Το χατσαπούρι ή ο Καύκασος στην Μεσαριά!...
Όλα ξεκίνησαν ενώ κατευθυνόμουνα για το Κόρθι. Στο Συνετί χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Χρήστος. "Γύρνα πίσω, είμαι στο γραφείο στη Χώρα. Έλα να πάμε για χατσαπούρι στη Μεσαριά", μου είπε. Έκανα ανατροφή. Είχα δοκιμάσει αυτή την ελαφριά, νοστιμότατη και παράξενη πίτα μια-δύο φορές. Βρήκα την ιδέα καλή. Και γύρισα στη Χώρα. Πήγαμε Μεσαριά. Σ' ένα από τα λίγα περιφερειακά στέκια στη μέση του πουθενά. Ή, καλύτερα στη μέση του δρόμου, στο Βακόνι. Εκεί η Νανά από την Γεωργία και ο κυρ Αντώνης από την Άνδρο έστησαν εδώ και κάποια χρόνια ένα φαγάδικο αλλιώτικο από τα άλλα γιατί στο κατά τα άλλα ελληνικό μενού περιλαμβάνει και το χατσαπούρι, μια πίτα από τα μέρη της Γεωργίας, στον Καύκασο...
Στέκι με ατμόσφαιρα επαρχιακού σουβλατζίδικου. Ατμόσφαιρα κάτι από παλιά γειτονιά της Αθήνας ή κάποιου ξεχασμένου παλιού οικισμού της Άνδρου. Από αυτά που δεν υπάρχουν πια. Από αυτά που σε πάνε πίσω σε έναν απροσδιόριστο χρόνο. Είχα βρεθεί εκεί κάποτε με παρέα για σουβλάκια. Και μια φορά πήρα για το σπίτι την παράξενη καυκάσια γεωργιανή πίτα, το χατσαπούρι. Αυτή τη φορά θα την δοκιμάζαμε εκεί. Θα αράζαμε εκεί. Ή, όπως έγραφε το λογοπαίγνιο της χιουμοριστικής ταμπέλας στην είσοδο: "ΕΔΩ ΤΗΝ ΑΡΑΖΩ, ΑΡΑ...ΖΩ..."
Στο εσωτερικό η Νανά και η οικογένεια της (Γεωργιανοί άπαντες) κοίταγαν αφοσιωμένοι τον ποδοσφαιρικό αγώνα Γεωργία-Ελλάδα. Το ματς της δεκαετίας για την Ελλάδα. Το ματς του αιώνα για την Γεωργία. Μια από τις δύο χώρες θα περνούσε στους τελικούς του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Η Ελλάδα είχε ξαναβρεθεί στους τελικούς. Και μια φορά πήρε το κύπελο Ευρώπης. Ήταν το 2004, πριν 20 χρόνια. Η Γεωργία δεν είχε ξαναβρεθεί ποτέ. Στο τέλος πέρασαν οι πιο "διψασμένοι" για τη νίκη! Έτσι γίνεται μερικές φορές, κερδίζουν αυτοί που διψάνε περισσότερο...
Όμως η δουλειά-δουλειά και οι πίτες-πίτες. Αυτές είναι πάνω από όλα για τη Νανά, που ξεκίνησε από διπλωματικός υπάλληλος και κατέληξε να κάνει καυκασιανές πίτες από τη Γεωργία στην Μεσαριά της Άνδρου. Τρέχει το μαγαζί με αυτές και αυτές στηρίζουν τη νέα της ζωή εδώ και αρκετά χρόνια. Ήταν που δεν άντεχε τις μεταθέσεις από χώρα σε χώρα. Ταίριαξε με την Ελλάδα, που έγινε δεύτερη πατρίδα της. Πρώτη φυσικά η Γεωργία και το χάρηκε που η ομάδα της πέρασε στους τελικούς της Ευρώπης.
Την παρακολουθήσαμε να ανοίγει φύλλο. Να το απλώνει. Να παίρνει το μίγμα των τυριών, που έχει φτιάσει η ίδια ώστε να παραλλάσσει η γεύση του με το τυρί το δικό τους στον Καύκασο.
Να το κλείνει προσεκτικά μέσα στο ζυμάρι.
Να το κάνει ένα μεγάλο μπαλάκι.
Να το απλώνει προσεκτικά και πολύ επιδέξια...
Να το βάζει στο ανάλογο ταψί για ψήσιμο ανάλογα της παραγγελίας: μικρή, μεσαία, μεγάλη...
Να την "χτενίζει" προφανώς για να αναδυθεί στην επιφάνεια το τυρί κατά το ψήσιμο...
Κι έτοιμη όπως είναι πάει στον φούρνο...
Σε λίγο το χατσαπούρι είναι έτοιμο. Απλό, ελαφρύ, νόστιμο, ξεχωριστό. Μια γεύση από την μακρινή αρχαιοελληνική Κολχίδα και σημερινή Γεωργία στο τραπέζι ενός πελάτη στην Άνδρο. Όπως μάς πληροφόρησε ο κυρ-Αντώνης πολλοί από Γεωργία φτιάχνουν χατσαπούρι και στην Αθήνα, Όμως σαν της Νανάς στη Μεσαριά δεν είναι!...
Πλέον το χατσαπούρι έχει καθιερωθεί. Το μαγαζί δίνει και έξω με παραγγελία. Φεύγουν από 10-12 τις χειμωνιάτικες μέρες μέχρι 70-75 τις καλοκαιρινές. Τις αγοράζουν και για πάρτι και κεράσματα. Είναι πια μέρος της γευστικής κουλτούρας της περιοχής. Κι αυτό είναι κέρδος γιατί, μαζί με την καυκασιανή πίτα που απλώνει, απλώνει το γευστικό ταξίδι του καλοκαιρινού επισκέπτη, αλλά και του ντόπιου κατοίκου του χειμώνα σε μέρη αλλότρια, τόσο κοντινά, αλλά και τόσο μακρινά. Μέρη που έφτασαν και έζησαν Έλληνες μαζί με τους Καυκάσιους εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ας μην ξεχνάμε πως ήταν ο αείμνηστος Γιώργης Σαμιωτάκης ο καπετάνιος που πήγε κι έφερε από εκεί τους τελευταίους Έλληνες όταν ξέσπασε ο τελευταίος καταστροφικός πόλεμος στην Γεωργία. Μαζί με τους Έλληνες έφτασαν εδώ και οι Γεωργιανοί: με τις πίτες και τις γεύσεις τους και τις ανέμειξαν με τις δικές μας....
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ
