ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΕΣ: Τότε και τώρα, ή από τους Δημ. Τσάτσο, Τ. Χριστοδούλου, Μιχ.Παπαγιαννάκη, στους Εύα Καΐλή και Αλέξη Γεωργούλη!!!
Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης, δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Ενώ λοιπόν η υπερ-βιτριολική υπόθεση Γεωργούλη, με τις ακόμη πιο δηλητηριώδεις (πολιτικά αλλά και κοινωνικά) συνέπειές της, θα ξεδιπλώνεται μέσα στην ούτως ή άλλως δύσκολη προεκλογική εκστρατεία του 2023, σεμνοπρεπώς αναδύθηκε το παράπονο: «γιατί ο τρόπος επιλογής των Ευρωβουλευτών, δηλαδή η εκλογή με σταυρό στο σύνολο επικράτειας οδηγεί σε αδύναμη/αναποτελεσματική εκπροσώπηση της Ελλάδας στο τόσο καίριο γι αυτήν Ευρωπαϊκό περιβάλλον;».
Ήδη προαναγγέλλεται μεταβολή στο εκλογικό σύστημα – είτε επιστροφή στην λίστα, είτε παραμονή μεν του σταυρού αλλά με πολύ πιο συνεπτυγμένες εκλογικές περιφέρειες. Και τούτο επειδή το γεγονός ότι πύκνωσαν οι δυσλειτουργίες που εμπλέκουν Έλληνες Ευρωβουλευτές, με το ποινικό στοιχείο να ανεβάζει την ορατότητα αλλά και την πικρή γεύση, συνειδητοποιήθηκε ότι δεν είναι μόνο οι χαμένες ευκαιρίες άσκησης επιρροής, είναι και μια συνολική δυσφήμιση της Ελλάδας που προκύπτει. Βέβαια, ασφαλώς υπάρχει η πάγια αντίρρηση ότι η μετάβαση/επιστροφή στις λίστες σημαίνει ότι τα κομματικά επιτελεία ή/και τα προεδρικά περιβάλλοντα θα κάνουν τις δικές τους επιλογές με τα δικά τους κριτήρια: πώς θα αποφευχθεί ο νοσηρός περιβαλλοντισμός; πώς θα σπάσουν τα κλειστά συστήματα; πώς οι αρχηγικές/ενδοκομματικές ισορροπίες;
Και δεν λείπει το βασικό, το κεντρικό και αδυσώπητου ερώτημα του πότε και πώς θα αποκτήσει η Ελλάδα Ευρωβουλευτική τεχνογνωσία άξια της χώρας, κυρίως όμως ανταποκρινόμενη στις ανάγκες π.χ. της εξωτερικής πολιτικής της; Ή πάλι της συμμετοχής της στην οικοδόμηση τ ου οικονομικού αύριο της ΕΕ, της Ευρωζώνης κοκ;
Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης σε πάνελ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα
Ως απάντηση στο σύνολο αυτών των ερωτημάτων θα αρκούσε να ακουμπήσει κανείς στο τραπέζι μια σειρά ονομάτων – όχι φανταστικών ή αναζητουμένων από κάποιο ιδεατό καλάθι, αλλά ονομάτων που υπήρξαν και λειτούργησαν στα έδρανα του ΕυρωΚοινοβουλίου. Όπως ο (πρόωρα χαμένος) Δημήτρης Ευρυγένης, αρχιτέκτονας της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ αλλά και του Κοινοτικού Δικαίου στην Ελληνική έννομη τάξη, άνθρωπος που είχε σημειωθεί για τις θέσεις του σχετικά με τα θεσμικά της εξελισσόμενης Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Όπως ο Δημήτρης Τσάτσος, εισηγητής του ΕυρωΚοινοβουλίου για την Συνθήκη του Άμστερνταμ/ τελευταίου βήματος πριν την απόπειρα απογείωσης του ΕυρωΣυντάγματος και την ανώμαλη προσγείωσή του της «Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας». Όπως ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, που άφησε εποχή στα θέματα της περιφερειακής ανάπτυξης αλλά της Ευρωπαϊκής κριτικής στην παγκοσμιοποίηση (διστακτικής κριτικής, αλλά υπαρκτής). Όπως η Μαριέττα Γιαννάκου, που αντίστοιχα καταγράφηκε η δουλειά της για τα θέματα ψυχικής υγείας στην ΕΕ. Όπως ο Τίμος Χριστοδούλου, από τις ευρύτερα αναγνωρισμένες φιγούρες στα νομισματικά αλλά και κεντρικός εισηγητής στον Κοινοτικό Προϋπολογισμό όταν εκεί κρινόταν η θεσμική μετεξέλιξη του ίδιου του ΕυρωΚοινοβουλίου.
Δεν ήταν το εκλογικό σύστημα το μόνο που ανέδειξε αυτούς τους Έλληνες Ευρωβουλευτές. Στις ίδιες περιόδους με εκείνους, υπήρξαν άλλωστε και «ευπρεπείς απόντες» και κομματικά βολέματα. Η ενδεικτική απαρίθμηση που κάναμε μπορεί μάλιστα να θεωρηθεί ότι αδίκησε π.χ. το ζεύγος δημοσιογράφων Γιώργο Αναστασόπουλο/Γιώργο Ρωμαίο (τους οφείλεται η αγορά του κτιρίου του Ευρωκοινοβουλίου στην Αθήνα), ή πάλι το ότι στα έδρανα του Στρασβούργου κάθισε για ένα διάστημα ο Κώστας Σημίτης (τότε στο ψυγείο από το ΠΑΣΟΚ, παραμονές εκλογών του 1981, όταν η πρώτη παρτίδα Ελλήνων Ευρωβουλευτών δεν είχε εκλεγεί με ψηφοφορία αλλά είχε ορισθεί από τα κόμματα), ή πάλι τον καιρό της δικής του πολιτικής εξορίας ο Αντώνης Σαμαράς (που και εκείνος διακρίθηκε Ευρωπαϊκά π.χ. στα ζητήματα ΟΝΕ).
Όχι! Οι Ευρωβουλευτές που αναφέραμε ως σπουδαίες παρουσίες – προσοχή! σπουδαίες και αναγνωρισμένες για τα Ευρωπαϊκά μέτρα παρουσίες – διακρίθηκαν (α) επειδή πήραν σοβαρά/πολύ σοβαρά οι ίδιοι τον Ευρωρόλο τους, (β) επειδή είχαν ειδικό πολιτικό βάρος που έκανε τις κομματικές ηγεσίες «τους» να σεβαστούν την δουλειά τους και (γ) επειδή δεν είχαν την ανάγκη να αποκτήσουν αναγνωρισιμότητα ή/και να βάλουν θεμέλια μετέπειτα καριέρας.
Βέβαια… ποιος/ποια απ’ αυτούς θα άντεχε/επικρατούσε απέναντι στην Εύα Καϊλή ή τον Αλέξη Γεωργούλη, αν (α) είχαν επιλεγεί από τις αντίστοιχες πολιτικές ηγεσίες μαζί τους; (β) και αν είχαν διεκδικήσει εκλογή με σταυρό σε ενιαία περιφέρεια συνόλου χώρας;
