Εν Άνδρω

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 

 

Η Άνδρος υποφέρει (άδικα) από την λειψυδρία και οι επιπτώσεις προβλέπονται επικίνδυνες και ίσως ανεξέλεγκτες στο άμεσο μέλλον! Το πρόβλημα ήταν ορατό τα τελευταία χρόνια, πόροι από ευρωπαϊκά και ελληνικά προγράμματα υπήρχαν, και οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο. 

Τι έλειπε; Το όραμα τα θαρραλέα αντανακλαστικά  η συναίνεση και ο πολιτικός σχεδιασμός στις ουσιαστικές προτεραιότητες, που δυστυχώς λείπουν από το νησί. Αυτά όμως ας τα αναλύσει άλλος πιο ειδικός. Και ενώ απολαμβάνουμε ίσως τις τελευταίες σταγόνες στις κατοικημένες περιοχές από την μητέρα γη, χωρίς αποτελεσματικά έργα αντιμετώπισης του κίνδυνου, ας θυμηθούμε πως φτάσαμε ως εδώ.

Στην πανέμορφη παραλία στο Ατενι, πάρει ακόμα πλούσιο νερό που σχηματίζει μια -μικρή πια- λίμνη δίπλα στο γραφικό beach bar. Έρχεται γάργαρο από την Κατάκοιλο, διασχίζει την εύφορη κοιλάδα όπου οι λιγοστοί γεωργοί και κτηνοτρόφοι ποτίζουν την σοδειά του και ξεδιψούν τα ζώα τους. Ότι περισσεύει χύνεται και χάνεται ακόμα και σήμερα στην θάλασσα! Το ίδιο γίνεται και σε άλλες παραλίες με εκατοντάδες κυβικά να μένουν ανεκμετάλλευτα.

Αυτό το ξέρουμε όλοι στο νησί. Όλοι εκτός από τους ταγούς! Ποιος ενδιαφέρθηκε επ' ωφελεία του τόπου να αξιοποιήσει αυτό τον υδάτινο πλούτο; Κανείς! Και το χειρότερο, είναι αυτό που ίσως πολλοί δεν γνωρίζουν. Πριν από χρόνια όταν πρωθυπουργός ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σχεδιάστηκε ένα φράγμα σ αυτή την κοιλάδα κάτω από την Κατάκολο μέχρι περίπου το Ατενι για την συλλογή του βρόχινου νερού, που θα έλυνε για χρόνια το όποιο πρόβλημα. Όλα ήταν έτοιμα, τα χρήματα περίμεναν, αλλά πρώτα έπρεπε να ενημερωθούν για το έργο και οι κάτοικοι της περιοχής. Μπατσι και Κατάκοιλος ήταν κοινότητες. Δήμαρχος Υδρούσας ο Ι. Ψητος, που πήγε ως εκεί να μιλήσει με τον πληθυσμό. 

Ρωτήστε τον πως κατέβηκε από το βουνό; Κυνηγημένος άγρια! «Θα μας πάρουν τα χωράφια και θα μας φάνε τα κουνούπια» ήταν οι δικαιολογίες. Από κοντά και οι κομματάρχες της Ν.Δ της περιοχής με το επιχείρημα: «νερά έχουμε δεν έχουμε ανάγκη το φράγμα». Για του λόγου το αληθές, ρωτήστε όσους έζησαν εκείνη την εποχή. Το φράγμα ματαιώθηκε και οι πιστώσεις πήγαν στη Μύκονο και στη Νάξο. Χωρίς περαιτέρω σχόλια, απλώς για να μην αναρωτιόμαστε γιατί σήμερα λέμε το νερό νεράκι.