΣ..."

Συγκλονιστικές στιγμές ζήσαμε στο λιμάνι των Καμαρών της Σίφνου. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς αυτό που έγινε. Ο Γιαννης ο Ξύδης μας είπε πολύ απλά πως αυτό δεν ξαναέγινε. Έπειτα από δεκαεπτά χρόνια ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού. Αποχαιρετισμός σε ένα πλοίο που αγαπήθηκε πολύ, σε μία εταιρεία που πρόσφερε πολλά περισσότερα από όσα και ο πιο απαιτητικός επιβάτης θα μπορούσε να ζητήσει.

Στο λιμάνι για τον αποχαιρετισμό παραβρέθηκαν οι πράκτορες του πλοίου Γιάννης και Γιώργος Ξύδης, ο πρώην Δήμαρχος κος Ανδρέας Μπαμπούνης,ο ανεξάρτητος Δημοτικός σύμβουλος και πρώην αντιδήμαρχος κος Δημήτρης Ζαμπέλης, ο επί 12 χρόνια πλήρωμα του, Νικόλας Κάλφας (Φαριανός και δακρυσμένος) και πλήθος κόσμου.

Είδαμε κόσμο να κλαίει, το πλοίο είχε εξυπηρετήσει με προσφορές και δωρεάν εισιτήρια τον Δήμο Σίφνου, τον Πολιτιστικό σύλλογο, τον Πανσιφναϊκό και πολλούς άλλους φορείς από διοργανώσεις, φεστιβάλ, εκδηλώσεις κλπ.

Το «Speedrunner III” αποχαιρέτησε με τρόπο που απλά δεν ξαναέγινε. Ο καπετάν-Γιώργος Ευμορφόπουλος (ο άνθρωπος που το έδενε σαν “σμαρτάκι”) γύρισε την πλώρη και οριακά άγγιξε το μώλο θέλοντας να τιμήσει όλους αυτούς που στήριξαν και πόνεσαν την εταιρεία. Το πλοίο πλησίασε τόσο κοντά στο μώλο που κάποιοι άγγιξαν την άγκυρα.

Δεν είναι συνηθισμένα πράγματα αυτά. Πέρα από εταιρείες, πέρα από συμφέροντα, πέρα από συμφωνίες σήμερα αυτό που ξεχείλισε ήταν η αγάπη και το συναίσθημα.
Αγάπη και συναίσθημα για κάτι που έστω και προσωρινά φαίνεται να χάνεται.

«Χαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεται…» κατά τον Καβάφη. Χαιρέτα ένα πλοίο και μια εταιρεία που τίμησαν τα νησιά μας όσο λίγα πλοία.

Προσωρινά οι τίτλοι του τέλους φαίνεται να έπεσαν. Όλοι ελπίζουν σε μία μεγάλη επιστροφή. Έπειτα από δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως αυτή η εταιρεία έκλεισε τον κύκλο της.
Περιμένουμε όλοι να ζήσουμε ανάλογες στιγμές χαράς με τον πρώτο κατάπλου του νέου πλοίου της εταιρείας.

Σήμερα ο κόσμος έκλαψε πραγματικά στο λιμάνι. Μοιάζει απίστευτο για μία τοσο πεζη εποχή.

Και το Δ/Ξ NAOUSSA που βρίσκονταν στο λιμάνι συμμετείχe με τον δικό του βροντερό τρόπο σε αυτόν τον τόσο αναπάντεχα υπέροχο αποχαιρετισμό.

Εις το επανειδείν…